2012 Balkan

van KEERPUNT ALBANIE tot KEERPUNT DUBROVNIK

Wat voorafging

Reeds tijdens mijn reis in Oekraïne in 2011 vatte ik het plan aan om een motoreis te maken naar de zuidelijke Karpaten: Bulgarije en Roemenië. Uiteindelijk werd dit plan iets gewijzigd en werd het einddoel de nieuwe republieken welke ontstonden uit Joegoslavië, en misschien, vandaar de titel, een klein stukje van een natuurpark in Albanië.

Een twintig jaar terug ontstonden volgende republieken uit Joegoslavië na een vuile en bloedige burgeroorlog: Slovenië, Kroatië, Bosnië(-Hercegovina), Servië, Montenegro, en Macedonië. Nog wat later splitste Kosovo zich af van Servië.

Ik vond al snel iemand om mij te vergezellen in dit avontuur: Stefan, een collega uit Oosteeklo. Met hem dweilde ik reeds New York en Florence af, en bezochten we op de moto Schotland, Kreta, en de Auvergne.

Deze reis maak ik met de BMW GS. Mijn Assistance Card van BMW geeft mij hier voldoende dekking in geval van motorpech. Stefan maakt de reis op een oude getrouwe: de BMW R100R. Die heeft er ondertussen al meer dan 100.000 km op zitten, maar werd kort geleden eens goed gereviseerd en staat hopelijk tiptop in orde.

Dag 1 (Donderdag 17 mei 2012): Watervliet – Vierwaldsstättersee

Ik word wakker om drie uur. Dat vind ik toch nog wat vroeg. Ik kruip opnieuw onder de dekens en word pas weer wakker door de schelle muziek van de radio. Half vijf; dat is al wat treffelijker. Naarstig tref ik de laatste voorbereidselen voor de reis en kan eindelijk om 6 uur vertrekken richting Oosteeklo. We overleggen en keuvelen nog wat en vertrekken even later richting Luxemburg. We hopen deze avond de voet van de Alpen te bereiken.

Het weerbericht geeft ons een mooie opportuniteit: er wordt voor heel korte tijd mooi weer voorspeld in Zwitserland en in de Dolomieten.

Het is zonnig maar koud. We warmen ons even op in een Restop.

Naarmate de voormiddag vordert komen we steeds meer motorrijders tegen. Het Hemelvaartweekend is traditioneel DE start van het motor-reis-seizoen.

Via Luxemburg gaat de reis doorheen de Vogezen naar de Elzas. We rijden via de Col du Bonhomme naar Colmar, een leuk provinciestadje met een levendig historisch centrum. Daar verpozen we even op een zonnig terrasje en hervatten even later de tocht.

Ons eindpunt vandaag is Zwitserland. Daar gaat het via Bazel en het drukke Noorden naar de Vierwaldstättersee. We belanden uiteindelijk in Weggis, in Hotel Viktoria.

Dit is een familiehotelletje met uitzicht op het meer en de daarachterliggende bergen. Meer idyllisch kun je het je niet voorstellen.

Maar deze streek torst toch ook een donker verleden, tenminste voor de aanhangers van ons Belgisch koningshuis: hier in de buurt, in Küssnacht, verongelukte koningin Astrid bijna tachtig jaar geleden.

Mij zal het in elk geval niet wakker houden, en ik val onmiddellijk in slaap na deze vermoeiende tocht van toch zowat 750 km.

Dag 2 (Vrijdag 18 mei 2012): De oversteek van de Alpen

Een goede nacht gehad. Ik ben nochtans wel heel vaak eventjes wakker geweest, want ons venster stond open op een kier. Er staat een kerkje in de buurt van het hotel dat elk kwartier zijn klokkenspel laat horen, ook ‘s nachts; ik had na een tijdje wel door dat het aantal klokslagen een aanduiding is voor het aantal kwartieren na het uur.

Het voordeel van reizen in mei zijn de lange dagen; het is dus al vroeg licht. Er hangt een hele lichte nevel over het meer, zodat de bergen aan de overkant in een lichte waas gehuld zijn. Om zeven uur wordt ook Stefan wakker door mijn gerommel in de badkamer.

Ontbijt om 8 uur. Ik slaag er in om nog snel een emailtje naar het thuisfront te sturen, maar het lekkere ontbijt en het vooruitzicht op een mooie dag doen mij al snel de computer opzij schuiven. Lekker brood, veel beleg naar keuze, en een patron die rondom ons draait om ons op onze wenken te bedienen en de tafel aan te vullen.

Om negen uur zijn de motoren geladen en kunnen we vertrekken.

Het wordt een prachtige rit langsheen de Vierwaldstättersee. Er vallen enkele druppels regen, maar dat gaat snel over naar mooi weer. Het is niet te koud. Mijn kledij volstaat ruim.

Overheen Altdorf naar Andermatt, het meest sneeuwzekere wintersportoord van Zwitserland; dit is Stefan zijn favoriete winterbestemming: hij komt hier elk jaar skiën met zijn vier kinderen.

Van hieruit kun je via de Gottardpas naar Italië, maar de pas is nog dicht. In Andermatt is er een lichte drukte, een aangenaam zonnetje, en een frisse bergwind. De enige doorweg naar onze reisbestemming is via de Oberalppas (2044m) richting Disentis.

De passen zijn nog zwaar besneeuwd, maar de weg is sneeuwvrij en droog.

Verder langs Flims en Thusis door een mooi rustig stukje Zwitserland tot in Davos.

Hier gaat het steil naar boven over de Fluelapas naar Sush, en vervolgens Zernez. Onze picknick wordt even verstoord door een onverdraagzame Zwitser.

Vandaaruit opnieuw een poging richting Italië, ditmaal doorheen een konijnenpijp, waar een sliert voertuigen om beurten zich doorheen wurmt. Aan de andere kant monden we uit aan een stuwmeer dat gevoed wordt door tal van kleine gletsjers, waardoor het water een melkblauwe kleur heeft. Hier zitten we eigenlijk al in Italië, maar deze vallei heeft een bijzonder statuut: de hoofdplaats is Livigno, een klein belastingparadijsje.

Net voor Bormio willen we afslaan om de Paso dello Stelvio te nemen, maar die is alweer dicht; pas open voor de passage van de Giro, binnen een tiental dagen.

Dan maar iets meer naar het zuiden. Ook de Paso di Gavia naast de Corno dei tri signore blijkt nog dicht, ondanks het mooie weer. Dan nog maar enkele konijnenpijpen door en dan via een kleine kronkelende weg over de Passo di Foppa naar Ponte de Legno.

Het is hier nog dood seizoen, en alles is dicht. Uiteindelijk vinden we nog een halve-ster-hotelletje, met vriendelijke uitbaters: een moeder met haar wat oudere vrijgezellenzoon. Ondanks de afgeleefde kamers zijn de lakens toch proper en zijn de uitbaters heel behulpzaam. We betrekken elk een eigen verdiep met elk een eigen gemeenschappelijke badkamer, welke we enkel met wat spinnetjes hoeven te delen.

’s Avonds gaan we nog even op stap doorheen het (winter)slapende stadje en eten een pizza in een restaurantje, welke ons behulpzaam werd aangewezen door de patron van ons hotel.

Dag 3 (Zaterdag 19 mei 2012): Doorheen de Dolomieten

Mooi weer.

Na een stevig ontbijt (zonder vlees of kaas ditmaal) verlaten we dit triestig stadje. De toon is al gauw gezet: vandaag is het de hoogmis van de motards in de Dolomieten. We dwarsen dit gebergte van West naar Oost.

Eerst gaat het overheen de Passo del Tonale. Daar heerst nog wel enige drukte van late sneeuwtoerisme(?)gangers. Van hieruit gaat het recht naar beneden door de Val Vermiglio.

Dan gaat het richting Bolzano via de Paso di Mendela. Net over de top gaat het extreem steil en kronkelend naar beneden. Een dolle massa moto’s en fietsers kruisen elkaar. Pas hier beseffen we waar de naam Dolomieten vandaan komt. Dolomotos was even goed geweest. We stoppen even om dit schouwspel van opzij te bekijken; dolle moto’s en fietsers.

We rijden verder en bereiken Bolzano, dat we links laten liggen en gaan richting Valgardena. Een mooie vallei brengt ons naar de Gruppo di Sella brengt: een hoop enorme rotsmassieven bekleed door eeuwige sneeuw. Prachtige uitzichten: toch wel het hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, van al mijn reizen, welteverstaan op gebied van bergpanorama’s. We nemen de Paso di Sella en even daarna de Paso Pordoi tot in Arabba. Dit is de hoogste pas in de Dollemieten: meer dan 2200m.

Aan onze rechterzijde verrijst de Marmolada, met haar 3200m de hoogste piek van de Dollemieten.

Het weer blijft prachtig.

Nu gaat het wat rustiger verder naar Cortina d’Ampezzo en dan uiteindelijk Tolmezzo. Daar vinden we onmiddellijk een mooi hotel (te onthouden!!): Hotel Albergo Roma. Daar krijgen we twee aparte kamers voor de prijs van een dubbele. Dat is gemakkelijk om wat meer plaats te hebben en een kleine was te kunnen doen, want onze hoeveelheid bagage is beperkt. Onze moto’s staan veilig op een afgesloten binnenkoer.

Nu op zoek naar eten. In een gelateria vragen we naar een goed(koop) restaurantje. De ‘chef’ wijst ons de weg, en ik vraag nog voor alle zekerheid de naam van het restaurant. ‘Eduardo’, antwoordt hij en geeft mij een hand. Hij had mij verkeerd begrepen, en vertelt vervolgens dat het restaurantje La Pergola noemt. Algauw zitten we aan de dis in het typisch Italiaans restaurantje.

Voor het dessertje keren we terug naar de gelateria, en laten ons nog eens verwennen door Eduardo.

We gaan daarna voldaan slapen.

Dag 4 (Zondag 20 mei 2012): Tolmezzo – Ljubljana

Vandaag moet ik er vroeg genoeg uit om ongestoord en ook niet storend mijn dagverslagen af te werken en door te zenden, want er is hier een goed netwerk. Ik prepareer een stevig koffietje en zet mij aan het werk. De tijd vliegt, en aldra ruik ik de geur van verse broodjes die op een of ander manier mijn kamer bereikt.

Het ontbijt mag er wezen, hoewel minder goed dan in Zwitserland. De koffie is straf (dat zal ik nog de ganse dag ondervinden), maar wel lekker. Naast ons zitten twee koppels Oostenrijkse motards.

De dag beloofd mooi te worden: een prachtige rit door de Julische Alpen langs Bled en Bohinj. Er wordt een temperatuur voorspeld van 27°, maar dan wel gevolgd door regen ’s avonds.

Vanuit Tolmezzo wiegen we langzaam door een hele lange vallei tussen stompe groene bergen richting Slovenië. Even voor de grens in Tarvisio versieren we nog een broodje voor de picknick. Dat is niet evident, want in Italië zijn de bakkers dicht op zondag.

De toppen van de Julische Alpen zijn reeds in de verte zichtbaar: scherp, kaal, en bedekt met sneeuw.

We rijden Slovenië binnen: dit doet onmiddellijk denken aan Oostenrijk, ware het niet dat overal schreeuwerige reclame in het Sloveens zichtbaar is. Het Sloveens is een Slavische taal welke niet zoveel verschilt van de andere Slavische talen. En nochtans maakte Slovenië tot 1918 deel uit van het Oostenrijkse keizerrijk.

Dicht bij de grens bevindt zich reeds een der belangrijkste trekpleisters: Bled.

In Bled bevindt zich een prachtig meer omgeven door de bergen en door een idyllische natuur. Midden op het meer is een eiland met een kerkje dat als bedevaartsoord dienst doet.

Aan de rand van het meer staat hoog op een rots een groot kasteel (Grad). In het begin van de 20ste eeuw stond Bled bekend als het mooiste kuuroord van het toenmalige Oostenrijk.

We maken een wandelingetje. Het is er net kermis, en dus heel wat (kinder)ambiance.

Langs kleine wegen sluipen we verder de Julische Alpen in. Onderweg picknicken we in de zachte meizon.

We rijden hier langs een bekoorlijke combinatie van ongerepte bergen, bosrijke omgeving, en uitgestrekte weiden met kleurrijke bloemen. Heel kleine kronkelende wegen leiden langs afgelegen blokhutjes en vakantiehuisjes midden de alpiene weiden.

Uiteindelijk arriveren we in Bohinj. Een prachtig uitgestrekt bergmeer met aan de rand het kerkje van Johannes de Doper. Er komt wat meer wind opzetten: de voorbode van slecht weer.

Nu gaat het verder naar Ljubljana, vooraleer het begint te regenen.

Onderweg nog even halte en stadsbezoek aan Skofja Loka. Dit is een klein historisch stadje deels omgeven door oude omwallingen, en aan de voet van een prachtig kasteeltje. In een klein museum treffen we een oude Hollander aan die daar al jaren op vakantie komt.

In Ljubljana slagen we er niet in het hotelletje te bereiken welke de reisgids ons aanbeveelt. Het bevindt zich in het autovrije stadsgedeelte. Dan maar Hotel Park, een gerenoveerd ex-communistisch staatshotel met twaalf verdiepingen. Uiteindelijk valt dit nog wel mee: een kleine maar kraaknette kamer met nieuwe meubeltjes. Het hotel bevindt zich rustig in een parkje op een steenworp van het centrum. De motoren staan op de parking in het zicht van de receptie welke dag en nacht open is.

Na een doushke vertrekken we richting centrum op zoek naar wat eten. Na heel wat omzwervingen om de toeristenterrasjes wat te vermijden, wordt het uiteindelijk toch een lekker vismenuutje op een rustig terras. Het wordt algauw wat frisser en ik trek zelfs mijn kaweetje aan. Het weer is duidelijk aan het keren, maar voorlopig blijft het droog.

Dag 5 (Maandag 21 mei 2012): Ljubljana – Zagreb

We kijken vanuit onze hotelkamer naar buiten: Er liggen wel plassen, maar het is momenteel droog. Maar algauw begint het weer te regenen.

Keerpunt Albanië zal wel keerpunt Ljubljana worden vrees ik. Gelukkig heb ik de Lonely Planet van gans Oost-Europa mee, zodat we plan B kunnen beginnen ontvouwen. Via internet zien we dat het de komende weken droog blijft in de landen boven en oostelijk van ex-Joegoslavië.

Eerst een stevig ontbijt, en dan duiken we de stad in. Het regent, en samen onder 1 kleine paraplu is niet echt handig. Op een marktje is een tweede paraplu al snel gevonden.

Ljubljana werd volgens de legende gesticht door Jason en zijn Argonauten. Hij zou hier tijdens zijn vlucht voor koning Aietes opgehouden zijn door een draak, die hij in een gevecht heeft gedood. De draak die op de vlag van Ljubljana prijkt, verwijst dan ook naar deze legende. Eén van de bruggen over de Sava wordt ‘bewaakt’ door 4 draken.

We nemen de Funicular naar het kasteel dat uittroont boven de stad. We bezoeken er het historisch museum, de hoge toren met uitzicht over de beregende stad, en een kleine interessante cinemavoorstelling over 15.000 jarig Ljubljana. Ondertussen is het gestopt met regenen, en we bezoeken het oude charmante stadsgedeelte. In het stadshuis zijn nog enkele tentoonstellingen. Het klaart buiten zelfs wat op en het wordt algauw wat warmer. Als middagmaal laten we ons verleiden tot een grote kom typische goulashsoep in bar Antico, een heel gezellig cafeetje met Weens-romantisch aandoende inrichting.

v

De lauwe zonnestralen die door de wolken doordringen overhalen ons om toch de reis verder te zetten richting Zagreb.

De rit gaat eerst langs een mooi en groen heuvelachtig landschap. Het is wel duidelijk dat het hier veel regent, want de natuur staat hier in haar volle groene pracht.

Het laatste stuk naar Zagreb is wat vervelend, want druk bebouwd. Plots midden in het drukke verkeer van de voorstad, op de middelste van 5 rijstroken, laat de embrayage van de oude BMW het afweten. Sukkelsukkelsukkel om de moto op een veilige plaats aan de kant te krijgen. Een snelle controle toont dat de kabel nog intact is, evenals de embrayage zelf. Ik span de kabel zover op als maar kan, maar besef dit slechts een voorlopige oplossing is; we kunnen toch onmiddellijk voorzichtig verder rijden, op zoek naar het hotelletje uit de Lonely Planet-gids. Het 1-ster-hotelletje (alweer !) ligt wel perfect als uitvalsbasis om de stad te bezoeken.

Het is er proper, maar eenvoudig. We zijn de enige gasten. De uitbaatster spreekt Frans, en is erg vriendelijk. Onze kamer is eigenlijk een appartementje, met een zijkamertje, een tafel en een frigo. Het doet mij denken aan dat appartementje dat we ooit huurden in Roda, in Spanje.

We besluiten hier twee nachten te blijven: even op adem komen vooraleer te beslissen waar het dan overmorgen verder heen gaat.

Net na onze aankomst breekt een verschrikkelijk onweer los. Na een uurtje is het voorbij en gaan we iets eten in het restaurantje naast ons hotel.

Hier is er internet. Maar dat is voor morgen, want mijn verslag is nog niet af. Eerst nog een avondwandeling doorheen de nachtelijke drukte van Zagreb en dan nog een slaapmutske in het Tolkien House, een donkerbruin biercafé, waar tot jolijt van Stefan heel wat plaatselijke Vlaamse bieren op de kaart prijken.

Dag 6 (Dinsdag 22 mei 2012): Zagreb

Om vijf uur wakker door de kletterende regen en even later om zes uur nogmaals door het bulderende klokkengelui van de kathedraal, en dan nogmaals om zeven uur.

Ik maak hier een koffietje klaar want we kunnen pas om 9 uur gaan ontbijten. Ondertussen heb ik ruim de tijd om mijn achterstand in mijn reisverslag bij te werken, terwijl Stefan zijn best doet zijn natte (gewassen) kleren droog te krijgen.

Nu eerst nog een douchke, en dan gaan ontbijten…

Vandaag moet ik zeker en vast nog eens de BMW van Stefan bekijken, want dat defect is er niet zomaar gekomen, en het ontkoppelen gaat nog steeds niet echt goed. Misschien moet gans de kabel vervangen worden of is er een zwaarder defect binnenin tussen motor en versnellingsbak…

We ontbijten in het restaurantje_met_internet naast ons hotelletje en vertrekken dan op verkenning in de stad. Er zijn twee oude hoger gelegen stadsgedeelten: de Kapitol, waar oorspronkelijk de geestelijken de plak zwaaiden, en waar een mooie gotische kathedraal staat, en dan Gradek, de naastliggende heuvel, dat een burgerlijk bestuur kende. Tussenin stroomde een riviertje, dat nu verdwenen is en waar nu een straat is met een pittoreske uitgaansbuurt. Beide heuvels samen vormden het oorspronkelijk Zagreb, en worden nu de bovenstad genoemd. De benedenstad werd door uitbreiding gevormd in de laatste eeuwen onder Oostenrijks bewind.

Het regent pijpenstelen. We passeren langs een bloemenmarkt en vervolgens ook langs een groentemarkt.

Het mooiste stadsgedeelte is ongetwijfeld Gradek: heel wat historische gebouwen, verkeersluw en over het algemeen goed gerestaureerd.

We bezoeken er eerst het museum voor naïeve kunst. Klein maar interessant. Even verder bevindt zich het Homeland-museum, waar de bloedige geschiedenis van de jonge Kroatische republiek wordt voorgesteld. Interessant, maar wel iets te eenzijdig belicht misschien.

De regen neemt geleidelijk af.

In de namiddag keren we terug langs de oude stenen poort doorheen de oude omwalling, en gaan dan terug naar ons hotel dat zich bevindt op de Kapitol, de andere heuvel.

Eerst eens de moto bekijken nu het niet meer regent, en er voldoende licht is. Ik merk dat de stelbout van de ontkoppelingsarm los getrild is. Gelukkig is de bout er niet uitgevallen. Vermoedelijk heeft men dit onderdeel vergeten vastzetten na het vervangen van de cardan kortgeleden.

Ik slaag er in de ontkoppelingsarm terug stevig te koppelen aan de koppelingsas en te borgen met de contramoer. Hopelijk lost dit het probleem volledig op, en is er verder geen inwendige schade door het onvoldoende koppelen tijdens een langere(?) periode.

Nu verder de Kapitol bezoeken. De kathedraal is mooi gerestaureerd, maar binnenin toch niet echt bekoorlijk.

In de benedenstad bevinden zich grote moderne winkelstraten, maar even verder toch heel wat barokke pompeuze gebouwen die aan restauratie toe zijn.

Het is ondertussen al avond, en we zijn toe aan wat rust en wat versterking van de inwendige mens.

Nadien zoeken we uit hoe het verder moet met de reis in deze wisselvallige weersomstandigheden. Alweer beslissen we om toch verder te gaan richting Kroatische kust. Vanaf donderdag zou het daar mooi weer zijn.

We keren terug naar het hotel terwijl het opnieuw zachtjes begint te regenen.

Dag 7 (Woensdag 23 mei 2012): Zagreb – Zadar

Vanaf half zes beginnen de kerken in de buurt tegen mekaar op te klingelen. Zo moet ík Stefan niet wakker maken. Vandaag rijden we weer verder. We hebben besloten hier in onze hotelkamer te ontbijten. (we hebben een tafel en een koelkast. Om zeven uur ga ik brood en melk halen.

Om negen uur verlaten we Zagreb. Het is, alweer, heel lichtjes aan het regenen. Na een kwartiertje stoppen we om toch ons regenpak aan te trekken. Dit blijkt afdoend om de regen te doen stoppen.

Door verkeerd te rijden belanden we (te) dicht bij de grens met Bosnië, en rijden we onszelf herhaald klem op een doodlopende afgesloten grenswegel. Na een tijdje pas beseffen we hoe dit komt en rijden dan eerst een hele eind terug vooraleer we terug op de goede weg terecht komen.

Plots verschijnt de zon en het wordt algauw warm. Op een terrasje worden de stoelen buitengezet. We houden halt en drinken een koffie.

Even verder bezoeken we een openluchtmuseumpje over de Homeland War.

Enkele tanks, vliegtuigen en wat artillerie staat daar in openlucht op te roesten. Een voertuig lijkt verdacht veel op een gepantserde tractor, met camouflagekleuren.

Nu op naar Slunj. Slunj is een Bokrijk-achtig dorpje in een diep kloofdal. De rivier zoekt er zijn weg via kleine vertakkingen naar beneden, waarbij kleine watervalletjes gevormd worden, en waar vele hoevetjes met watermolentjes tussen gebouwd werden. Echt pittoresk. We rijden over een oude krakkemikkige ijzer+houten brug en vinden algauw een picknickplaatsje naast een bulderende waterval.

Slunj is nog maar een klein voorproefje van wat ons iets verder te wachten staat: Plitvice Jezera (Plietevietse meren).

Stel het u voor als ons krekengebied, maar in de bergen, met veel meer water, en alles geconcentreerd op een oppervlakte zoals Watervliet. Honderd meertjes en watervallen en watervalletjes.

In Plitvice kiezen we de kleine wandeling, want de namiddag is al redelijk gevorderd. Het weer zit mee en zelfs de zon komt nu en dan loeren.

Teruggekomen aan de moto’s begint het weer zacht te regenen.

De tocht naar Zadar verloopt langs een bar en desolaat landschap onder een donker dreigende hemel.

Deze desolate vlakte doet mij denken aan de Bardenas Reales in Spanje, maar dan omgeven door beboste bergen.

In Zadar is het even zoeken naar ons hotelletje in de wirwar van steegjes in de oude binnenstad.

Deze is gelegen op een schiereiland aan de Adriatische zee. Hier geen sporen van regen te zien.

De Lonely Planet gids brengt ons voor de derde maal op rij naar een mooi nachtelijk onderkomen op een toplocatie: Venera Guest House. Een kleine kamer, maar net en mooi bemeubeld en alle sanitair comfort. Door het laagseizoen is er gelukkig nog een kamer vrij.

’s Avonds gaan we nog op stap op zoek naar eten. Deze avond moeten we het met wat minder stellen. Een waterige vissoep met meer rijstkorreltjes dan brokjes vis, en daarna pasta met zeevruchten; die is wel lekker, maar ook hier meer look dan zeevruchten.

Dag 8 (Donderdag 24 mei 2012): Zadar – Bosnië

Stefan blijft maar doorslapen niettegenstaande ik al meer dan een uur op de computer aan het tokkelen ben. Om acht uur begint ik mij toch te scheren en wordt hij wakker. Hij had mijn getokkel aanhoord voor gedruppel van de regen.

Buiten is het reeds broeierig warm. Nu op zoek naar een ontbijtgelegenheid: we kopen een broodje bij een bakker en werken het naar binnen op een terrasje met een koffie en een thee. De Romeinen, de Byzantijnen, en daarna de Venetiërs en Habsburgers hebben hier niet stilgezeten.

Wat gebouwd werd door de ene, werd kapotgeschoten en overbouwd door de andere. Maar telkens slaagde men er in om toch iets van de schoonheid en de ziel van het voorafgaande te bewaren.

We sluiten onze sightseeing tour af met een wandeling over de zeepromenade met uitzicht op de eilanden voor de kust, en vertrekken omstreeks elf uur richting Split. Het drukke verkeer op de kustweg maakt hiervan een moeizame rit.

We piekenieken aan een mooi rustig dorpstrand met uitzicht op Split. Het wordt een broodje makreel, assorti met uitzicht op het kleine vissershaventje wat verder.

We bereiken vlot het historisch centrum van Split en parkeren de motos vlak bij de Bronzen poort van het paleis van Diocletianus (3^e-4^e eeuw na Christus).

Dit enorme complex vormt reeds een stad op zich.

Zulk een wirwar van steegjes en gangetjes zag ik nergens eerder.

Na twee uur omzwervingen zijn we moe en houden we het hier wel voor bekeken.

We vangen de tocht langsheen de Makarska-Riviera aan. Hier vind je wel degelijk de mooiste kust van gans Kroatië.

In Ploce zoeken we een hotel, maar dat valt tegen: dit stadje blijkt enkel van en voor Kroaten te zijn. Het lijkt wel een bidonville van Parijs. Ploce ligt aan de mondig van de Neretva. Er is hier een soort delta, welke grotendeels drooggelegd is en omgevormd tot tuinbouwgebied, en pittoresk dooraderd door honderden kilometers kleinere en grotere kanaaltjes.

We rijden verder en worden plots tegengehouden aan de douanekantoor midden op een kustweg in Kroatië; een landgrens lijkt hier nochtans niet in de verste verte te bespeuren. We mogen zonder problemen doorrijden en belanden uiteindelijk in Neum, waar er net een of ander groot feest aan de gang is met veel bier, muziek en later zelfs vuurwerk. Het pensionnetje waar we onze intrek nemen voor de nacht stamt nog uit de tijd van Tito: eenvoudig, strak, streng, zielloos.

Gelukkig zijn de uitbaters heel vriendelijk, en een half uurtje later krijgen we een lekkere vis voorgeschoteld.

Nog een wandelingetje langsheen het donkere maar luidruchtige haventje, en dan is het tijd voor onze laatste rit vandaag naar dromenland.

Dag 9 (Vrijdag 25 mei 2012): keerpunt Dubrovnik

Vandaag vroeg opstaan om niet te laat in Dubrovnik aan te komen. Het is ons ondertussen duidelijk geworden dat we niet meer in Kroatië zijn, maar in een smal kustgedeelte dat behoort tot Bosnië. Dit was vroeger het vakantieverblijf van de apparatsjiks; vandaar de vergane glorie.

We maken ons klaar en gaan ontbijten. Het dienstertje is in volledig uniform en maakt daardoor een eerder stuurse indruk. Toch blijkt ze heel vriendelijk en dienstwillig. Het ontbijt bestaat uit brood, boter, confituurtjes, blokjes smeerkaas, en smeerpaté.

Bij het afrekenen blijkt alles hier spotgoedkoop naar Belgische normen. De uitbaters zwaaien ons uit, en vragen ons een fotootje via internet op te sturen.

Terug langs de grenscontrole gepasseerd en we zijn weer in Kroatië, Het Dubrovnikse deel wel te verstaan. Kroatië bestaat dus uit twee van elkaar gescheiden delen.

Een uurtje brommen langs een mooie ruwe kust, en om tien uur starten we dan het bezoek aan Dubrovnik. Vanop de kilometerslange omwalling hebben we een prachtig beeld van de oude stad en wijde omgeving.

De vele vernieuwde daken getuigen van de uitgebreide vernielingen die de Serviërs en de Montenegrijnen hier aangericht hebben. Na die vermoeiende tocht nemen we een lichte gezonde lunch, en vatten het bezoek van de stad zelf aan. Het is licht wazig bewolkt en licht doef. In de zomer moet het hier broeierig zijn. Ik bespaar u en vooral mijzelf verdere details van onze omzwervingen door steegjes, op trapjes en langs historische gebouwen; je vind deze wel op internet.

De tocht gaat om 14 uur weer verder op de moto. We trekken de bergachtig binnenland in en komen algauw opnieuw aan een grenspost van Bosnië. De douanier vraagt prompt de groene kaart. Dat heb ik nu nog nooit meegemaakt. Algauw blijkt waarom. De papieren van Stefan zijn niet (voldoende?) in orde en de norse douaniers verplichten hem een grensverzekering af te sluiten. ‘Gelukkig’ staat daar ‘toevallig’ een verzekeringsagent klaar om dit voor dertig Euro in orde te brengen. Vijf minuten later wuiven de tevreden lachende douaniers ons uit, na ons nog eerst wat richtlijnen gegeven te hebben over de te volgen weg naar Mostar. Hun dag was weer goed. Ondertussen hebben we ook opgemerkt dat de groene kaart nog melding maakt van de oude nummerplaat van Stefan, welke pas enkele weken terug werd ingeruild voor een nieuwe Europese. Stefan kan zich dus nog verwachten aan een aantal prijzige grensovergangen…

Op naar Trebinje. Hier vinden we een klein ommuurd stadje. Behalve de indrukwekkende muren niet veel bijzonders. Buiten de stad brengt de Arzlanajic-brug ons over de Trebisnjica-rivier. Deze rivier blijven we volgen in haar kronkel door een brede vallei over meer dan honderd kilometer.

Vanaf hier laat de TomTom het afweten en moeten we het verder rooien met kaart en kompas.

In Pocitelj komen we terug op de grote weg naar Mostar. We maken er even halt. Het is een vestingstadje die een oriëntaalse sfeer uitstraalt omwille van de mooie moskee en de tot herberg omgebouwde oude hammam.

De moskee wordt bezocht door enkele traditionele moslimfamilies met zwaar gesluierde vrouwen. Een grote kerselaar met vele rode vruchten is de voorbode van de kersenfeesten die hier in juni zullen gehouden worden. Dit alles aan de voet van een imposante rots met kasteelruïne.

Wat later komen we op een deftig uur aan in Mostar. We zoeken niet al te hard naar het aanlokkelijk hotelletje van de Lonely Planetgids, en vinden toch al gauw onze gading. We ruilen al snel ons stalen ros in voor een verfrissende duik in het bubbelbad van hotel “Deny”. We zijn er gelogeerd in een mooi groot appartement op het derde verdiep.

Dan een duik in de Turkse wijk van Mostar. Ook Mostar heeft erg te lijden gehad onder de oorlog vóór twintig jaar, maar heeft zich sindsdien serieus herpakt. Enkel ruïnes, en vooral veel kogelgaten herinneren nog aan de sombere en bloedige broederstrijd.

Er is een koude wind opgestoken; tijd om warmer oorden op te zoeken.

Na een Bosnische maaltijd opgediend door Bosniakies in traditionele kledij volgt nog een kleine wandeling, en dan terug naar het hotel. Voor alle zekerheid activeer ik het diefstalalarm van mijn moto en ga slapen.

Dag 10 (Zaterdag 26 mei 2012): Mostar – Banja Luka

Het is hier al heel vroeg licht, en aangezien er geen gordijnen zijn ben ik vroeg wakker. Ik heb in de living geslapen. Vanuit mijn bed heb ik zicht op de oude Turkse wijk met vijf minaretten en de oudste brug van Mostar.Het is verbazend hoe stil de stad nog is op dit uur. Het is bewolkt en er worden enkele buien voorspeld. Een koffietje montert mij al gauw op. Ik kan hier reeds rustig rommelen zonder Stefan wakker te maken.

Om acht uur gaan we ontbijten en daarna bezoeken we het stadje.

Het stadje blijkt toch wel honderdduizend zielen te tellen, maar de oude stad is wel heel klein. Algauw begint het te regenen en we halen de paraplu’s. Eerst de verplichte wandeling over de beroemde brug over de Neretva. Deze werd verwoest tijdens het gewapend conflict dat duurde tot 1995.

Algauw stopt het met regenen.

Om wat meer recente geschiedenis op te snuiven verlaten we even het historisch centrum. De oostelijke oever van de Neretva wordt vooral bewoond door moslims. Naast een van de moskeeën is een parkje omgewoeld tot een kerkhof met honderden “martelaren”: jonge mannen van 20 à 40 jaar die hier tussen 1991 en 1995 het leven lieten met uitzicht op een eeuwig leven hierboven omringd door een zwerm bekoorlijke maagden.

Van de oude Oostenrijkse militaire kanselarij schiet behalve de muren niets meer over.

In de oudste bewaarde moskee van Mostar worden we vriendelijk binnengeleid door een toch ietwat bitter man: hij werkte vroeger in een vliegtuigfabriek, en dient nu zijn boterham te verdienen met de verkoop van kaartjes voor de moskee. De moskee zelf is mooi en goed onderhouden.

Even verder vinden we, met enige pijn in het hart, toch het hotelletje waar we aanvankelijk gehoopt hadden de nacht door te brengen: een historisch Ottomaanse villa in perfecte staat, de Muslibegovich villa, gebouwd in de 18^e eeuw. De eigenaars bewonen het huis nog zelf, en stelden het oudste gedeelte open als als museum. De vrouw des huizes leidt ons zelf rond en vertelt dat haar familie hier reeds generatie op generatie woont sedert de achttiende eeuw. Zijzelf groeide op onder Tito, heeft gestudeerd, en is niet religieus, maar heeft nu wel volwassen kinderen die de Islam teruggevonden hebben. Het museumgedeelte toont onder andere op het eerste verdiep iets wat wij niet kennen: een aparte kamer voor de vrouw des huizes, waar ze bevalt, en waar ze veertig dagen lang verblijft, vooraleer ze terug haar man kan vervoegen in het echtelijk bed.

Dan terug naar het hotel, uitchecken en de moto op.

Opnieuw in de regen rijden we naar Blagaj: helemaal op het einde van een kleine vallei komt de Buna met een bulderende kracht vanuit zijn ondergronds verloop uit een tweehonderd meter hoge steile rotswand.

Op die plaats liet de lokale Sultan een Tekija bouwen: een villa in Turkse barokstijl. Deze mooie woning was bestemd voor de Derwisjen, een soort monniken die in afzondering leefden, en die er nu nog elk jaar in mei samenkomen. Net vandaag komen hier heel wat moslims samen met hun gezin voor een of ander feest.

Het is ondertussen al 1 uur. Tijd om in enen snok naar Banja Luka te snorren. Tot in Jablanica volgen we de Neretva, en zitten we op de drukke wegverbinding met Sarajevo, maar daarna gaat het heel wat rustiger en hobbeliger noordwaarts. Het blijft zonnig maar winderig tot de Makljenpas.

v

Het uitzicht is er overweldigend, maar tegelijkertijd onrustwekkend, want noordwaarts komen zwarte wolken opzetten. Even later moeten we ons regenpak aantrekken.

We volgen de Vrbas doorheen een kloof dal en maken even halt in Jajce. Een enorme waterval komt over een breedte van meer dan honderd meter uit de stad kolken en stort zich in de Vrbas. De kolkende Vrbas wordt vaak gebruikt voor de (wereld)kampioenschappen kano en rafting.

Even voor Banja Luka houdt het op met regenen. Dit was dus onze eerste echte regennamiddag op de moto, en de eerste maal dat ik het regenpak echt nodig gehad heb op deze reis. Ik heb mijn paraplu daarentegen al wel verschillende keren moeten gebruiken: Ljubljana, Zagreb, Mostar.

Banja Luka bevindt zich binnen Bosnië aan de grens met Kroatië in een betwist gebied, dat zichzelf toebedeelt aan de Servisch Republiek. We nemen onze intrek in hotel Vrbas, aan de oever van de gelijknamige rivier.

Nu tijd voor onze avondwandeling op mijn sloefen, want mijn bottinen zijn doorweekt. We moeten nog eerst de brug over, en passeren vervolgens langs de ruïne van een imposant kasteel. Langsheen een grote overdekte markt bereiken we het stadscentrum. Banja Luka is op dertig jaar totaal veranderd. De oude Moslimwijk is grotendeels met de grond gelijkgemaakt (door de oorlog?) en vervangen door modern aandoend glas en beton. Er heerst een zaterdagavonddrukte van jewelste op straat, en niettegenstaande de frisse wind lopen vele mensen in zomerkledij.

Wat verder in de stad zijn er grote boulevards met heel veel platanen en grote Oostenrijkse barokgebouwen.

Na het eten keren we vermoeid (van rijden en stappen) terug naar het hotel en val ik onmiddellijk in slaap, reden waarom dit verslag een laattijdig staartje krijgt.

Dag 11 (Zondag 27 mei 2012): Doorheen Kroatië naar Hongarije

We staan pas om half acht op. Het is rustig buiten, waar de Vrbas met veel watergeweld (door al de regen de afgelopen dagen) voorbij onze hotelkamer stroomt. Een deel van het terras is licht overstroomd.

Bij het ontbijt moeten we lang wachten op de omelet, maar het is dan ook een enorme omelet (5 eieren?), die mij dan nog de eetlust voor bijna de ganse dag zal ontnemen.

Het is prachtig weer en nu reeds warm. We trekken opnieuw de stad in, bezoeken het kasteel (de ruïne) en vervolgens de moderne overdekte markt, waar reeds een grote drukte heerst; en dat op een zondag!

De oude moskee staat volledig in de steigers.

In het hotel ruilen we onze bezwete kleren in voor frissere motokledij. Om elf uur zitten we alweer op de moto richting Kroatië. We gaan pal noordwaarts met als einddoel mooi weer, en dat hopen we te vinden in Pecs, Hongarije.

Aan de grens staat een hele file auto’s. Na een tiental minuten merken we waarom: de Bosniërs steken voortdurend voor… Maar dat kunnen wij op onze moto veel sneller en veel vlotter, en dat laten we ze dan ook even zien. Even later komen ook wij aan de grenscontrole, waar we zien dat de douaniers bereidwillig helpen om het voorstekende verkeer te doen invoegen en aldus de brave chauffeurs in de rij een neus te zetten.

De controle aan de Bosnische kant duurt zo lang omdat elke identiteitskaart met een oude trage scanner moet ingescand worden. Dat is al lastig genoeg, dus enige andere controle (groene kaart bvb) komt er niet aan te pas. Dan de Sava-rivier over en dan kunnen we weer aanschuiven aan de Kroatische kant.

Ook hier doen ze hun best om een oude scanner te laten kreunen onder het gewicht van onze identiteitskaart, en na een tijdje laten we ook deze grenspost definitief achter ons.

We zitten in Slavonië, het Zuidoostelijk deel van Kroatië, dicht bevolkt naar Kroatische normen, heuvelachtig en intensief bewerkt door landbouw. De dorpjes zien er nu wel vredig uit, maar talloze kapotgeschoten huizen getuigen van een woelig en bloedig verleden.

Dan gebeurt het onvermijdelijke: ik bots frontaal met een tegenligger die in de verkeerde richting op mijn rijvak vliegt. De wesp (blijkt achteraf) raakt mij net op mijn hals en duikt vervolgens onder mijn kleren. Hij steekt mij in de buik. Ik verkoop hem enkele dodelijke meppen met mijn gehandschoende vuist en rij verder. Even later kruipt het dodelijk gewonde roofdier toch nog naar boven en steekt mij opnieuw in de hals. Ditmaal is de pijn ondraaglijk, en licht gewond breng ik mijn moto veilig tot stilstand op een zijstrook van de weg. Ik trek wat kleren uit en zie de wesp nog stuiptrekkend op de grond vallen.

Nadat de grootste pijn weggeëbd is rijden we weer verder.

Even later slaat het noodlot bijna weer toe als een fazant net voor mijn moto opvliegt en nog net mijn verpletterende voorwiel weet te ontwijken.

Het mooie weer nodigt ons uit voor een lekker ijsje op een zonnig terrasje tussen vele kleine gezinnetjes met kinderen.

Enkele druppeltjes regen verjaagt plots de mensen van het terras, of moeten ze thuis het eten gaan klaarmaken?

Ook wij zetten onze reis verder en naderen de Hongaarse grens. Daar hebben de douaniers geen werk, behalve aan ons natuurlijk. De Kroaten slapen rustig verder, maar de Hongaren hebben voorzeker hazenpatee gegeten (wie zegt dat ook alweer altijd?) en beginnen naarstig onze bagage te doorzoeken naar drank en sigaretten. Ze vragen gelukkig naar geen groene kaart, en een half uurtje later komen we aan in het zonnige Pecs, en betrekken onze kamer in het heel centraal gelegen hotel Diane. Onze moto’s krijgen een veilige stalling op de afgesloten parking van de grote synagoge rechtover het hotel.

We spoelen het straatvuil van ons af, en gaan wat rondwandelen in het kleine historisch centrum. Algauw merken we dat we deze klus niet op een paar uur zullen geklaard hebben. Pecs was in 2010 culturele hoofdstad van Europa, en de straten liggen hier geplaveid met historische gebouwen.

We dineren op een terrasje (beetje frisjes), en kruipen na nog een stevige wandeling onder de wol in de armen van Diana.

Dag 12 (Maandag 28 mei 2012): Terug naar Kroatië

Mooi weer. Om vijf is is het reeds volledig licht buiten. Ik laat Stefan rustig uitslapen en rond acht uur gaan we ons bedienen aan het ontbijtbuffet.

Maar Pecs lonkt en algauw gaan we op stap in de vredige binnenstad. Ook hier is het feestdag. Even verder zien we een bus Vlamingen hun ex-communistisch blok-hotel verlaten. We luisteren even mee naar hun gids, maar mijn aandacht wordt getrokken door de oudste en nog steeds functionele moskee van Pecs. Het Turkse badhuis van Pasa Memi uit de 16e eeuw stelt echter niet veel meer voor.

Het postgebouw mag er echter wel zijn. Het is slechts één van de vele pareltjes welke we in Pecs aantreffen.

De basiliek van Sint-Peter is mooi en indrukwekkend. Binnen zijn mooie muurschilderingen. Ernaast staat het bisschoppelijk paleis.

Het meest bijzondere aan Pecs is echter dat al deze religieuze gebouwen bovenop een 4^e eeuws Romeins kerkhof gebouwd is, waarbij men er in geslaagd is heel wat kleine vroegchristelijke mausolea bloot te leggen en om te vormen tot een museum door ze in te bedden in enorme ondergrondse betonnen constructie: het Sella Septichora Visitors Centre. Pecs is de best bewaarde romeins-archeologische site uit gans Midden-Europa.

De moskeekerk en de enorme synagoge zijn spijtig genoeg dicht.

We verlaten rond de middag Pecs richting Kaposvar. Daar wandelen we door het mooie verkeersvrije historisch centrum en verteuteren onze laatste Forints.

Het mooie weer brengt ons langs een rustige weg terug naar Varazdin in Kroatië. Aan de kant van de weg zie ik verscheidene roofvogels wachten op levende prooi of aangereden wild. In de buurt van de Drava zijn enkele vogelreservaten in meertjes of overstromingsgebieden.

Onderweg denk ik aan het liedje van de ooievaar en de kikker: de wesp is al lang dood, maar de steek zal ik nog wel een tijdje voelen.

We komen reeds om 5 uur aan in hotel Maltar, waar ons nog een drukke, maar ontspannen avond wacht. We nemen er elk een kamer apart voor de zelfde prijs als voor een tweepersoonskamer.

Varazdin was in de 18^e eeuw de tijdelijke hoofdstad van Kroatië. Het is een pareltje van barok. De binnenstad is verkeersvrij. Er is teveel te zien om dit hier allemaal op te noemen.

Wel opvallend is het enorme witte kasteel aan de rand van het historisch centrum. Het doet nu dienst als museum. Van daar uit belanden we in de Ursulinenstraat. Ik stap binnen in de gelijknamige kerk. Het binnenportaal is gesloten, en door het donkere glas tracht ik een glimp op te vangen van de binnenkant. Plots knarst een slot, de deur gaat open, en een jong Ursulinneke nodigt mij uit om binnen te komen. De Ursulinen zitten hier al honderden jaren, behalve ten tijde van Tito. Sedert de jaren negentig is het convent heropgestart en zitten hier nu weer 32 nonnen. De vroegere school is nu een spiritueel centrum en een ‘kindergarten’.

Terug naar buiten zie ik dat dit inderdaad een nonnenklooster is; je herkent ze aan de tralies voor de vensters. (Is dat om de mannen buiten te houden, of de nonnen binnen?). Rechtover is een Franciscanenklooster, zonder tralies.

Er lopen veel studenten rond. Sedert de komst van de Jesuïten is dit een universiteitsstad, en we besluiten op aangeven van onze reisgids te gaan dineren in het studentenrestaurant Raj. Dat valt heel erg mee. Dank U, Lonely Planet.

Dan nog een wandeling en iets drinken in studentencafé Gaudeamus, waar de muur behangen is met de universele Latijnse studentenbijbel. (Iovivat enzovoort).

Dag 13 (Dinsdag 29 mei 2012): Via Maribor naar Graz

Goed geslapen in mijn broeierig kamertje. Ik heb de airco niet gebruikt. Stefan wel. Het is opnieuw mooi weer.

Bij het ontbijt opnieuw een stevige omelet, hoewel minder stevig dan in Banja Luka. Al met al een net hotelletje, hoewel het al redelijk oud moet zijn.

Inpakken en wegwezen. Onderweg even gestopt aan het enorme kasteel van Trakoscan, dat druk bezocht door bussen vol GSMende scholieren.

De grens met Slovenie is even verder, en we tanken om de laatste Kuna’s uit te geven aan benzine en voeding.

Net na de middag bereiken we Maribor, het vroegere Marburg, gelegen aan de grens met Oostenrijk. Maribor is culturele hoofdstad van Europa 2012.

Maribor heeft nochtans geen vergelijk met Pecs. Net naast het centraal gelegen kasteel wonen we een stukje straattheater bij… in het Frans!

Het is hier 34° in de schaduw. We zweten als dijkendelvers.

Na een uurtje of twee hervatten we de reis naar Graz, Oostenrijk. Graz was in 2003 culturele hoofdstad van Europa, en is de tweede grootste stad van Oostenrijk.

We logeren in Hotel Feichtinger, net op de rand van de historische binnenstad. Bij het betrekken van onze kamer is er wel een probleem: een tweepersoonsbed. Er blijkt echter geen tweepersoonskamer met aparte bedden meer beschikbaar. De receptioniste is opgelucht wanneer ik toch even informeer of er misschien geen driepersoonskamer is, en overhandigt ons prompt de sleutel van onze nieuwe kamer. Ik neem de sleutel in ontvangst zonder nog eens te vragen of er daar toch geen driepersoonsbed is. Oef, boven gekomen blijkt alles in orde. Stefan krijgt het tweepersoonsbed.

Na de nodige verfrissingen is het tijd voor een avondwandeling door Graz. De binnenstad is vlakbij. We steken de rivier Mur over. in het midden is een modern glazen bouwwerk. Is dit een verwijzing naar de aloude schipmolens? We zullen dat morgen eens van meer nabij bekijken.

Zachtjes begint het te regenen, en ietwat later barst een onweer los. Paraplu’s open, en op zoek naar een eetgelegenheid, welke we algauw vinden in La Oenotheca. We eten eerst samen een schoteltje antipasta, met koud vlees, vis en groenten. Vervolgens huisgemaakte tagliatelli met scampi’s. Dit overgoten we dan met wat licht sprankelende Steierse witte wijn, en vooral veel water. We worden er heel vriendelijk en treffelijk bediend. Wat later belanden we weer op straat. Het regenen is gestopt; het is twintig graden buiten, en het is reeds donker. Er loopt nog heel wat volk op straat. Graz heeft inderdaad de grootste Middeleeuwse binnenstad van Midden-Europa, en dat zullen we geweten hebben. Bij de terugkeer naar het hotel passeren we rakelings een roospaarse, ietwat gore buurt. Het lijkt er nog rustig.

Tegen elf uur bereiken we ons bed.

Dag 14 (Woensdag 30 mei 2012): Graz – Salzburg

We staan laat op, maar zijn snel klaar. Het is mooi weer.

Het ontbijt is naar Germaanse gewoonte in orde.

Om halfnegen staan we alweer op straat voor het echte bezoek van Graz.

Eerst het hypermoderne glazen Kunsthaus. Over het water bereiken we het stadsplein met het Rathaus. Daarnaast vinden we het Renaissance Landhaus: een enorm paleis gebouwd door de Protestantse Gemeinde als tegenwicht tegen het Schloshof van de Katholieke Vorsten van Graz.

Onderweg moderne winkels. In één ervan is er iets wat Stefan’s aandacht trekt.

De Dom ziet er aan de buitenzijde wat gewoontjes uit, maar de binnenkant is des te indrukwekkender, maar toch niet overladen.

Dan naar boven naar het Schloshof: een enorm kasteel op een rots midden in de oude stad. Het wordt een flinke klim in de reeds broeierige warmte.

We worden beloond met een prachtig uitzicht over de oude stad, en de omliggende beboste heuvels.

Terug naar beneden; 260 treden. Daar merkt Stefan dat hij zijn fototas boven vergeten is. Gelukkig kan ik hem tweemaal 260 treden zwoegen besparen door vanachter mijn rug de tas tevoorschijn te toveren.

Even na elf uur verlaten we Graz.

Ik bespaar u de lofzang over een mooie motorrit door bergen en dalen van de Oostenrijkse Alpen. Even hebben we wat regen gehad, maar niet genoeg om een regenpak aan te trekken.

Om zes uur nemen we onze intrek in Hotel Mozart in Salzburg. Vanuit onze hotelkamer hebben we uitzicht op de omgeving van Berchtesgaden.

Ons hotel bevindt zich zo een 500 meter van de verkeersvrije zone, en algauw laten we ons meevoeren met de lichte stroom toeristen naar het centrum. Het begint zachtjes te schemeren. We nemen de brug over de Salzach en duiken onder een boog de oude stad in.

Grootse gebouwen en pleinen. De Dom is aan de buitenzijde indrukwekkend (groot). Behalve enkele zigeuners die op de gitaar spelen is het Domplatz aan het leeglopen. Ook wij houden het even later voor bekeken en vinden honderd meter verder een restaurantje rechtover de Salzburger Festspiele. In afwachting van een Rindersuppe tover ik deze laatste regels op het scherm en verstuur prompt het verslag van vandaag.

Terwijl ik een geitenkaassalade aan het verorberen ben barst buiten een onweer los. Dus blijven we hier nog even binnen en werk ik dan maar wat verder aan mijn verslag. De straten staan blank. Enkele mensen haasten zich met of zonder paraplu door de regen. Nu en dan komen uitgeregende mensen binnen.

Ik bestel een koffie als dessert. Een Segafredo koffie met een Segafredo melkje, een Segafredo suikertje, en een Segafredo snoepje. Op deze reis heb ik geleerd dat Lavazzo en Segafredo net als Illy Italiaanse koffiemerken zijn. Ik leer dus nog alle dagen bij.

Plots word ik gestoord door een zware hoogbejaarde dame die bij mij wil komen zitten op mijn bank. Ik ben even in de war en schuif wat op. Uiteindelijk blijkt dat ze toch niet op mijn schoot wil zitten, maar enkel wil doorschuiven naar de bank achter mij.

Terug naar het hotel en slapen. Na zo’n vermoeiende dag zal Segafredo of Lavazzo mij niet wakker houden, want ik zal dromen van Lilly.

Dag 15 (Donderdag 31 mei 2012): Salzburg – Nördlingen

Extreem vroeg wakker vandaag: even voorbij vier uur. De stad is doods, maar het wordt al licht buiten.

Om vijf uur breekt buiten de hel los. Om zes uur wordt ook Stefan wakker maar hij slaagt er in om nog wat langer te slapen.

Buiten regent het nu en dan, maar het weer lijkt op te klaren. Als het niet regent passeren we deze namiddag langs Berchtesgaden, waar Hitler destijds zijn favoriete residentie had, het Berghof, op de Obersalzberg. Hij ontving er buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders om ze te imponeren met de indrukwekkende ligging.

Om half acht ga ik naar beneden, want er is enkel internettoegang beneden. Stefan volgt even later. We worden bediend door ‘eine hüpsche blondine in kleidertracht’.

Straks gaan we opnieuw de stad bezoeken, maar nu bij daglicht.

Onze ochtendwandeling door de stad verloopt vlot en bij mooi weer. Het is zeer druk in de stad. Enorme gebouwen, kerken en pleinen op zo een kleine ruimte. Dat gaat dan natuurlijk ten koste van de rest: kleine straatjes, steegjes, en heel veel kleine winkeltjes.

Toch zeker het bezoek waard, Salzburg.

Om elf uur moeten we de hotelkamer ontruimen en slagen er met heel wat moeite in om Salzburg te verlaten; éénrichtingsstraten, wegwerkzaamheden, te weinig bruggen over de Salzach.

We rijden richting Berchtesgaden en het begint zachtjes te regenen; het valt uiteindelijk nog mee, en het is weer droog mooi weer als we in de verte Arendsnest zien opduiken op de top van de Obersalzberg.

De afdaling is heel erg steil, en de weg is nog nat. We bereiken veilig Berchtesgaden en zetten dan onze weg verder via kleine krinkelwegen richting München.

Onderweg vinden we net op tijd een overdekte picknickplaats wanneer er weer een felle bui losbarst. Na de maaltijd is die reeds overgewaaid en zetten we de weg voort.

Net op het kleine stukje ring rond München is er weer een bui, maar ditmaal is er geen gelegenheid om regenkledij aan te trekken, en raak ik redelijk doorweekt. Al rijdend droogt dat wel op.

In de buurt van Donauworth passeren we langs hectaren zonnepaneelvelden. Dat heb ik zelfs in Spanje nog niet gezien. Ook vele Duitse huizen zijn bedekt met zonnepanelen.

Via een mooie vallei bereiken we omstreeks zes uur Nördlingen. Terwijl ik aan de balie van hotel Klösterle informeer naar prijs en beschikbaarheid barst opnieuw een onweer los. Tweemaal geluk: de motoren staan geparkeerd onder een overkapping, én er is een kamer beschikbaar. Dit gebouw is een voormalig Franciscaner klooster, maar de paters zijn vele honderden jaren geleden verjaagd door de protestanten, en sedertdien is het gebouw eigendom van de stad zelf.

Nördlingen is een volledig ommuurde stad. Ik was hier reeds voordien in 1976. Het is er leuk om te wandelen, hoewel het toch wat minder is met het gure weer. Te midden van het stadje staat een enorme kerk met enorme toren: indrukwekkend, maar lelijk.

Terwijl we eten barst opnieuw een onweer los. Dat belooft voor morgen.

Na het eten gaan we terug op stap en gaan dan nog als afsluiter een cafeetje binnen. Als bij toeval worden we opnieuw bediend door een hüpsche blondine, ditmaal niet in ‘kleidertracht’…

Dag 16 (Vrijdag 1 juni 2012): Van Schwabenland naar Hoch-Eifel

Het is buiten zwaar bewolkt en koud.

Uitgebreid ontbijt in de “refter” van het klooster. Dit maal bediend door een echte blonde, heel vriendelijk, maar minder hüpsch; de andere dienster lijkt weggelopen uit de ‘Walküre’ van Wagner.

Nog een wandeling door de morgenkou, maar de stad en de wandeling zijn al snel afgelopen, letterlijk en figuurlijk dan. We laden de moto’s in de parkeergarage en ik constateer dat ik mijn sleutels kwijt ben. Niettegenstaande ik reservesleutels heb ga ik op zoek, en vind ze gelukkig in de receptie.

Door werkzaamheden aan de slagboom mogen we de garage verlaten zonder betalen.

Na een uur rijden door het Schwabenland begint het te regenen. Gelukkig tijdig regenkledij aangetrokken, want dat was echt nodig. We vermijden omwille van de felle regen het mooie Naturpark Schwäbisch-Fränkischer Wald. Met pijn in het hart moeten we het stellen met de prachtige aanblik van de Noordzijde van de Lowensteiner Berge

Het is geen weer om te piekenieken; In Bad Wimpfen eet ik een rozijnenkoek met een hele grote lekkere koffie in een konditorei.

Vanaf hier gaat het langs de romantische Neckar, gevolgd door een bochtig parcours door het groene en donkere Odenwald. Het is ondertussen toch wat beter weer geworden.

Net voor Darmstadt nemen we de autosnelweg: oordoppen in, blik op oneindig en verstand op nul, en een uurtje later passeren we reeds Koblenz en verlaten de autostrade.

Nog vijftien minuten later zijn we reeds in Mayen, ten noorden van Cochem, aan de rand van de mooie kalende Hocheifel, en op twee keer gazze geven van de Nürburgring.

We gaan op zoek naar een hotel, en onze keuze valt op hotel-restaurant Dalmacija. We konden geen betere afsluiter hebben van onze reis met keerpunt Dubrovnik (in plaats van keerpunt Albanië).

Op het menu staan Goulash-soep en Dubrovnikschotel.

Morgen met mooi weer terug naar huis via het Eifelgebergte, maar daarvan zal ik enkel mondeling verslag uitbrengen.

De ober brengt de rekening samen met een piepklein Kroatisch pruimenlikeurtje, welk ik zachtjes naar binnen werk terwijl ik de laatste woorden van dit verslag intokkel.

Do videnja. (tot weerziens)