2015 Stalingrad

Na een mislukte poging de oceaan over te steken en Amerika te doorkruisen van Noord naar Zuid, ontvouw ik plan B: met Ride-onMotorTours naar Stalingrad, gecombineerd met twee andere trips, welke ik vorig jaar gepland had, maar die niet doorgingen omwille van het slechte weer en omwille van de oorlog in Oekraïne. Op weg naar Wit Rusland zal ik in Polen een ommetje maken langs Auschwitz en Krakau, en na het verlaten van Georgië zal ik de zuidelijke route rond de Zwarte Zee volgen vooraleer langzaam af te zakken naar Watervliet.

Alvast een voorproefje van die onherbergzame, achterlijke, gevaarlijke oorden achter dat hoge ijzeren gordijn:

Belarus.mp4

Zaterdag 29 maart 2015

Bijeenkomst van de Stalingradders in Zeddam bij Ride-onMotorTours.

De groep bestaat zoals gewoonlijk vooral uit grijzende mannen. Er zijn slechts enkele bekende gezichten: Liliane en Frank, met wie ik deze morgen meegereden ben vanuit België, en Willem. Wij zijn de enige tsarentrippers van 2013 die nu naar Stalingrad zullen vertrekken.

Frank en Liliane runnen samen dierenkliniek ‘De Vliet’ voor kleine huisdieren in Puurs. Ze rijden met een grijze BMW 1100RT.

Willem is een oude bekende, voorzitter van de Hell’s Angels in zijn buurt, maar altijd klaar voor een leuke babbel, en heeft toch altijd interesse in mooie dingen. Zijn onvoorspelbaarheid en wispelturigheid maken van hem echter een ongemakkelijke reisgezel. Ik mag hem wel.

Nog een koppel, Jop en Toos, maakt de reis met een 1200GS zijspan.

Edi van de Ende is ongeveer zeventig, en daarmee de Nestor van de groep. Hij is gepensioneerd bedrijfsleider. Hij maakt de reis op een Honda met 160 pk onder de billen, gestuurd door een volautomatische versnellingsbak.

Eddy (Eduard) Baekelmans is vandaag vanuit Antwerpen met zijn zwarte 1150RT gekomen. Eddy is een gepensioneerde politieman, iets ouder dan ik, met een gevarieerde carrière achter de rug. Hij is getrouwd met Natasha, een Russische vrouw die opgroeide in Kazachstan.

René Sterk is advocaat; hij reist samen met zijn jeugdvriend Eric Croes. Hij is van plan om de groep te verlaten in Batumi, en, net zoals ik, nog een paar weken verder te reizen doorheen Oost-Turkije.

Eric Croes is een innemende altijd goedlachse reisgezel.

Dan zijn er nog Lex, Jeroen en Martin; Martin is ongeveer even oud als ik, Lex wat jonger, en Jeroen is de jongste van de ganse bende. Alle drie aangename mensen.

Patrick Hoare is een Ier. Hij sluit zich aan bij dit gezelschap omdat dit voor hem de enige mogelijkheid was om eens op de moto tot in Wolgograd te raken.

Stefan Fuchs, tien jaar jonger dan ik, is er vandaag niet bij. Hij woont aan de Bodensee.. Hij rijdt op een witte 800GS.

Rob de Jong is onze reisleider. Hij is de echtgenoot van Dafne, die ons twee jaar terug begeleidde naar Moskou en Sint-Petersburg. Hij is een kleine pezige atleet van 63 jaar, behulpzaam en voorzichtig. Met hem maak ik misschien over twee jaar de tocht van Alaska naar Vuurland. Hij maakt deze reis nu met de bijna 25 jaar oude Yamaha, waarmee ook Dafne twee jaar terug de Tsarentrip leidde…

Er worden praktische afspraken gemaakt, Visa-aanvragen ingevuld, roadbooks uitgedeeld.

Het roadbook is redelijk summier, en ik neem mij voor om zelf wat opzoekingswerk te verrichten, en door te geven aan de anderen.

Ik heb het reisverslag in 3 delen opgesplitst om de tekst bewerkbaar te houden, zodat ik nu en dan nog iets kan aanvullen of verbeteren.

Mijn reis kent dus een prelude van 1 week, een hoogtepunt van veertien dagen, en dan nog bijna drie weken op het gemak nagenieten.

De prelude

Ondertussen is de rest van de groep op 1 mei ook op reis vertrokken.

Eddy  Baekelmans schreef:

Op vrijdag 1 mei 2015 vertrek ik om 8 u op avontuur naar ‘Stalingrad’. (59664 km). Eerst nog even de bandenspanning controleren en dan naar de autostrade voor een rit die me via een stukje Nederland (Eindhoven) dwars door Duitsland naar het Poolse Poznan leidt.  Op de Duitse wegen is het erg druk met regelmatig vertragingen, waarschijnlijk te wijten aan het verlengde weekend.  Via het Roergebied verder naar Hannover, Magdeburg en Berlijn naar Frankfurt/Oder om de Poolse grens over te steken.  Ik blijf de E30 volgen die over een bepaalde afstand nog geen autostrade is.  Wanneer ik de Poolse autostrade op rijd is er nog maar heel weinig verkeer.  Er dient namelijk betaald: 35 Zloty.  Ik bereik Poznan omstreeks 18 u. (60685 km) Onderweg ben ik een aantal keren gestopt om wat te eten, te drinken, te plassen en te tanken. ’s Avonds wordt er kennis gemaakt met de andere reizigers tijdens het eten in hotel Grodski. Mijn kamergenoot is de Ier Patrick die met een Triumph Tiger rijdt. ’s Nachts word ik wakker van zijn gesnurk dat ongelooflijk luid is. Ik maak hem wakker en zeg dat hij op zijn zij moet liggen. Dat is van weinig nut evenals mijn oordopjes.

Op 2 mei om 18u30 kom ik  toe in het hotel in Biala Podlaska. Ik ben bij de eerste. Een uurtje later is iedereen er. Twee jaar terug waren wij hier ook, op weg naar Moskou en Sint-Petersburg. We schuiven aan tafel voor het avondmaal, en krijgen nog wat richtlijnen voor morgen.

Eddy schreef:

Zaterdag 2 mei. De rit vandaag leidt naar Biala Podlaska.  Ik rijd samen met Frank en Liliane, Jop en Toos en Ide. Aanvankelijk nemen Jop en Toos de leiding maar wel overdreven snel. Nadien gaat het trager maar we schieten niet op. Frank en Liliane nemen de leiding over maar ze rijden verkeerd in Warschau waar ze de snelweg verlaten i.p.v. er op te blijven en tijd te winnen. Er wordt gezocht naar een eetgelegenheid en uiteindelijk wordt er dan maar halt gehouden aan een McDonald’s. ’s Avonds is er weer eten voorzien in hotel Capitol.  Ik heb een grote blaar in mijn rechter handpalm aan de vingerbasis. De oorzaak: krak in mijn handschoen of de handverwarming van de dag voordien. (61194 km)

Ziehier het reisschema van de komende twee weken samen met Ride-OnMotortours, doorheen Wit-Rusland, Rusland, en Georgië:

Het verslag van de reis naar Stalingrad

Op 17 mei gaat de groep weer uit elkaar.

Willem, Erik en René vertrekken naar Turkije, in de hoop dat de regen toch nog zal meevallen. Zij volgen min of meer dezelfde route als ik naar Ararat, en vervolgens naar Istanbul. De kans is echter klein dat ik ze nog inhaal.

De anderen nemen van hieruit de ferry over de Zwarte Zee tot Odessa, en proberen van daaruit op enkele dagen thuis te geraken.

Ik neem persoonlijk afscheid van allemaal, stap ook op mijn motor en begeleid hen naar de haven, terwijl ik ze nog eens vereeuwig met mijn helmcamera. Dan gaan ze onder de slagboom door en blijf ik alleen achter.

Op 18 mei verlaat ik ook Georgië, en trek ik ook huiswaarts, maar dan met een grote boog doorheen Oost-Turkije en met zeeën van tijd.

Het verslag van deze epiloog

Eddy schreef op maandag 25 mei:

Aan het ontbijt tref ik Lex en Jeroen. Zij vertrekken nog voor 7 uur. Ik haal mijn laatste spullen in de kamer waar Patrick nog in zijn bed ligt. Ik wens hem het beste en vertrek om 7 uur. In Duitsland gaat het goed vooruit ondanks werken op meerdere plaatsen. 140-150 km/u is geen probleem en om 13u30 sta ik aan mijn garagebox thuis. (67806 km) Einde van een groot avontuur, Waarbij de kers op de taart (de parade in Stalingrad) ontbreekt, Waarbij ik veel geluk heb gehad in de Kaukasus, Waarbij ik mijn beperkte kennis van het Russisch toch dikwijls heb kunnen gebruiken En waarbij ik enkele fijne mensen heb ontmoet die ik misschien nooit meer terug zal zien. Maar ik ben eindelijk in mijn geliefde Stalingrad geweest!

Op woensdag 3 juni kom ik behouden thuis in Watervliet. Dit avontuur is afgelopen. Maar onderweg heb ik veel tijd gehad om nieuwe plannen te maken…(wordt dus vervolgd)