2016 Kazan 1 – tot Kazan

Дневник мотоциклиста сопровождали

Dit jaar trek ik met drie kompanen terug naar Rusland. Ons ultieme reisdoel is Kazan. Kazan is het hart van Eurazië, waar twee continenten en twee culturen elkaar ontmoeten. Beide culturen hebben elkaar over de eeuwen heen herhaaldelijk bestreden en bevrucht, en het resultaat is nog steeds een dualiteit in taal en godsdienst, zij het vredelievend, wat bovendien helemaal niet meer af te leiden valt uit het uiterlijk, blank, kaukasisch, of mongools. Onderweg hopen wij relieken tegen te komen van de Sovjet overheersing in het voormalige Oostblok. Deze zijn in snel tempo aan het vervagen door verval of zelfs aan het verdwijnen om plaats te maken voor nieuwe, spijtig genoeg vaak schreeuwerige Amerikaanse rommel.

Twin’s on Twin’s: twee Vlamingen, Eddy en ikzelf, en twee Duitsers, Stefan und Peter, een heel divers gezelschap. We hebben elkaar leren kennen op de Stalingradreis met Ride-On MotorTours in 2015.

Eddy schreef:

Na mijn geweldige reis van vorig jaar naar Stalingrad had ik mij voorgenomen om ook in 2016 naar het oosten te reizen met mijn R1150RT. Deze keer niet meer via een reisorganisator maar op eigen initiatief. Maar alleen is maar alleen en ik informeerde hier en daar of er geïnteresseerden waren. Sommige vonden het niet nodig te antwoorden, andere zagen het niet zitten. Uiteindelijk kwam ik terecht bij 2 reisgezellen van vorig jaar plus een vriend van een van hen: Alain uit Watervliet rijdt met een R1200GS maar houdt het voor zijn Ruslandreizen bij een Transalp van 22 jaar omdat hij daaraan zelf kan sleutelen indien nodig, Stefan uit Hochdorf (D) met zijn F800GS getuned door Touratech en zijn vriend Peter uit Bad Wurzach (D) met zijn R1200GS. Ons reisdoel wordt Kazan, de hoofdstad van de deelrepubliek Tatarstan, op zo’n 800 km voorbij Moskou. Na overleg zijn we er ook uit welke reisweg we zullen volgen.

Zondag 24 april 2016

Samenkomst in Gent: bezoek aan deze historische stad, kennismaking met Peter, en bespreking van reisdetails.

(op de foto vlnr: ikzelf, Peter, Stefan en Eddy)

Vrijdag 29 april

Wit Russisch visum is in the pocket. Bekomen in Brussel met de drie hotelreservaties, maar de volgende keer moet ik toch zorgen voor een echte uitnodigingsbrief. Ik heb de bediende bedankt met een ‘spasiba‘ en een ‘do svidanja‘, wat ze wel leuk vond. Ging allemaal heel vlot dank zij de instructies van Eddy: minder dan 45 minuten in totaal: visabalie binnen, op de motor naar een KBC-bank om geld over te schrijven, terug op de motor naar de visabalie, visabalie buiten met visum in de hand.

De trip: 3 uur rijden op de GS door regen en kou….

Nu nog mijn Russisch visum, en dan zijn al mijn papieren in orde; afspraak 10 mei in de Antwerpse visabalie.

Geleidelijk bouwen wij hier heel wat expertise op.

Voor de geïnteresseerden: je kunt een ‘Letter of Invitation ‘ bekomen via:

http://www.minsklux.com/en/services/visa_to_belarus/

http://ivisaonline.com/

Donderdag 30 april

Mijn collega Geert, huisarts in een naburige gemeente, is vandaag uit het leven gestapt. Hij was iets jonger dan ik. We hadden toch al meer dan dertig jaar een goede verstandhouding. Het heengaan van Geert is het zoveelste uit mijn entourage, na Dirk in 2014, en Griet en Heinrich in 2015. De gedachte aan Geert zal tijdens mijn reis nog vele malen onder mijn helm gonzen.

Dinsdag 10 mei

Ik rij naar Antwerpen om een Russisch visum aan te vragen in de Visumbalie. De uitnodigingsbrief is OK qua inhoud, maar is afgeprint in kleine lettertjes zodat alles past op één A4tje, in overeenstemming met de voorschriften. Door die kleine lettertjes zou de aanvraag kunnen geweigerd worden door het Consulaat. Ik moet niet terugkomen maar zal straks het origineel, bestaande uit 2 pagina’s in pdf-formaat doormailen naar de Visumbalie. Ik zal er ook nog een gedetailleerd reisprogramma aan toevoegen, zodat we zo nodig gemakkelijker kunnen teruggevonden worden.

Vanaf 18 mei mag ik mijn paspoort, met daarin het gegeerde visum, afhalen.

Dinsdag 24 mei

Het Russisch visum ligt al op mij te wachten in de visumbalie te Antwerpen. Ik rij er met de motor heen. Ik heb met Eddy afgesproken en hij staat mij reeds op te wachten aan de Visumbalie. De Russische bediende overhandigd mij het paspoort met het visum in en wenst mij goede reis. We gaan nog een koffietje drinken en bespreken nog enkele reisdetails. Het is tamelijk mooi weer en we wandelen nog even in de buurt. Ik ga ook nog even binnen in het Instituut voor Tropische Geneeskunde, waar ik in 1981 mijn specialisatie Tropische Geneeskunde volgde. Rond 17u rij ik terug huiswaarts.

Zaterdag 18 juni

De vertrekdatum begint te naderen. Ik ga voor de laatste maal naar de Taalcarrousel in Gent. Daar hoor ik van René Persyn dat hij omstreeks 2 en 3 juli ook in Moskou zal zitten na een reis doorheen Siberië. We houden contact.

Zondag 19 juni

Eddy komt mij opzoeken met slecht nieuws: zijn vader is stervende na een lange ziekte. Hij is lang stabiel gebleven tot vorige week. Eddy’s deelname aan de reis wordt dus voorlopig opgeborgen. Gelukkig zijn alle hotelboekingen gemakkelijk te annuleren zonder kosten. Ik zal de reis dus aanvatten samen met Peter en Stefan. Misschien komt Eddy ons alsnog vervoegen.

Dinsdag 21 juni

Eddy’s vader is gisteravond overleden en wordt vrijdag begraven. Eddy zal ons zondag vervoegen in Poznan.

Eddy schreef:

Voorbereiding.
Ik laad de nodige kaarten voor Rusland in mijn Garmin via Open Street Maps. Stefan zal de routes uitwerken.

Alain boekt alle hotels via Booking.com met in acht name dat ieder een kamer apart zal hebben en dat er een bewaakte parking voor de motoren zal zijn.
We hebben ook visa nodig. Een voor Belarus en een met dubbele binnenkomst voor de Russische Federatie want we willen ook via Kaliningrad, de exclave die omringd is door Litouwen, Polen en de Baltische Zee.

Op elke visumaanvraag dient de reden vermeld. Voor Belarus vermeld ik vriendenbezoek en dat is niet gelogen want ik zal in Minsk onze vrienden ontmoeten. Ik geef mijn aanvraag en paspoort binnen op 15 april, betaal €60 en haal alles af op 22 april.

Voor de Russische Federatie is het minder eenvoudig. Reeds op 23 december 2015 heb ik via de dienst I-Visa in St.Petersburg een uitnodiging verkregen mits betaling van €7,50. Op 26 april begeef ik mij naar VHS, een speciaal bureau van het Russisch consulaat aan de Vlaamse Kaai te Antwerpen, om mijn aanvraag in te dienen. Wat blijkt echter, ik heb een verkeerd aanvraagformulier van het internet geplukt (ik heb het formulier voor een aanvraag in Nederland en niet dat voor een aanvraag in België). Het juiste formulier is te vinden op de site van VHS. Bovendien is mijn uitnodiging niet geldig want de 2 inreisdata moeten expliciet apart vermeld staan en het programma dient vermeld omdat ik langer dan 14 dagen in Rusland zal zijn.

Dus terug naar huis en contact opnemen met I-Visa voor een nieuwe uitnodiging. Dat gaat gelukkig eenvoudig per mail en zonder extra kosten. Op 12 mei heb ik terug een afspraak bij VHS. Mijn nieuwe uitnodiging is in orde wat betreft de inreisdata maar het programma ontbreekt alhoewel per dag vermeld is in welke stad en in welk hotel ik zal verblijven. Ik betaal €65 maar volgens de bediende kan de consul mijn visum weigeren wegens het ontbreken van het programma dat per dag een summier opsomming van de activiteiten moet geven. Thuis mail ik terug naar I-Visa en krijg per kerende een programma (datum X transit naar stad Y en verblijf in hotel Z of datum X ontbijt en bezoek aan stad Y) dat ik onmiddellijk doorstuur aan VHS. Op 20 mei haal ik mijn paspoort af voorzien van een visum met foto voor twee binnenkomsten. De bediende wenst me een goede reis.

Op 25 juni zullen we vertrekken vanuit onze respectievelijke woonplaats en mekaar ontmoeten in Magdeburg. Maar het noodlot slaat toe. Mijn vader is ondertussen doodziek en overlijdt op 20 juni, met de uitvaart op 24. Ik besluit om alsnog te vertrekken op 26 om even een dag tot rust te komen na de emotionele mallemolen.

PROGRAMMA:

Dag -1 (vrijdag 24 juni 2016):

Mijn mooi vooraf secuur geplande laatste werkdag wordt danig in de war gestuurd door een dringende oproep, die mij uiteindelijk uren tijd kost doordat ik aansluitend nog zelf de bloedstalen naar het labo moet brengen. Al het werk raakt uiteindelijk wel gedaan, maar niet zo rustig als ik verhoopt had.
Na mijn laatste consultaties kleed ik mij snel om en neem bewogen afscheid van Christien en Audrey. Even voor 19u30 stap ik op de motor de wijde wereld in. Alle stress van de dag valt van me af tijdens mijn rustige rit doorheen de polders langs het Muizenhol, de Noorddijk en de Schare naar Assenede. Daar is er een openingsreceptie van een nieuw medisch centrum van collega Els Pieters in het voormalig stationsgebouw. Ik doe daar even ‘mijnen toer’ in motard-tenue bij het schone opgetutte volk, en kan dan vóór acht uur ’s avonds de expresweg oprijden richting Lommel. Alweer overvalt mij de gedachte aan mogelijke problemen die zich zouden kunnen voordoen met mijn 22 jaar oude Transalpje, dat mij gedurende een maand van de ene kant van Europa moet voeren naar de andere, en terug. Maar deze oude ‘fricadel’ zoals Willem (van de Tsarentrip en Stalingrad) haar zo plastisch omschreef, heeft mij noch nimmer in de steek gelaten, en heeft gedurende een gans jaar de nodige aandacht en vereiste zorg gekregen om ook deze trip tot een goed einde te brengen.

Bij Martine aangekomen plaats ik het Alpje onder het afdak van het terras, en het wordt al keuvelend snel middernacht voor we doodmoe onder zeil gaan.

Dag 1 (zaterdag 25 juni 2016):

Lommel > Magdeburg DE 545km

Ik ben zeer vroeg wakker, en besluit dan even voor zes om toch op te staan. Uit ervaring weet ik dat het wel drie dagen kan duren eer ik de stress echt van mijn schouders afgeworpen heb, en kan overschakelen op het ‘normale’ levensritme. Martine heeft mij de krakende trap horen afdalen en staat even later ook beneden. We ontbijten en babbelen nog wat terwijl ik mij klaar maak om te vertrekken. Het is acht uur en mooi weer, maar zwaar bewolkt. Ik start de motor en verlaat alras en al pruttelend Lommel. Martine legt mijn vertrek vast op de gevoelige plaat.

Even voorbij Venlo loopt het al mis. Het begint hard te regenen. Ik verlaat de autostrade, hou halt onder een brug, en trek mijn regenpak aan. Dan terug de autostrade op door de kletsende regen. De doortocht door het Ruhrgebied is er dus één om snel te vergeten. In rustiger vaarwater gekomen hou ik even halt in een wegrestaurant. Ik kies een stevig soepje uit en vraag aan de bevallige kassierster of het broodje inbegrepen is. ‘Ja !’. Ik heb echter voor de ‘grote’ soep gekozen en vraag of daar dan een tweede broodje bij kan. Ze kijkt mij even aan, ik meen in haar ogen te lezen dat dat in feite niet zo is, maar ze antwoordt met een ondeugende lach dat dat wel mag. Misschien had ze wel medelijden met hetgeen ik de uren voordien meegemaakt had, hetgeen duidelijk zichtbaar afdroop van mijn motokledij.

Gesterkt door de soep keer ik terug naar de moto. Een groepje dames op leeftijd (…MIJN leeftijd…)  komt op mij af. Een bevallige rijzige vrouw met kort grijs haar spreekt mij al twijfelend aan: “Sprechen Sie Deutsch?”. Ik rits snel mijn reistasje open, haal al even gezwind mijn mooiste Duits naar boven, en antwoord vlot: “Ja”. Dan volgt een heel gesprek over de regenellende in het Ruhrgebied. De dames blijken vrouwen te zijn van een groep motards die een weekendje gepland hebben doorheen de Harz. Zij (de vrouwen) zijn echter vanwege de regen naar de Harz vertrokken met de auto, in plaats van achterop de moto, en zijn enigszins bezorgd over hun mannen, van wie nog geen spoor te bekennen is, en die mogelijk ergens onder een viaduct staan te schuilen. Ik moet vertellen om hoe laat ik vertrokken ben en hoe lang ik er over gedaan heb. Mijn verhaal stelt hen enigszins gerust, en ze nemen dan al gauw vriendelijk afscheid van mij.

In de buurt van Paderborn verlaat ik dan de autobahn en rij langs kleine dorpjes en donkere geurende wouden doorheen het mooie Weserbergland waar de Weser zich al kronkelend de afgelopen miljoenen jaren een weg door gegraven heeft. Het regent steeds minder en op de duur nog nauwelijks, maar de wegen liggen er nat bij. Ik passeer ook langs Bodenwerder, bekend als de geboorteplaats van de Baron von Münchhausen, de leugenbaron, die dienst nam in het Russische leger en ging vechten tegen de Turken, waarover hij later fantastische verhalen kon vertellen. In gedachten volg ik zijn spoor, geef volle gas en neem met mijn Transalp een aanloop op een grote springschans die eindigt net voor de snelstromende rivier. Ik heb echter ruim voldoende snelheid en zweef even later dertig meter boven de grond door de ijle lucht. Ik heb hier vanuit de hoogte een prachtig uitzicht over berg, dal, rivier en stad. Ik zie de mensen gapen en wijzen naar die motor die daar door de lucht zweeft. Even later kom ik netjes weer met beide wielen op de weg aan de overkant van de rivier. De vering van de Transalp is hier ruimschoots op voorzien en geeft geen krimp. Ik zet mijn weg weer verder, een unieke ervaring rijker.

Meer noordwaarts kom ik terug op de autobahn van Hannover naar  Berlijn. De Transalp gedraagt zich voorbeeldig aan hogere snelheid. Dat is te danken aan het sleutelwerk van Ad (Waffie van de Transalpclub), die vorig jaar het balhoofdlager van mijn Transalp verving door een nieuw exemplaar. De Tranzwalp is nu een echte Transalp geworden.

De raststätte van Mariënborn is gelegen aan de voormalige grensovergang van West- naar Oost-Duitsland. De oude douanegebouwen in ‘Container Art’-stijl staan er nog steeds en vormen nu een permanente openluchttentoonstelling met binnenin een museum over controle van in en uitgaand grensverkeer, evenals van de wijze waarop ontsnappingen uit de voormalige DDR werden voorkomen en afgestraft. Er is zelfs nog een strook oude betonnen autosnelweg waarboven vanuit een brug met uitkijkpost het verkeer nauwlettend in het oog werd gehouden.

Ik kom even later aan in Hotel Ottersleben in de Magdeburger Strasse in Ottersleben, een voorstad van Magdeburg. Het is omstreeks 17u30. Stefan und Peter sind hier schoon een half uurtje. Het is zonnig en zwoel. Na uitladen en opfrissen trekken we met de bus en vervolgens met de tram naar het centrum. We stappen af aan de Breiter Weg, rechtover een voormalig DDR Shopping Center. Het enorme gebouw heeft geen ramen, en is een typisch voorbeeld van socialistische architectuur. We wandelen eerst door het centrum, en dan langs de Elbe. Een kindje van grofweg geschat 17 maanden en drie dagen loopt in de richting van het water, en botst pardoes met zijn hoofdje tegen de ijzeren reling; een geluk met een ongeluk, want gelukkig niet verdronken. Het zet een luide keel op. De mama realiseert zich plots dat ze een kind heeft. Het voorval krijgt verder weinig aandacht want er loopt weinig volk. Dat was vorig jaar wel anders. Een groot leeg riviercruiseschip draait zich op de snelstromende rivier in een mum van tijd, gebruik makend van de snelheid en de kracht van de machtige Elbe. Het heeft duidelijk veel geregend de laatste weken.

Op de promenade bevindt zich een Italiaans restaurant met terras. Dat lijkt wel wat. We bestellen er een schotel voor drie met wel zes soorten deegwaren. Mmm…Lekkuggg…

De terugkeer naar het hotel gaat opnieuw met tram en bus. We hebben wat moeite om in het donker de juiste afstapplaats te vinden, en zijn er zonder onze weet voorbij. Dan maar te voet een eindje terug. Het is zachtjes beginnen regenen.

De zandman slaat vlug en genadig toe. Ik word niet één keer wakker.

Dag 2 (zondag 26 juni 2016):

Magdeburg DE > Poznan PL 390km

Jullie kunnen het al raden: het verslag moet geschreven worden, anders raak ik hopeloos achter. De zon schijnt, de vogeltjes schuifelen, blabla blabla….Ik maak een koffietje klaar met oploskoffie welke dringend op moet, want aan elkaar geklit tijdens een vorige natte reis. Toch nog te drinken, gelukkig, want vóór het ontbijt moet ik eerst nog twee uur tekst uit mijn duim zuigen zonder weer in slaap te vallen.

Mooi weer hier, maar onweer in Poznan tegen de middag. We moeten daar dus toch niet al te vroeg aankomen.

Ik zet de TV op om de eenzaamheid wat te verdrijven. Het gaat over nijlpaarden en krokodillen; je mag raden welke van de twee de grootste mensendoder is. Mensen hebben inderdaad vaak een verkeerde perceptie van wat echt gevaarlijk is, en minimaliseren hun eigen risico’s. Zo ook wij: Ik slurp wat van mijn dodelijke koffie en plan een mooi veilig tripje doorheen de Ostdeutsche Gelände.

Acht uur. Stefan und Peter heb ik het afgelopen half uur al buiten horen rommelen aan de moto’s. Stefan rijdt met een mooie witte BMW 800GS, opgetut met allerlei Touratech-spulletjes. Peter rijdt op een gele 1200GS van 2005, net dezelfde als de mijne, die thuis op stal staat, maar bij hem duidelijk een Gs, terwijl eerder een gS bij mij.  Beide rijden op noppenbanden. Dat is voor de échte Gelände. Maar daar doe ík niet aan mee. Het bruine spoor achter mijn moto zou niet door de banden getrokken worden… Ja, acht uur. Stefan und Peter zitten reeds aan de ontbijttafel. Het ontbijt smaakt, maar is niet bijzonder. Ik overdrijf dan ook niet. We keuvelen. Stefan is getrouwd. Peter heeft een vriendin. Ze zijn 48 jaar en hebben geen van beide kinderen. Ze aten bij hun terugkeer uit Gent in Luxemburg nog in een restaurantje met Russische kok, en hadden bijna twintig cm sneeuw bij hun aankomst thuis. En de rest ben ik al even vergeten… Ik heb dringend een zwarte doos nodig. Maar niet getreurd; misschien vind ik vandaag of morgen nog wel enkele brokstukken van ons gesprek terug.

Nu moto’s laden, opkrassen, de Breiter Weg op doorheen het centrum en dan over de Elbe de Ostdeutsche Gelände in. Mooie dorpjes wisselen elkaar af. Ze zijn allen verschillend. Kerkjes in alle vormen en formaten. Groene, gele en blauwe velden. Lekker geurende dennenwouden. En geleidelijk steeds meer motards op de weg. Eentje scheurt ons zelfs voorbij aan 180 per uur. In een klein dorpje staat de ene steenbakkerij naast de andere. Het dorp kleurt rood van de bakstenen huizen. Zelfs de trottoirs laten zien waarmee de mensen hier hun boterham verdienen. Wat verderop een mooi Klein Kasteeltje, met daar achter kloef in de tuin aan de ene kant een Aldi, en aan de andere kant een Lidl.

’s Middags stoppen we aan een paling en forelrokerij. Er is een winkeltje en een restaurant. Het winkeltje heeft broodjes met vis ten besten. We bestellen alle drie een broodje met een maatje opgelegd in olie.

Beeskow an der Spree is een mondaine vakantieplaatsje. Ik passeerde hier drie jaar terug met Frank en Liliane op de Tsarentrip.

In Frankfurt an der Oder nemen we even de autosnelweg om de grens over te steken, en zetten vervolgens onze weg verder over normale Poolse wegen, doorheen bossen, dorpen en velden. Ook vrachtwagens volgen ons voorbeeld. Is het om de tolweg te vermijden, of is het omwille van de schaars geklede dames die langs de beboste wegen hier en daar plots zwaaiend vanuit het niets opduiken?

Om 17 uur aankomst in Poznan, in het Traffic Hotel. De vriendelijke receptionist lijkt mij van Joodse afkomst, maar ik vergeet het hem te vragen. Hij herinnert mij aan Chaim uit Tblisi, maar dan jonger. Het hotel is duidelijk een voormalig communistisch staatshotel. Op elk verdiep een ruime receptie met groot bureau, maar nu wel verlaten. De kamer is klein, maar mooi gerenoveerd, en bloedheet. Er is geen airco.

Eddy komt even later om 18u aan. Hij heeft er een zware autobahn-trip op zitten van bijna 1000 km en is duidelijk moe. Zijn 1150RT is daar gelukkig voor ontworpen. Toch heeft hij nog zin om mee met ons de stad te gaan bezoeken.

Dan op stap naar het mooie stadscentrum, tien minuutjes te voet. De oude markt is zeer mooi gerestaureerd. Veel volk, veel kraampjes. Het is te laat om nog ergens binnen te gaan voor een bezoek, maar er is voldoende te zien al wandelend. De leukste restaurantjes vind je vaak in één der zijstraatjes. Zo ook hier. We gaan binnen in een restaurantje waar typisch Poolse gerechten geserveerd worden. Echte couleur locale, maar geen geluk, ze gaan net sluiten. Het is dan ook zondagavond. Net om de hoek, net iets dichter bij de oude markt vinden we toch onze gading, vergelijkbaar van aanbod, maar wel dubbel zo duur, wat nog steeds niet duur is naar Belgische normen.

Dan weer even op stap om het eten te laten zakken terwijl we het drukke Poolse avondleven als dessert via onze ogen opzuigen.

v

Voldaan zetten we de weg zachtjes weer in richting hotel en tot slot bezoeken we de enorme oude brouwerij net naast het hotel. Het is omgevormd tot evenementenpaleis met cinema, shops en eettentjes.

Bij de terugkeer naar het hotel komen we de receptionist tegen. Zijn shift zit er blijkbaar op. Onze shift ook, hoewel…, ik heb nog werk voor de boeg: het verslag aanvullen. Pas om halfeen kruip ik onder de wol. Ik weet niet precies hoe lang ik nog wakker gelegen heb, maar het was zeker niet langer dan 15 seconden. De zandman zal van mij niet rijk worden.

Eddy schreef:

72428 km - zondag 26 juni:  naar Poznan (PL)

Om 7 uur vertrek ik maar de temperatuur is wel laag; slechts 13°. Ik doe mijn merino-ondergoed aan omdat ik besloten heb om met mijn zomerpakje te reizen gezien de te verwachten hoge temperaturen in Rusland. Ik schiet goed want er is weinig verkeer maar ter hoogte van Duisburg hou ik het niet meer. Ik moet stoppen om mijn trainingsvest aan te trekken onder mijn motorvest. Ik blijf nu kou hebben tot de zon echt doorbreekt. Het is nu 12u30 en mijn trainingsvest kan terug uit. Ik stop onderweg tweemaal om te tanken en meermaals om wat te rusten; ik ben ontzettend moe van de gebeurtenissen van voorbije week. Na elke stop voel ik me terug wat beter! Na 1008 km kom ik om 17u30 aan op de parking van het hotel waar Stefan en Peter hun motor afladen. Na verfrissing brengen we een bezoek aan de stad. Het is er erg druk want op het stadsplein is er jaarmarkt. Deze oude Hanzestad heeft nog Duitse sporen op sommige gevels.

Dag 3 (maandag 27 juni 2016):

Poznan PL > Lodz PL 220km

De lucht is zwaar bewolkt, maar ik laat dit niet aan  mijn hart komen. Er is goed weer voorspeld voor de ganse route: veel zon en  25 graden.

Ik ga naar beneden om te ontbijten, en verneem daar dat het ontbijt geserveerd wordt om het bovenste verdiep, waar ook mijn kamer is. De ontbijtzaal is zonnig en gezellig gelegen op een soort dakterras met uitzicht. Ver moeten we niet rijden vandaag. We blijven lang aan de ontbijttafel zitten. Het ontbijt is heel wat uitgebreider dan gisteren. Stefan installeert enkele reisroutes op de GPS van Eddy.

Bij het verlaten van de parking van het hotel raken we elkaar kwijt. Eddy en Stefan zijn ribbedebie, en Peter en ik zetten noodgedwongen de weg naar Lodz verder met ons tweeën. Eerst een half uurtje vervelende autoweg, en dan duiken we het platteland in.

Peter houdt van off-road, en neemt mij hier en daar mee op een bospaadje. De losse zanderige ondergrond is te lastig voor zijn zware GS, en hij geeft het telkens al gauw op. Ik geef er ook niet om…

We bezoeken de tuin en het parkbos van een mooi paleisje en rijden een hele eind om langs een groot stuwmeer. De tijd gaat snel voorbij.

Onderweg laat ik in een garage een kleine herstelling uitvoeren aan de ophanging van mijn zijkoffer: Peter had opgemerkt dat het metaal een barstje vertoont en verder zou kunnen uitscheuren. Losmaken, lassen, en weer monteren. Een kwartiertje werk.

Door het ommetje langs het stuwmeer is het toch al relatief laat als we in het hotel aankomen: voorbij 16 uur. Het hotel is ruim en comfortabel, maar binnenin wel wat gedateerd. Mijn kamer bevindt zich op de tiende verdieping.  Dan op zoek naar Eddy en Stefan, die net op een terrasje iets gegeten hebben.

De levensader van Lodz, Piotrokovska, is een lange wandelstraat waar de rijweg voorbehouden is voor fietsers. Je kunt er je zelfs laten vervoeren door fietstaxi’s, meestal aangedreven door mannen op leeftijd. Het fietsverkeer gaat snel, en je kan dus niet zomaar oversteken. Zebrapad gebruiken, en rood/groene lichten voor de voetgangers. Overtreders worden snel beboet.

Hier en daar hangen verlopen alcoholiekers en daklozen rond. Ze zijn niet zo jong meer, en dat geeft wel hoop voor de toekomst. In een zijstraat treffen we dan een hele hoop jonge mensen, veelal toeristen aan. Ze zijn druk bezig selfies te nemen door middel van de spiegelscherven waarmee de gevels van gans het straatje bekleed zijn.

Een groot voormalig fabrieksgebouw is door projectontwikkelaars omgevormd tot ‘the place to be’. Zoiets zoals Dok Noord bij ons in Gent, maar dan een stuk groter en indrukwekkender. Het is het grootste renovatieproject in Polen sedert de reconstructie van de oude binnenstad in Warshau in de jaren 50. Het museum is spijtig genoeg gesloten op maandag.

Net daarnaast een sterk vervallen woonkazerne, gebouwd in 1908, en sedertdien letterlijk en figuurlijk niet meer opgefrist. Er wonen hier nog veel mensen en zelfs gezinnen met jonge kinderen. Ze zullen binnenkort wel plaats moeten maken voor een transformatie naar dure lofts…

Nu op zoek naar een ‘typisch Pools’ restaurant.

Na wat omzwervingen net buiten de Piotroskaja vinden we ‘Anatevka’, een Pools-Joods restaurant. (Jullie kennen allemaal wel Anatevka, maar dan onder zijn Engelse benaming: ‘Fiddler on the roof’.) Je kunt Polen dus niet bezoeken zonder dagelijks geconfronteerd te worden met het verleden van Polen waar Joden niet uit weg te toveren zijn hoe goed ook Hitler, en anderen na hem, hun best gedaan hebben.

Terug aan tafel dan maar: ik bestel een ganzenborsch met ei, en doe mij vervolgens nog eens tegoed aan een halve geroosterde eend, gevuld met stukjes appel en gedroogde pruimen. Een dessertje kon er nog wel van af, maar kan er echt niet meer bij, dus een volgende keer dan maar.

Op mijn hotelkamer gekomen laat ik het goed gezouten eendje nog voor een laatste keer dobberen in ruim een liter water.

Eddy schreef:

73436 km -  maandag 27 juni:  naar Lodz (PL)

Vandaag zou mijn vader 82 geworden zijn! Rond 09u30 rijd ik samen met Stefan van de parking. Volgens de GPS moeten we naar links maar dat is verboden. We gaan dus rechtsom en wachten dik 10 minuten op de grote baan. Alain en Peter dagen evenwel niet op. Blijkt achteraf dat zij een andere route volgen. Samen met Stefan volg ik mooie kronkelwegen tot we aan een grindweg komen. Ik maak een omweg en zie Stefan een eind verder in de diepte naast een brug aan een rivier. Ik stop ook voor wat foto’s. Een eind verder kom ik weer aan onverharde weg. Blijkt dat mijn GPS de routes van Stefan volgt tot aan onverharde weg alhoewel ik die als te mijden opgaf maar de waypoints van Stefan sturen alles in de war. In Lodz komen Alain en Peter 2 uur na ons toe. Onderweg moest er wat laswerk gebeuren aan de oude Transalp. Door het centrum loopt er een echte fietsboulevard met even verder een hypermodern shopping- en ontspanningspark. Aan de overkant van een drukke baan op minder 100 m van dit alles een onderkomen woonkazerne waar marginalen samenhokken. We eten in een Pools-Joods restaurant Anatevka. Ik zeg dat de specialiteit hier Treblinka-salade is maar hij verstaat de grap niet.

Dag 4 (dinsdag 28 juni 2016):

Lodz PL > Brest BL 340km

Opnieuw een zwaar bewolkt lucht en zelfs 27 graden voorspeld!

Vandaag moet ik eerder stoppen met het schrijven aan mijn verslag, want Peter en Stefan waren al telkens eerder dan ik beneden aan het ontbijt. Ik doe mijn best, maar vandaag is het toch niet anders. Stefan is een goede eter en heeft ’s morgens wellicht een te grote honger.

We maken betere afspraken vandaag voor als we elkaar verliezen Stefan en Peter blijven bij elkaar, en Eddy en ik. En elkeen heeft een GPS en een telefoon.

Eerste reisdoel is Nieborow, gelegen vlakbij de gloednieuwe autoweg. Vlakbij is algauw en tiental kilometer, en op de koop toe is het paleisje niet toegankelijk vóór 10 uur. We stellen ons tevreden met een glimp en een foto door heen de grote hekken en zetten onze weg verder naar Warschau. Op de autostrade zet Stefan de gas open en weg is hij, samen met Peter. Eddy en ik houden het beschaafd, en na een groot half uur bereiken wij Warschau.

We houden halt aan het voormalig getto van Warschau. Ik las hier vroeger heel wat boeken over, en zag menig film. Het is dan ook even schrikken dat van dat ganse getto niets, maar dan ook niets is overgebleven. Eerst de Duitsers, en dan de Polen hebben letterlijk alles met de grond gelijk gemaakt en vervolgens al het puin geruimd om hier tientallen appartementsblokken neer te poten in Sovjetstijl. Er is wel een monument geplaatst ter nagedachtenis, welk continu bezocht wordt door mensen die aan en afgevoerd worden per taxi. Opnieuw een gelegenheid om eens na te denken over wat mensen elkander aandoen, of het nu is in een werelddeel, een land, een gezin. Maar er is wel verschil in proportie. Toch een momentje om even in het eigen hart te kijken…

Dan wieder Stefan und Peter achterna.

Een enorme  monument is wat verder neergepoot ter nagedachtenis van de inval door de Sovjets in Polen net voor de tweede wereldoorlog in 1939, het resultaat van een onderonsje tussen Hitler en Stalin. Het stelt een treinwagon voor, volgeladen met wel honderd grafkruisen, en zelfs een Joodse en Mohammedaanse grafsteen, ter illustratie dat die inval ook de andere voormalige Sovjetrepublieken betrof.

Het stadscentrum en oude markt van Warschau bereiken we via een verschrikkelijk hobbelende kasseiweg. Mooi ! Hier moet ik met Christien eens komen.

De afstand tussen stadscentrum en getto, en al die nieuwe hoogbouwwijken ertussen geven mij een idee van hoe enorm groot Warschau reeds ten tijde van Hitler moet geweest zijn, en welke vernielingen er moeten aangericht zijn eerst door de Duitsers, maar vervolgens misschien ook door de Russen.

Dan weer verder langs de skyline van het ‘Manhattan’ in Warschau. Een donkere Jaguar scheurt ons voorbij. Het is hier misschien het moment om vertellen dat ook in Polen rijke mensen leven, en dat al dan niet rijke Polen ook wel houden van dure snelle auto’s. Die rijden dan ook iedereen van de sokken, snelheids- en voorrangsregels aan hun laars lappend. Noblesse oblige.

Eddy ziet tot tweemaal toe de radarcontrole niet (blijkt achteraf). Noch de vaste camera-paal, noch de speedgun in de handen van de politiecontrole aan de rand van de weg. Ook had hij de knippersignalen van de tegenliggers niet gezien. Ik wel. Maar toch niet aangehouden of beboet. Blijkbaar reden we dan toch net niet te snel.

Uiteindelijk bereiken we Terespol en komen in de rij van de Poolse douanecontrole. Het eerste kwartier gebeurt niets, maar dan ook niets. Geen douanier te bespeuren. Wel vijf lange rijen wachtende auto’s in de hete zon. Dan: Action ! Silence ! On tourne ! Een man in militaire outfit, blijkbaar opgeleid door een Amerikaanse drilsergeant uit the movies, geeft met korte rukjes van hand en vinger aan de eerste auto het bevel om 5 meter voorwaarts te rijden. Hij blaft dan iets en de chauffeur toont papieren en opent de koffer. Volgende ! WafWaf ! Rukje met de hand en wijsvinger. Zo doe ik het ook met de hond van mijn vader. En dan komen ook wij aan de beurt. Papieren. WafWaf. Koffer openen. WafWaf. Ik volg als laatste van de vier. ‘Van Hevele’ WafWaf. Even pauze…Ik zie hem denken… Hij klaart op en zegt plots: ‘Van Heylen…? Belgija…?’ en begint te lachen. Ik mag onmiddellijk door, en hij blaft al naar de volgende. Kende hij nu Martin Heylen? Is hij een fan van de rockband Van Halen? Of dacht hij aan een wilde nacht met de boerendochter van Ivan Heylen? Ik zal het nooit weten.

Dan weer een half uur aanschuiven aan de Wit Russische douane. Een lange file, maar uiteindelijk schuiven wij ook doorheen de administratieve maalstroom. Hier in Wit Rusland gaat alles er heel vriendelijk, en zelfs behulpzaam aan toe. De douanierster spreekt Duits, en heeft zichtbaar plezier om te oefenen wat ze in de hogeschool leerde. Eddy en ik doen ons best in het Russisch. Het doet al snel de ronde dat wij op de moto naar Kazan gaan. ‘Op een moto van 22 jaar ?’ Ongeloof en plezier. Vervolgens geld wisselen in het administratief gebouw. Wij zijn voor drie dagen even miljonair. Terug naar de moto’s. Stefan heeft een papiertje teveel. Oei. Hoe dat op te lossen? De hoofddouanier zal het zelf wel naar de collega’s van de vorige controle brengen want Stefan mag absoluut geen vijftig meter terug gaan. Zo gaat de tijd voorbij en mogen we uiteindelijk onze reis verder zetten.

Probleem ! Ik ben de sleutels van mijn moto kwijt. Ik had ze er af gehaald om naar het administratiegebouw te gaan. Al mijn zakken afgezocht, douaniers bezorgd rondom mij. Oef, ze zitten al op het contactslot. Geen totale ramp indien ik ze verloren zou hebben, want ik heb steeds een volledige reserve set bij in gezelschap van mijn geheime passagier.

En zo belanden we na een kwartiertje aan de receptie van Hotel Stroitel, waar een stuurse dame, helemaal niet bevallig, ons inschrijft en de kamer wijst. De kamer is OK en de andere hotelgangers vriendelijk  en behulpzaam. Het hotel bevindt zich in een soort sportcentrum, en heel wat hotelgasten zijn blijkbaar sporters. Misschien komen ze hier een stage lopen?

Nu eerst een werk van barmhartigheid: de hongerigen spijzen. De norse receptioniste geeft ons met een vaag armgebaar aan waar we kunnen gaan eten. We speuren de omgeving van het hotel af, en ontdekken dan plots onder het hotel, op het gelijkvloers, Restaurant Amfora. Anders dan de naam doet vermoeden is de inrichting wel Grieks aandoend, maar spreken de jonge uitbaters enkel Russisch en serveren ze geen wijn uit amforen in sierlijke glazen, maar bier van het vat in grote pinten. Ze zijn heel vriendelijk, redelijk geklappig, en algauw worden we ondergedompeld in de Russische taal, terwijl we voor weinig geld een lekkere maaltijd voorgeschoteld krijgen.

Dag 4 nog maar, en reeds zoveel gezien en beleefd.

Maar nu ga ik slapen want morgen staat ons een enorm programma te wachten, met bezoek aan Wit-Russen ’s middags én ’s avonds.

Eddy schreef:

73668 km -  dinsdag 28 juni:  naar Brest (Belrus)

Vanuit Lodz erg druk verkeer naar de autostrade richting Warschau. Stefan en Peter vlammen door en we zien hen pas terug aan het gedenkteken van het ghetto. Dit gedenkteken is tamelijk bescheiden in overweging genomen de feiten waaraan het herinnert. Iets verder is er een meer indrukwekkend gedenkteken voor de inval van de Sovjet-Unie in Polen in 1939 als gevolg aan het Stahlpact (spoorwagon vol met kruisen en enkele zespuntige sterren). Dan rijden we verder naar het oude stadscentrum en over de marktplaats met veel restauratiewerk. En dan verder naar de grensovergang in Terespol waar we om 15u toekomen. Pas om 15u40 kunnen de naar de overkant wegens een hautaine Poolse grensbeambte. Hij laat ons langdurig wachten vooraleer tot controle van onze documenten over te gaan. Bovendien geeft hij ons bevelen in het Duits: ‘PAPIERN’ en ‘AUFMACHEN’. Hij zou beter een zwart uniform met swastika aantrekken. Aan de overzijde een en al behulpzaamheid en vriendelijkheid. Zo wordt er geholpen bij het invullen van de registratiekaart voor personen alsook voor de administratie voor de invoering van de voertuigen. Tot slot wordt ons nog een ‘tot ziens’ en ‘een goede reis’ gewenst. Wat een verschil met de boeren van onze eigen E.U. Ik wissel geld aan de grens: voor €50 krijg ik BYR 1082000. Vanaf 1 juli wordt er nieuw geld uitgegeven en vallen er 4 nullen weg. Aan ons hotelletje, erg Spartaans maar slechts €13,41 (zonder ontbijt) en proper, eten we erg lekker in restaurant Amfora voor €10 p.p. (voor- en hoofdgerecht, dessert en drank).

Dag 5 (woensdag 29 juni 2016):

Brest BL > Minsk BL 350km

Het is al warm van ’s morgens vroeg. We vertrekken om 8 uur zonder ontbijt want het hotel heeft geen restaurant of ontbijtzaal. We slaan onderweg een broodje en een koffie in onze kas, en zetten de weg verder naar vrienden van Stefan, Raïssa en Sergeï, die ons verwachten voor het middagmaal.

We hadden gepland om onderweg het Ruzhany Sapienov paleis in Ruzhany te bezoeken, maar de GPS faalt om er ons heen te brengen.

We komen rond de middag aan bij Raïssa en Sergeï. Het zijn charmante mensen van mijn leeftijd, beide gepensioneerde leraars, zij gaf Duits, de tweede taal in Wit-Rusland, en hij biologie en aardrijkskunde. Hij spreekt Engels en een woordje Frans, zij enkel Duits. We worden onthaald met een rijkelijk gevulde tafel. Ik doe mijn best overal eens van te proeven terwijl Sergeï vertelt over zijn hobby’s en het verlangen om toch ook eens op reis te gaan naar onze contreien, wat niet evident is vanuit zijn land. Hij maakt graag wandelingen en fietstochten doorheen de vele en prachtige natuurparken welke zijn land rijk is en fotografeert graag kunstige zaken waarin de mens toch zijn meerdere moet erkennen in moedertje natuur. Hij toont met enige trots zijn fotoalbum. Nu en dan tracht hij iets in het Frans te vertellen, en vindt het prachtig als ik hem help om zijn uitspraak te verbeteren. Ondertussen praten Raïssa, Stefan en Peter honderduit met elkaar in het Duits.

Nadien bezoeken we toch nog het Ruzhany Sapienov paleis in Ruzhany, of tenminste wat er van overblijft. Eddy meende een glimp ervan te hebben opgevangen tijden de doortocht door Ruzhany. Dit paleis overleefde de tweede wereldoorlog niet, maar de overgebleven ruïne geeft toch een heel mooi beeld van dit indrukwekkende bouwwerk. Een klein deel is gerestaureerd met beperkte middelen. Bij aankomst worden we uitgenodigd om te figureren in een video-opname welke gefilmd wordt door een drone.

Hetgeen vorig jaar niet lukte, lukt dit jaar wel, zij het nipt: het bezoek aan het Nesvizh-paleis, in het gelijknamig stadje. Het is een prachtig gerestaureerd kasteel, omgeven door een wal en verdedigingswerken, ook een soort kremlin dus, gelegen aan een klein meertje in een oase van groen aan de rand van het stadje. Op dit late uur baadt het in de warme gloed van de dalende zon. Dit is één van de mooiste parels aan de kroon van Wit Rusland. Ik mag nog binnen in het museum, doorloop de prachtig gerestaureerde kamers en zalen, maar wordt kwart voor zeven door een vrouwelijke zaalwachter toch vriendelijk aangespoord met “Bistro” (Snel!), maar dan lachend wanneer ik doorstap “Neen, niet te vlug ! Eerst de slaapkamer van de prinses nog gaan bekijken!”

Het is uiteindelijk halfnegen wanneer ik mijn hotelkamer betreed. Ik kleed mij om, neem een douche, en ga er op uit om eten te zoeken. Het wordt een snelle sobere hap in een restaurantje dicht bij het hotel. Terwijl ik aan het eten ben hoor ik een paar luide knallen buiten. Ik kijk rond mij, maar iedereen eet rustig verder. Ik eet verder en wanneer ik buiten kom is alles rustig op straat.

Terug in het hotel het verslag bijwerken. Kwart voor twaalf vind ik het uiteindelijk welletjes geweest en zoek mijn bedsponde op. Ik word niet gestoord door een telefoontje dat mij vraagt of ik nog gezelschap nodig heb voor deze nacht…

Eddy schreef:

74038 km -  woensdag 29 juni:  naar Minsk

Vandaag dienen we met zijn allen te gaan eten bij kennissen van Peter en Stefan die op dik 100 km voor Minsk wonen met daarbij in de buurt nog de ruïne van een immens kasteel. Wanneer we Ruzhan doorrijden zie ik rechts van ons de immense ruïnes. Ik ben blijkbaar de enige want vele kilometers verder wordt er gestopt en blijken de andere 3 te zoeken naar de ruïne. Er wordt dan maar verder gereden naar de kennissen. Maar dit loopt niet van een leien dakje. Stefan en Peter gaan over onverhard terrein waar ik niet door kan met mijn RT. Uiteindelijk blijkt er een omweg te zijn over mooie geasfalteerde weg die we dan ook volgen tot bij de gepensioneerde leraars Engels en Duits die ons hartelijk verwelkomen. Zij beheren blijkbaar ook de goederen voorzien voor de nieuw te bouwen kerk. Na lekker eten ga ik er met Alain vandoor en brengen alsnog een bezoek aan het Ruzhany Sapienov paleis. Hierna spoor ik naar ons hotel in Minsk waar ik normaal mijn vrienden zal ontmoeten. Dat gaat evenwel niet door wegens slechte afspraken gemaakt door mijn echtgenote. Ze zullen dan ook pas de volgende ochtend langskomen. Ik hoor vanuit mijn hotelkamer nog enkele geweldige knallen. Autoalarmen springen aan. Is er een aanslag gebeurd? Buiten wandelt iedereen rustig verder.

Dag 6 (donderdag 30 juni 2016):

Minsk BL > Vitebsk BL 300km

Om vier uur wakker. Dat is nog te vroeg ! Ik draai mij om en droom verder. Om halfzes sta ik dan toch op. Rommelen en voorbereiden van de dag die komen zal. Ontbijt om 7 uur. De ontbijtzaal is nog dicht. Uiteindelijk mogen we binnen terwijl ze alles nog aan het aanvoeren zijn. Er is veel keus, behalve in brood. De koffie is niet echt lekker.

Stefan en Peter willen onmiddellijk de weg aanvangen. Eddy en ik blijven nog even in en om Minsk hangen.

Het museum van de grote patriottische oorlog is verhuisd naar een nieuwe locatie en totaal nieuw opgezet.

We passeren langs de nieuwe residentie van de president. Indrukwekkend, redelijk sober. Spijtig genoeg is het enkel aan de buitenkant te bezichtigen.

In Zaslajtse zijn er de ruïnes van een versterkt dorp uit de 10e eeuw, met daarin een gerestaureerde kerk van de 15e eeuw. Heel bijzonder is de goede staat van de omwalling die lijkt op een dijk zoals bij ons, en vooral de ligging op de top van een heuveltje naast de rivier.

Het museum van de Stalin-linie ligt slechts enkele kilometers verder. We loen er een half uurtje rond. We vervelen ns geen moment, want alles is heel aanschouwelijk voorgesteld. Het is warm en een ijskreempje gaat er goed in. Terwijl we het langzaam binnenwerken komt een lokale schone van een kraampje verder en babbeltje slaan. Zij doet haar best in het Duits, wij in het Russisch.

Op weg naar Vitsebsk dan weer.

Vandaag omschakeling van Wit Russische munt: Er vallen vier nullen af van de bankbiljetten. Heel wat bankautomaten vallen uit. Net wanneer ik die nodig heb, is er geen benzine meer te verkrijgen. We passeren een aantal auto’s die heel langzaam rijdend tot aan een volgend benzinestation proberen te geraken. Wat verder valt ook mijn motor al pruttelend stil. Ik schud echter nog een troefkaart uit mijn mouw: ik leg de motor helemaal schuin op de linker kant en er loopt nog wat benzine in de linker tankhelft, waar de benzinekraan zit. Ik rij weer verder, maar val na 10 kilometer weer stil. Heb ik nóg een troefkaart? Linker koffer er af en nu helemaal plat leggen. Weer kan ik rijden, en deze keer val ik net net net niet zonder nafte, en  bereik dolgelukkig een benzinestation waar alles nog normaal werkt.

Aankomst in Vitebsk. Ik fris mij op en ga naar de lobby, en begin mijn verslag te schrijven in afwachting dat Eddy hier is.

Met ons vieren gaan we te voet naar het centrum. Vitebsk is een stad met brede straten en een enorm centraal plein waar vandaag heel wat activiteit heerst. Boven de rivier uit torent een soort driepuntige obelisk uit ter nagedachtenis aan de gesneuvelden van de grote vaderlandse oorlog. Wat verder is een soort openluchtmuseum met voer en wapentuig uit de vorige eeuw waar jonge kinderen zich uitleven onder het goedkeurend oog van hun moeders. Plots zien we jonge mensen in groep paraderen, en even later volgen er nog andere. Het doet ons onmiddellijk denken aan Kursk vorig jaar. Het stopt niet; de muziek begint te schallen over het plein en andere groepen verschijnen in uniform. Wij houden het nog even in de gaten, maar worden dan toch door de honger overmand en zoeken met de hulp van een vriendelijk koppeltje inboorlingen een groot restaurant op met uitzicht over het grote plein.

Het begint al te schemeren wanneer we het hotel verlaten, en nemen de weg terug naar het hotel. Dit was mijn laatste avond in Wit-Rusland, een rustig keurig land met een vriendelijke en betrokken bevolking. Kom ik hier nog ooit terug?

Eddy schreef:

74511 km - donderdag 30juni: naar Vitebsk

Igor, Ira en hun zoon Tolek zijn om 8 u in het hotel. Onze begroeting is hartelijk zoals altijd. Ik verneem van Igor dat hij niet wist wat, waar en wanneer want er was hun enkel gezegd dat ik ‘na 27’ in Minsk zou zijn. Bovendien waren ze de avond voordien in de tuin bezig. De knallen de avond voordien hielden verband met de repetitie voor de parade bij de herdenking van de bevrijding de volgende zondag. Mijn vrienden wuiven ons uit. Alain en ik houden een eerste stop aan het gigantische nieuwe presidentiële paleis. Dan verder over perfecte wegen met een stop aan een klein, oud kremlin zijnde een kerkje met een omwalling verborgen in alle rust. Dan de Stalina Linea; een gedenkplaats met enkele bunkers en een terrein waar tijdens weekends kleine veldslagen tussen Duitse en sovjet soldaten worden nagespeeld. Op het enorme oppervlakte staat ook allerlei afgeschreven wapentuig maar herkenbaar uit films. Aan een souvenirkraampje worden we te woord gestaan door een spontane, jonge vrouw die blijkbaar al wat afreisde in West-Europa. Dan maar verder naar Vitebsk. Maar Alain valt zonder benzine. We moeten zijn motor tot tweemaal kantelen zodat er nog wat brandstof naar de kant van het kraantje stroomt. Mijn gele lichtje gaat ook branden en het laatste blokje van de benzinemeter verdwijnt op 1 km van een benzinestation. Zo leeg reed ik mijn RT nog nooit. In de stad is er een repetitie voor de viering van de bevrijding aan de gang op de grote herdenkingsplaats met eeuwige vlam.

Dag 7 (vrijdag 1 juli 2016):

Vitebsk BL > Moskva RU 540km

Ontbijt om 7 uur. Uitgebreid, verzorgd,

Het weer belooft weer warm te worden. Reeds bij het vertrek is het broeierig. Eerst de resterende Witte Roebeltjes gaan optanken en dan op naar Rusland. Ik koop een grote fles water om de eerste dorst reeds te lessen, maar het blijkt een Wit Russische soort Vichy Catalan. Gelukkig vindt Eddy dit lekker, anders …

Na een veertigtal kilometer ‘couleur locale’ komen we aan de grens met Rusland. Geen gevaarlijke honden te bespeuren. En daarbij, de kluif zit nu goed beschermd in zware ‘Adventure’ boots. Een douanier vraagt onze pas, gaat die binnen controleren, en geeft ze ons terug. We mogen weer verder. Toch opvallend dat Russische en Wit Russische douaniers allemaal zo correct en zelfs vriendelijk zijn.

Smolensk laten we rechts liggen. Moskou is dan nog meer dan 400 km verder. Rijden, even halt houden, Stefan zien voorbijrijden, staande op zijn motor, rijden, eten, rijden. De kaarsrechte weg is eentonig, maar gelukkig in zeer goede staat. De eentonigheid wordt wel iets doorbroken door het glooiende landschap.

Dan naderen we de afslag voor Borodino. We moeten hiervoor links afslaan, maar het licht staat nog op rood. De tegenliggers krijgen nu oranje; een zware terreinwagen en een kleinere auto kunnen nog stoppen aan de rode lichten, de zware camion achter hen niet, en beukt op de kleine wagen in. Die wordt naar voor geprojecteerd in mijn richting. Ik zie de bestuurster met opgeheven armen schreeuwen, en Beertje Brom (een bruine) vliegt door het raam van de auto naar buiten. Ik zie de wagen op mij afkomen, geef gazze en rij net op tijd enkele meters naar links. Ook Eddy doet hetzelfde. Even denk ik er aan om te stoppen, maar maak mij dan toch snel uit de voeten, want er waren buiten Beertje Brom geen gewonden, en daar kon toch maar enkel miserie en tijdverlies van komen.

Borodino, dat is andere koek dan een vrouw in shock, een wagen in schroot, en Beertje Brom levenloos op de tarmac.

Hier brachten de Russen aan Napoleon de genadeslag toe in 1812. Napoleon won deze veldslag, maar zijn leger was te verzwakt om de campagne echt succesvol af te werken. Van de meer dan zeshonderdduizend soldaten die Napoleon (onderweg naar Rusland) meenam voor de verovering van Rusland keerden slechts twintigduizend terug.

Op deze plaats werd dan ook een gedenkteken opgericht ter nagedachtenis van de vele gesneuvelden die Moskou en Rusland behoed hebben voor Napoleon.

Op de weide naast dit monument zijn er jeugdkampen aan de gang. De jongens worden hier al spelenderwijs de twijfelachtige appetijt aangebracht om held te worden in een oorlog waar altijd bijna uitsluitend verliezers zijn.

Weer de motor en de hort op. De zwaarste brok moet nu nog komen: van west naar oost doorheen gans Moskou op de vrijdagavondspits.

We rijden langsheen de Westers geïnspireerde triomfboog en geraken wonderwel heel vlot tot op de binnenring in Moskou. Logisch, de mensen rijden naar huis, of naar hun datscha (weekendverblijf) buiten Moskou.

Net over de Moskwa passeren we de skyline van Moskou. Op de binnen ring zijn vijf rijstroken in elke richting, met daartussen een smalle strook voor de hulpdiensten. Het verkeer gaat hier bij wijlen heel traag, en wij schuiven dan voorzichtig mee met de stroom auto’s. Nu en dan rijdt een politieauto met loeiende sirene op de hulpstrook.

En dan loopt het weer mis. Een grote zwarte Mercedes met blauw zwaailicht rijdt over de hulpstrook in onze richting. Hij voegt in op de vijfde rijstrook en blijft naast mij rijden; ik rij braaf aan ongeveer 40km/u  op de vierde strook. Plots komt op de hulpstrook uit tegenovergestelde richting een zwarte zware terreinwagen van de politie met zwaailicht en loeiende sirene. Net als hij op onze hoogte is remt hij uit alle macht, gaat in de slip, en raakt hij een viertal andere auto’s opzij van hem. Net een carambole op een biljartlaken. Veel kan ik er echter niet van zien, want tegelijkertijd wijkt de zwarte Mercedes met zwaailicht links van mij uit naar rechts op mijn rijstrook. Ik kan nog net voldoende afremmen en uitwijken, anders was dit een dubbel accident met twee politiewagens geweest. Hoe het afloopt met dat ander accident kan ik verder niet meer zien, want ik moet met de automassa mee schuiven. In mijn spiegel zie ik nog enkel een enorme zwarte rookpluim, vermoedelijk van verbrande rubber.

Toch even onder de indruk, rij ik heel voorzichtig verder een veilige afstand van die zwarte cowboy met zwaailicht vóór mij. Sightseeing is er voorlopig niet bij. Spijtig genoeg stond mijn helmcamera net niet aan.

We bereiken een half uurtje later vlot ons hotel. Daar proberen we nog even vruchteloos om slechts één parkeerplaats te moeten betalen voor twee moto’s. We checken in, en zien Stefan und Peter die daar ook net aangekomen zijn. Dan opfrissen en gaan eten in een restaurantje in de buurt.

Een bewogen rit naar en doorheen Moskou. Om nooit te vergeten. We blijven hier 3 nachten.

Eddy schreef:

74874 km -  vrijdag 1 juli:  naar Moskou (Russische Federatie)

Ik rijd met Alain via Borodino, plaats waar een veldslag tegen het Franse leger van Napoleon plaats vond en waar ook een slag plaats had tussen het Duitse en het sovjet leger tijdens W.O.II. Peter en Stefan rijden rechtstreeks naar Moskou en hopen met de motor op het Rode Plein te geraken. Gezien er een douane-unie is tussen Belarus, de Russische Federatie en Kazachstan houdt de eigenlijke grenscontrole niet veel in. Wij dienen even te stoppen, ons paspoort te overhandigen waarmee de politieman in zijn bureeltje verdwijnt en na een drietal minuten kunnen we verder zonder problemen. Er komen nu stapelwolken opzetten terwijl het de dagen in Belarus echte zomer was. Het wordt een monotone rit onderbroken door een stop voor een kop koffie. En dat is een misrekening want ik heb enkel 350 Roebel in mijn bezit en de rekening is 365 Roebel. De serveerster maakt er geen probleem van. Uit erkentelijkheid breng ik nadien onze tassen vanop het terras terug naar binnen wat dan weer gewaardeerd wordt, en zo is iedereen tevreden. We passeren een wegwijzer naar ‘INTERNAT’; zouden de inwoners hier ‘nArds’ zijn. We steken ook de ‘DNJEPR’ over; hier niets van de machtige stroom die ze vormt voor Kiev maar eerder de Kleine Nete. Wanneer we op de M1 aan de afslag naar Borodino staan te wachten tot het verkeerslicht verspringt, zitten we plots in een ‘you tube film’! Wij staan in het vak voor linksaf terwijl het verkeer rechtdoor groen heeft. De klok in het verkeerslicht tikt en van de andere kant komt een kleine, rode personenwagen, verder een terreinwagen, een grotere personenwagen en een vrachtwagen (trekker met oplegger). De klok tikt : 15, 14, 13, … De kleine, rode wagen vertraagt. De andere 3 naderen erg snel. Ik ben zeker dat ze het niet zullen halen. De kleine wagen stopt op het ogenblik dat de klok van de groene 1 naar oranje springt. De terreinwagen rijdt het kruispunt over wanneer oranje rood wordt. Op dat ogenblik komt de tweede personenwagen aan het licht toe en stopt, maar verandert nog van de eerste naar de tweede rijstrook. Maar dan is er ook de vrachtwagen aan hoge snelheid. Hij ontwijkt de kleine, rode personenwagen in de eerste rijstrook en gaat naar de tweede rijstrook. Maar daar is de andere personenwagen tot stilstand gekomen. De mastodont vlamt er achter in. De auto wordt over het kruispunt gekatapulteerd. Stukken van de cabine van de trekker vliegen weg. Door de verbrijzelde achterruit van de auto vliegt een pluchen beertje naar buiten en belandt midden op het kruispunt. De bestuurder, een vrouw, zit met de handen ter hoogte van haar door schrik verwrongen gelaat. De wagen komt onze richting uit! Wij scheuren weg, linksaf. Wanneer we bij Borodino aankomen blijkt mijn GPS tilt te slaan. Ik rijd constant naast de weg en de stem herhaalt telkens opnieuw ‘herberekenen’. De Streetmaps gaan blijkbaar niet samen met Garmin als je geen vooraf uitgestippelde routes gebruikt. We zetten onze weg verder naar Moskou en in de verte doemt boven de bomen een van de Stalintorens op, waarvan er in totaal 7 zijn neergepoot. Het verkeer wordt nu echt chaotisch. Op de grote boulevard van de Staraja Smolenskaja Varota (de oude Smolensk poort) naar het oorlogsmuseum zijn er in beide richtingen 4 rijstroken gescheiden door een strook voor prioritaire voertuigen. En daar komen we opnieuw terecht in een ‘you tube film’. Wij rijden in de vierde rijstrook en vanuit onze richting komt een zwarte Mercedes met zwaailicht en sirene. Vanuit de andere richting komt een terreinwagen van de politie eveneens met toeters en bellen. Dit moet mislopen! Op het laatste ogenblik kapt de Mercedes af naar rechts juist voor Alain. De terreinwagen remt ondertussen uit alle kracht zodat geweldige rookpluimen uit de banden komen. Maar de wagen gaat aan het slippen en begint trager rijdende wagens, in dezelfde richting in de vierde rijstrook, te rammen. Minstens 4 wagens aangereden en carrosserieonderdelen vliegen in het rond. Gelukkig kunnen wij onze weg veilig verder zetten. Maar het is wel ontzettend vermoeiend om zonder kleerscheuren door deze heksenketel te geraken want in elke gelaten opening wordt door automobilisten ingedoken. Ons hotel zit vol Chinezen die allemaal wel een of andere gids met vlaggetje volgen. Ze zullen de volgende dagen meermaals voor onze voeten lopen.

Dag 8 (zaterdag 2 juli 2016):

Moskva verblijf.

Opnieuw mooi weer. Hat zal wel weer dertig graden worden. Ontbijt stipt om 7 uur, want we moeten op tijd aan het Kremlin zijn. Het buffet is zeer uitgebreid, vooral de taartjes. Spijtig (of gelukkig?) dat ik daar ’s morgens nooit zin in heb.

We nemen de metro tot aan het Rode Plein. Het is nog te vroeg om naar het Kremlin te gaan en gaan nog even binnen in de Kerk van de Moeder Gods van Kazan, die bijna continu in gebruik is.

Dit is mooi geïllustreerd door het monotoon gemurmel van de priester, in een hoek gebogen over een dik boek, door de zwaar beladen wierrookdampen, waar doorheen de zonnestralen langs de glasramen met moeite doorheen priemen, en door de vele mensen, vooral vrouwen, die hier, met bedekt hoofd, hun devotie komen betuigen, al buigend, kussend, en vooral vele kruistekens slaand.

Dan toch maar op naar de kassa van het Kremlin, om onze op voorhand gekochte vouchers in te wisselen voor tickets. We zijn dan ook bij de eerste om de Wapenkamer en het  Diamantfonds te gaan bezoeken. We moeten hiervoor wel eerst het ganse enorme terrein van het Kremlin oversteken, wat enkele mooie fotootjes oplevert in de ochtendzon, op een moment dat de site nog niet is overspoeld door een massa toeristen.

We passeren het immens kanon waarmee de baron van Munchhausen zo beroemd werd.

Het Diamantfonds en de Wapenkamer herbergen de schatten van Rusland, zorgvuldig verzameld door alle heersers van de laatste 500 jaar, Sovjetleiders inclusief. Dat er zich hiertussen ook heel wat geroofd materiaal bevindt staat buiten kijf, nog onafgezien van de onmetelijk vele tranen die deze rijkdommen op één of andere manier gekost hebben. Maar het is allemaal mooi,….. indrukwekkend mooi.

Van alle kerken binnen in het Kremlin vermeld ik er maar één: de kathedraal van de aartsengel Michaël, waar vele Moskouse grootvorsten en de eerste tsaren begraven werden, tot Sint-Petersburg hoofdstad werd van Rusland.

Het GUM is een luxe warenhuis waar we eventjes doorheen kuieren, maar dan snel weer verlaten, op zoek naar een betaalbare eetgelegenheid ergens op de Nikolskaya, een verkeersvrije straat waar heel wat straatanimatie voor ambiance zorgt. Moskou staat bekend als één der duurste steden ter wereld, maar dat moet je met een korrel zout nemen. Er zijn inderdaad héél dure winkels en héél dure hotels, maar er zijn genoeg etablissementen waar de modale Rus met een bescheiden gevulde portemonnee toch met grote tevredenheid zijn maag of zijn boodschappentas kan vullen.

We vinden een leuke gelegenheid: Varenitsnaja Nr1, waar typisch Russische gerechten geserveerd worden in een retro Russisch kader van de jaren vijftig en zestig, en heel betaalbaar. Zeer lekker, en voor herhaling vatbaar, want ze hebben een uitgebreide menukaart, en nog gelijkaardige vestigingen op andere populaire locaties van de hoofdstad.

Dan weer verder met de metro naar het Novodevichi kerkhof, een prestigieuze begraafplaats waar een hoop bekenden zijn begraven: Tolstoï, Lebed, Tupolev, Jeltsin,…en ook de in ongenade gevallen Chroestjov.

Dit kerkhof was tijdens de Sovjetperiode als begraafplaats qua status alleen ondergeschikt aan de Kremlinmuur. Kortom de Père-Lachaise van Moskou.

Vervolgens keren we terug naar het centrum, ditmaal Arbatstraat, een populaire winkelstraat, waar veel toeristen langskomen. Hier zijn heel wat eetgelegenheden en straatanimatie allerhande.

Onderweg worden we aangesproken door een jonge vrouw, die ons uitnodigt om in haar etablissement te komen eten. Stefan papt even met haar aan en ontfutselt haar haar voornaam: Julia. Het is echter nog vroeg, en we zetten lachend onze weg verder. We lopen wat souvenirshops binnen, bekijken wat mooie oldtimers in een zijstraat en bereiken uiteindelijk het einde van de lange winkelstraat, waarna we terugkeren in omgekeerde richting. We passeren weer voorbij Julia en zien dat het restaurantje van dezelfde keten is als dat van deze middag. We gaan dan ook binnen. Julia verliest volledig haar interesse in ons en gaat nieuwe klanten ronselen. Het avondeten is zeer lekker.

Om 8 uur ’s avonds keren we terug naar het hotel. Per ongeluk stappen we een halte te ver af, te midden van het groene Ismaëlovpark. Daar zien we groepen oudere mensen muziek maken en dansen. Wij zijn echter doodmoe, bekijken het wel even, maar keren dan terug naar het hotel. Peter is de enige die hier nog wat wil blijven rondhangen.

Eddy schreef:

75428 km - zaterdag 2 juli: verblijf in Moskou
De motoren krijgen vandaag rust. We kopen een kaartje voor 3 dagen openbaar vervoer voor de prijs van 400 Roebel (€1 = 70 Roebel) waarmee we zoveel kunnen rijden als we willen. Van Partizanskaja naar het Rode Plein. We kijken er eerst wat rond en zien de aflossing van de wacht aan de eeuwige vlam. Dan naar de bloedhete hal met de kassa’s van het Kremlin; daar aanschuiven voor de vooraf gekochte tickets in ontvangst te nemen en voor de aankoop van tickets voor het diamantfonds. Dat bezoeken we eerst; een overvloed aan diamanten en andere edelstenen, juwelen en kilo’s goud. Wat een ongelooflijke weelde. Dan lopen en kijken we rond over het ganse terrein van het Kremlin. Een ijsje brengt wat verkoeling. Om 12u bezoek aan de wapenkamer waar allerlei historische stukken te bezichtigen zijn. Nadien eten we op het terras van restaurant Varenitsjnaja. Pas wanneer ik binnen naar het toilet ga stel ik vast dat het interieur ingericht is in oude sovjet stijl. Hierna gaan we naar de Arbat. We wisselen er ook geld en dompelen ons onder in de aangename sfeer in deze gekende straat. We gaan ook hier in een restaurant van dezelfde keten eten. Wanneer we terug naar ons hotel willen met de metro moet ik het initiatief nemen en volg ik de aanwijzingen op de muren van de verschillende stations, dat is beter dan beroep doen op een smartphone. Maar uiteindelijk rijden we een halte te ver naar station Ismailova (zoals de naam van het hotel) terwijl we moesten uitstappen in Partizanskaja. We komen terecht in een park waar op verschillende banken accordeonspelers de omstaanders tot zingen en dansen brengen. Na een tijd van het spektakel te genieten dan toch maar een halte terug naar het hotel.

Dag 9 (zondag 3 juli 2016):

Moskva verblijf

Peter is nog tot 1 uur ’s nachts blijven rondhangen in het park. Om 7 uur stond hij aan de ontbijttafel. Wij (de anderen) doen het rustiger aan, en gaan pas ontbijten om 8u30. Zodoende wordt de zondag toch nog een beetje een rustdag.

We nemen op het gemak de metro, en kunnen nu in de ochtendrust nog genieten van de mooie versieringen in de metrostations. Maar niet voor lang, want vandaag bezoeken we BUNKER 42, een ondergrondse controlekamer (enorm groot), ergens in het centrum, waar destijds op een rode knop kon geduwd worden om ergens vanuit een verborgen locatie kernbommen te lanceren.

De bunker bevindt zich in een schijnbaar gewoon woonhuis, en is vermoedelijk tot hier uitgegraven vanuit een zijtunnel van de metro. Deze bunker is in gebruik geweest tot de jaren tachtig, toen de SALT-ontwapeningsverdragen en modernere technologie deze overbodig maakte. De bunker diende niet als atoomschuilkelder, maar bevat wel de nodige faciliteiten om het legerpersoneel dat op dat moment van wacht was gedurende een maand te laten overleven. We dalen te voet zo een zestig meter af langs een trap van ongeveer twintig verdiepingen.

We bezoeken de leefruimten, de controlekamers, krijgen heel wat uitleg, en ook nog een film over de kernbomdreiging tijdens de koude oorlog.

Nu die twintig verdiepingen weer naar boven. Zonder hijgen en vlotter dan de meisjes van 16 jaar. Niet slecht voor mijn leeftijd. Ook Eddy gaat vlot naar boven. Hij is er bijna 63.

Buiten gekomen biedt Stefan zich aan voor een fotoshoot van de klas tieners incluis de begeleidsters.

Plots herinneren we ons dat we in de bunker kunnen middagmalen. We gaan weer binnen en mogen ditmaal, begeleid door een zeer bevallige dame, de lift terug helemaal naar beneden nemen, en nemen nu een andere gang naar een trendy en flashy restaurant.

Hier worden voorzeker veel zakendiners en zakendeals gehouden, want het geheel doet een beetje aan als een gigantisch caberdouschke, met donkere hoekjes en flitsende lichtjes, zodat losse handjes onopvallend hun weg kunnen vinden naar zachte en ronde plekjes, vooraleer uiteindelijk een krullende handtekening te plaatsen onder getallen met veel cijfers vóór de komma.

Het eten is lekker en we verlaten voldaan de faciliteit, opnieuw vergezeld van de bevallige jonge dame, naar boven ditmaal

Na de middag verlaat ik de groep, die in gedunde slagorde het oorlogsmuseum gaat bezoeken. Even maak ik nog een ommetje langs het Gorki Park, waar vooral gezinnen met kinderen rondwandelen, en daarna breng ik de namiddag door in de Tretyakov Galerie. Dit is één van de parels van Moskou, en zelfs van Rusland. Het gebouw zelf is niks, en dat is licht uitgedrukt, want de inhoud verdient wel wat beter. Hier bevindt zich ’s werelds mooiste collectie van Russische (schilder)kunst van de laatste 150 jaar.

De collectie kan mij grotendeels boeien omdat ze tegelijkertijd een heel mooie kijk geeft op het dagelijks leven, de woelige geschiedenis, en de cultuur van Rusland tijdens de twee laatste eeuwen.

Vervolgens te voet over de Moskva rivier en dan met de metro naar Arbat Ulitsa. Ik zoek een ander filiaal op van de restaurantketen waar we al twee maal verwend werden, ditmaal in Novij Arbat Ulitsa,  en bestel er golubtsi: opgerolde koolbladeren met binnenin een vulling van vlees en rijst, gestoofd in een soepje in de oven.

Alles in het Russisch (met haar op) besteld en afgerekend. Voldaan en op het gemak keer ik via de metro terug naar het hotel.

Eddy schreef:

75428 km - zondag 3 juli: verblijf in Moskou
Ook vandaag rust voor de motoren. We gaan naar Bunker 42. Een overblijfsel uit de koude oorlog. Hier was een controlecentrum voor de lancering van ballistische raketten in geval van een atoom-oorlog. Een ticket voor bezoek en het nemen van foto’s kost 2000 Roebel. We dalen af tot 65m onder de grond waar de installatie is ondergebracht in tunnels identiek aan de metro. Betreft een interessant bezoek, alleen terug naar boven langs dezelfde trap is minder interessant. Peter is niet mee binnen gegaan maar wacht ons op aan de ingang op straat. Daar ik kennis heb van het bestaan van een restaurant in het complex gaan we terug binnen. Een hostess komt ons ophalen en brengt ons, deze keer met de lift, terug naar beneden. We komen terecht in een prachtig restaurant dat kraaknet is en geweldig ingericht. Ook het eten is echt goed. Gelukkig kunnen we na onze maaltijd ook weer terug met de lift naar boven. Hierna gaat Alain naar het Tretjakov-museum om schilderijen te bekijken. Peter, Stefan en ik gaan naar het oorlogsmuseum. Wanneer we de metro verlaten blijken we ontsnapt aan een geweldige regenbui. We stappen over het indrukwekkend oplopend plein naar het museum waar we echt onder de indruk geraken van het diorama waar je doorloopt en dat de bestorming van Berlijn voorstelt.

Dag 10 (maandag 4 juli 2016):

Moskva RU > Ryazan RU 200km

Vandaag is een heuglijke dag, waar mijn eerste gedachten gaan naar mijn moeder, die mij, met vooraf een klein beetje hulp van mijn vader, in de oude Bijloke van Gent ter wereld zette. Ik heb geen herinnering aan de zware emotie die ik zelf hierbij voorzeker meegemaakt heb, maar ik kan mij wel deze van mijn ouders voorstellen, gezien ik zelf driemaal zulk een grote vreugde mocht ondervinden telkens mijn vrouw mij één van mijn drie dochters schonk. Verleden, heden, en toekomst, vol momenten van intens genot, als je er maar voor open staat.

We zijn vandaag niet gehaast. Er staan ons slechts een grote tweehonderd kilometer te wachten.

Halfweg onze eindbestemming ligt Kolomna. Eddy heeft niet veel zin om hier voet aan wal te zetten en rijdt alvast door. Peter en Stefan waren al wat sneller ribbedebie. Ik geef er niet om, want kan nu aan eigen tempo en goesting een en ander bezoeken. In de stad bevindt zich het Kremlin van Kolomna, een van de grootste kremlins binnen de oblast Moskou. Het is ook gebouwd met rode baksteen waardoor het lijkt op het alom bekende Kremlin van Moskou. Dit fort was onderdeel van de Grote Abatislinie, een serie van verdedigingswerken, die Moskovië moest beschermen tegen de aanvallen van de Mongoolse Tataren. Het kremlin ligt op een heuvel, is nog deels omgeven door een aarden wal en een muur  en heeft uitzicht op het weidse platteland eromheen.

Ik trot het ganse Kremlin af, en loop ook eens een klooster binnen. In de kloosterkerk heerst een drukte van jewelste. Een aantal vooral bejaarde vrouwen kuisen het kerkje op. ‘Uit de weg!’ roept er mij één onvriendelijk toe. Ik hoor haar zeggen tegen de andere vrouwen dat ik een Duitser ben. Hoe denkt ze dat nu te kunnen weten? Ik heb niets gezegd, en ik zie er zeker niet uit als een Duitser. Ik spreek haar vriendelijk aan en zeg dat ik geen Duitser ben, maar uit België komt. Ze klaart op, lacht, en roept naar al haar vriendinnen dat ik uit België kom. Een heel verhaal volgt, waarvan ik niets begrijp, maar wat blijkbaar toch plezant moet zijn, want ze lachen en giechelen er op los. Ik neem afscheid van hen, en zet mijn weg verder.

Dan nog wat fotootjes in het stadje zelf, dat niet groter lijkt dan Eeklo, en dan weer de grote weg op, richting Ryazan. Net voor het buitenrijden van de stad passeer ik het Museum van de Glorie van de Oorlog.

Onderweg heb ik weer benzinebevoorradingsproblemen: de computer van het eerste benzinestation ligt uit. Niets werkt nog, ook niet de cash-kassa, zelfs niet voor een koffietje of een crèmke (ja…alsof je daar een kassa voor nodig hebt.)

Terwijl ik sta te wachten neem ik een fotootje van mijn eenzaam geduldig wachtend Transalpje. Bij het volgende benzinestation werkt het (Visa)kaartsysteem ook niet. Dan maar tanken met de beperkte cash die ik bij me heb, maar liever gebruik in échte nood.

In Ryazan stuurt mijn GPS mij de stadsrimboe in. Hier kan toch geen hotel zijn? Ik verlaat de achterbuurt en ga het even verder vragen. Niemand van de buurtbewoners kent dit hotel. Ik besluit toch nog even het bewuste huizenblokje rond te rijden, en ja, ik vind langs achter een ingang van een parking en daar dan ook de receptie van het hotel. De motoren van mijn drie kompanen staan er reeds. Het begint net te onweren, en ik sta dampend met mijn bagage in de receptie. De ontvangst is vlot en vriendelijk.

Om vijf uur trekken we met zijn vier de stad in naar een restaurantje dat aanbevolen werd door de receptioniste. Lekker eten en lekker bier (voor de anderen). Ikzelf heb achteraf ook nog veel dorst, maar ben ruim voorzien van water in mijn rugzak.

Ryazan is een heel grote stad, wel vergelijkbaar met Gent, en overvol bezienswaardigheden. Het oudste deel van Rjazan is het kremlin, maar dat bevindt zich buiten het centrum. De stad zelf is duidelijk het resultaat van twee eeuwen machtswissels die elk hun typische sporen nagelaten hebben. De 19e eeuw onder de laatste Romanovs, de sovjetperiode met tientallen jaren schijnbare welvaart, maar dan toch geleidelijk het zichtbare verval.

Achter een lichtblauwe belabberde gevel schuilt een heus zwembad. Sedert twintig jaar kabbelt daar zachtjes de overgang naar de moderne wereld zoals wij die kennen, maar dan wel met dat typisch Russisch sausje.

Om 8 uur vinden de anderen het wel welletjes. Ik wijs hen de weg die ze moeten lopen om in het hotel te geraken, en ga zelf nog een uurtje verder: ik ga proberen het oude circus en het Kremlin te bereiken.

Er is voortdurend dreigend onweer, maar er valt geen druppel regen. Het is 35 graden en verschrikkelijk doef. Het oude circus wordt gerenoveerd en is niet toegankelijk. Het kremlin echter is een meevaller.

Ik kom er terecht in een oase van rust. Vele koppeltjes kuieren hier rustig rond, vaak met de paraplu in de aanslag. De mijne zit in de rugzak. Het kremlin is zeer groot, omgeven door een muur, en dan nog eens door een hoge aarden wal, te vergelijken met een dijk van bij ons, maar dan dubbel zo hoog.

Terug bij het hotel valt de schemering zachtjes in. Het is negen uur. Op mijn nachttafeltje staat een flesje wijn en een blinkend pakje (dure?) fondant chocolade.

Ze hebben mijn geboortedatum dus opgemerkt. Spijtig genoeg verdraag ik geen rode wijn en lust ik geen fondant. Dus dat wordt iets om uit te delen.

Nu echter hoog tijd om aan mijn verslag te beginnen. Tokkel-tokkel, schrijf-schrijf. Gedaan. Dat ging snel. Het is nog maar tien uur. Tijd voor een tripje van zes of misschien zelfs zeven uur. Ik hoop dat ze vannacht mijn moto niet stelen of hem uit elkaar halen, alhoewel, dan toch liever in mijn dromen dan in het echt.

Eddy schreef:

75428 km - maandag 4 juli: naar Ryazan
Vandaag is het terug aan de motoren. We rijden langs het Monino Air Force Museum maar dat blijkt gesloten op maandag en dinsdag. De 2 Duitsers gaan weer hun eigen weg want ze hebben weer een groot deel off-road te doen. Ik ga verder met Alain maar die is duidelijk niet gewoon om de kop te nemen en ervoor te zorgen dat de volger(s) op een veilige manier mee kan. Dat houdt in dat ik reeds een aantal keren serieus gevloekt heb wanneer we in Kolomna toekomen. Ondanks dat ik een hoop schoonheid van gebouwen zal missen, houd ik eraan om alleen verder te rijden om wat af te koelen. Het is niet gemakkelijk wanneer mijn GPS constant het beeld geeft dat ik naast de baan rij. Uiteindelijk geraak ik door het drukke verkeer door tot in Ryazan. Daar blijkt nog maar pas een enorme plensbui sommige straten in beken te hebben herschapen. Na meermaals vragen vind ik het hotel. Op aanraden van de receptioniste gaan we ergens eten waar ze hun eigen bier brouwen. Ondertussen stellen we vast dat de benzine 95 slechts tussen de 36 en 39 Roebel kost (voor €1 krijg je 70 Roebel!).

Dag 11 (dinsdag 5 juli 2016):

Ryazan RU > Saransk RU 330km

Deze morgen ontspannen ontbijt om 7 uur. Peter is laatste om de ontbijttafel te verlaten, maar hij en Stefan zijn reeds weg op de motor wanneer ik aan de moto kom. Dus vertrek ik op het gemakje met Eddy. We stoppen nog even aan het kremlin voor een laatste kiekje in de morgenzon, zetten aan,… en we zijn elkaar kwijt. Ik keer terug naar het laatste punt waar we elkaar zagen, en jawel, Eddy passeert,…maar komt niet meer terug. Ik wacht nog een kwartier, maar hij daagt niet meer op. Dan maar noodgedwongen alleen naar Saransk, gelukkig gewapend met TomTom, en met de oude Nokia. Ik hoop Eddy wel ergens tegen te komen, want er is maar één weg, … denk ik…

Het is een mooie route, niet te druk, ontspannen, en hier en daar wat bedrijvigheid te zien. Het is heel wat frisser dan gisteren, aanvankelijk aangenaam zelfs, maar geleidelijk wordt het toch iets te fris, en kleed ik mij iets warmer. Ik ga tanken. De uitbaters zijn niet vriendelijk, maar wel correct en vlot. Er volgt een lange rit zonder omwegen, behalve hier en daar een dorpje waar ik even doorheen ga rijden.

Net voor Saransk moet ik opnieuw tanken. Moeder en dochter aan de kassa. Weer een ganse complicatie, maar ditmaal heel ontspannen en vriendelijk, Visakaart of baar geld, hoeveel liter, en een heel verhaal waar ik niets van begrijp. Ik vertel dat ik van België kom en naar Kazan rij. ‘Daarop? Op dat ding?’ Ze lachen er op los en vragen alle twee voortdurend opnieuw wat ik wil tanken. We komen er uit. Ik bestel met mijn kaart voor 500 roebel en mag gaan tanken. De jongste vrouw komt nadien nog naar buiten om te vragen of alles OK is. (Pas achteraf heb ik begrepen dat ze kwam kijken of al de nafte wel in de tank geraakt is.) We nemen afscheid en ik rij verder.

Aan de mooie landschappen komt een eind, en ik bereik omstreeks vier uur het hotel. Ik krijg een hele Russische vragenlijst voorgeschoteld. Naam, adres, beroep, enz. Mijn bezoek aan Turkije vorig jaar wekt wat beroering en de receptioniste begint te telefoneren, en te telefoneren. Ze weet niet wat doen, maar uiteindelijk geeft ze het op en laat me afrekenen. Eddy is inmiddels ook aangekomen; hij was verkeerd gereden omdat zijn GPS het niet doet, en heeft heel wat omgereden. We gaan eten in het hotel zelf, en spreken nogmaals af wat te doen als we elkaar kwijt raken.

Stefan und Peter zijn nog steeds niet aangekomen, hebben ook geen bericht gestuurd, dus duiken we getweeën de stad in. Een aangename wandeling. Het is hier helemaal niet meer koud. Saransk is de hoofdstad van de autonome republiek Mordovië. De stad heeft zeker niet voor niets reeds vier maal de prijs gewonnen van meest aangename stad van Rusland (Russische Federatie).

In het straatbeeld treffen we opnieuw de restanten aan van Tsaristische én Sovjet-heerschappij.

De Russen hebben geen moeite met hun verleden en vereren al het mooie dat achtergelaten werd.

Zelfs de oorlogen en al het mensenleed worden in glorieuze termen verheerlijkt.

Om acht uur werpen we de handdoek in de ring en keren terug naar het hotel. Stefan und Peter zijn er nog steeds niet, maar komen een half uurtje later dan toch ineens aanzetten. Ze hebben een ommetje gemaakt buiten de gebaande wegen, hebben vastgezeten in de toendra, en zijn nu definitief verlost van hun voornemen om ooit een motorreis doorheen Siberië te maken. Ze hebben van de ganse dag nog niet gegeten, en ik vergezel hen naar het restaurant. Na het eten duiken ze doodvermoeid onmiddellijk de koffer in.

Ik ga mijn verslag aanvullen.

Eddy schreef:

75644 km - dinsdag 5 juli: naar Saransk
Vandaag ontbijten we op 7 u want we hebben een groot traject voor de wielen. Wanneer ik mijn laatste spullen naar beneden breng hoor ik nog net het uitstervend gebrom van de 2 GS-en. Alain laat mij voorrijden ondanks de manke gegevens op mijn GPS. Aan het plaatselijke kremlin stoppen we nog voor wat foto’s. Dan verder maar binnen de kortste keren ben ik mijn gezel kwijt. Ik keer terug waar het eigenlijk niet mag maar zonder resultaat. Ik keer nogmaals en hou halt. Dan komt Alain vanuit tegenovergestelde richting. Ik blijf wachten maar hij daagt niet meer op. Dan maar alleen op weg. Door de verkeerde info van mijn GPS duurt het zeker een uur vooraleer ik op weg geraak naar onze volgende bestemming. Hierbij rij ik 2 keer over dezelfde tolbrug, gelukkig gratis voor motoren. Wanneer ik dan goed op weg ben en achter een grote vrachtwagen rij, ligt daar plots een dode kat voor mijn wielen; ik rij er perfect overheen. Onderweg staan er kraampjes met schapenpels en kledij, gebreide spullen, matroesjka’s, schaakspellen en narden (ons bakspel). Het is 21° met een sterke koude wind. Op vele plaatsen is er controle door de politie, ook met snelheidsmeters. Wanneer ik in Saransk toekom wijst een dame me zonder problemen direct de weg naar het hotel. Bij de receptie dien ik een vragenlijst te beantwoorden betreffende bezoeken en relaties met Turkije, Tadjikistan, Iran en Irak. Ik vraag of dat voor de FSB is. De receptioniste lacht enkel.

Dag 12 (woensdag 6 juli 2016):

Saransk RU > Kazan RU 370km

Om vier uur plaatselijke tijd wakker. Het is buiten reeds klaarlichte dag. Na wat draaien en soezen sta ik toch op en maak mij een koffie. Ik zet de foto’s over op mijn pc zodat ik toch een kopie heb van alles. Dan begin van het dagelijks verslag. Het wordt een mooie zonnige niet te warme dag. Seffens ga ik eerst de motor eens checken, en zo nodig in orde stellen.

De motor is nagezien. Wat olie bijgevuld. En nu gaan eten. Het ontbijt stelt niet veel voor. Er is bijna geen brood. Er ontbreekt van alles. De koffie is niet lekker. Positief is wel het personeel dat onmiddellijk klaarstaat om eitjes en pannenkoekjes te gaan bakken. Eddy voelt zich niet heel lekker.

We zetten aan even na 9 uur. We passeren door mooie glooiende landschappen. Hier en daar kan de natuur zijn gang gaan, maar het is hier toch overwegend een landbouwstreek, klaarblijkelijk vruchtbaar want er wordt heel veel graan verbouwd, diverse soorten. Waar de weg aanvankelijk zeer goed is gaat die geleidelijk toch over naar zeer slecht. Voor de Transalp is dan niet echt een probleem, maar het rijden vergt alle aandacht.

We stoppen aan een benzinestation om even te rusten. Ik ben moe, en Eddy voelt zich belabberd. Vermoedelijk een virusje opgelopen. Een geblondeerde vrouw van onze leeftijd komt buiten en begint een gesprek. Ook haar man komt buiten en komt er in tussen. Het zijn de uitbaters. We gaan naar binnen en bestellen een klein ijsje. De vrouw kan wat Duits en probeert af te rekenen in het Duits. Vervolgens ontspint zich een gans gesprek over reizen en mooie landen, over reizen door gans Europa. Die twee zitten blijkbaar wel op onze golflengte. Na een tijdje besluiten we op te krassen, want we zouden hier anders nog uren kunnen blijven hangen.

Daar waar Mordovia mooie wegen had, is dit dus in Tatarije of Tatarstan heel andere koek. Maar allé, ze doen er toch wat aan, en we komen voortdurend in wegenwerken terecht, wat voor de nodige vertraging zorgt. We stoppen nog even voor een korte bezichtiging van een vliegtuigkerkhof alias -museum. Slechte wegen blijven zich afwisselen met totaal nieuwe. Wat later moet ik echt tanken. Twee mannen in verschillend uniform, waarvan één gewapend met een pistool, komen op mij af. Ze zijn erg geïnteresseerd in de Transalp en vragen maar door. Ze kunnen niet geloven dat ie zo oud is en slechts 60000km op de teller heeft. Dat we daarmee zulk een reis ondernemen vinden ze al helemaal het einde. Ze moesten eens weten dat deze motor betrouwbaar genoeg is om probleemloos tot Wladivostok en terug te rijden. Zoals zo vaak zie ik ook deze mensen dromen van reizen, de wereld verkennen, vastberaden eigen grenzen verleggen. Dit dan in schril contrast met sommige anderen, die daar geen begrip kunnen voor opbrengen, maar dan ook niet beseffen dat met hún ingesteldheid de wereld er heel anders zou uitgezien hebben: jawel, geen stinkende auto’s, geen betonnen dozen overal, geen gemaaide gazonnekes, geen nachtlawaai, geen depressies, burnouts en doodsverlangens, en overal gelukkige mensen levend van wat bladeren, de pluk van lekkere bessen, en doodgelukkig met de vondst van een stinkend kadaver, waarvan het rottend vlees en de krioelende maden de nodige proteïnen opleveren. Gelukkig dat er mensen van soorten zijn. En gelukkig dat die twee soorten elkaar opzoeken, elkaar wel kunnen appreciëren, en elkaar vinden. Sommigen hebben genoeg aan het verhaal van iemand anders belevenissen, hoe weinig dat ook is, als het maar exotisch is. Dat zorgt dan voor de nodige diversiteit. Antropologie is ook een interessante studie.

Naarmate we Kazan naderen worden de wegen beter. Een kilometers lange brug leidt ons over de Wolga. Het uitzicht is prachtig. Heel wat eilandjes of schiereilandjes, bebouwd en bewoond, worden gevormd in het overstromingsgebied. Wat later steken we nog een zijrivier van de Wolga over. Van hieruit hebben een prachtig uitzicht op het ultieme doel van deze reis: het Kremlin van Kazan. Alleen al dit beeld maakt de ganse reis de moeite waard. Het is dit beeld dat ik op een foto zag aan de wand van een Kazaans restaurantje in Sint-Petersburg, en dat bij mij het idee, de droom deed rijpen van deze reis. En zijn dromen uiteindelijk niet beter dan pillen of een te korte koord? Terwijl ik mijn ene droom nog niet gerealiseerd heb droom ik reeds van een volgende. Er bestaan toch rare mensen, hé?

Stefan und Peter zijn nog niet aangekomen. Na een moeizame inschrijving in het hotel kunnen we ons gaan verfrissen in de kamer. Op het moment dat wij van plan zijn de stad in te trekken komen Stefan und Peter toe. We besluiten niet nog een uur op hen te wachten en duiken de stad in. Vijf minuten later struinen we de langste verkeersvrije straat af die Kazan rijk is. Hier is de commerce nog geen heer en meester: heel wat mooie grote huizen die op de benedenverdieping nog niet ingenomen zijn door winkels of horeca. Straathandel is alom tegenwoordig.

Ook is er hier en daar straatanimatie, zij het vaak eerder schuchter. We installeren ons op een sjiek terras, grotendeels ingenomen door jonge bevallige dames, hier en daar vergezeld van een heer. Naast het bedienend personeel lopen ook twee glimlachende slanke poezen met lange benen en korte kleedjes rond die de mensen een plaats toewijzen en de menukaarten uitdelen. Het eten is lekker en zeer verzorgd.

Na de maaltijd lopen we de ganse straat nog eens af in beide richtingen. Ondertussen zijn Stefan und Peter ook opgedaagd, op zoek naar iets eetbaars. We wijzen hen de weg naar het terras, zetten onze weg verder tot het donker wordt en gaan dan terug naar het hotel. Niet ver van het hotel passeren we langs een verkeersader waar jonge kortgerokte straatmadeliefjes wachten om geplukt te worden door een geïnteresseerde automobilist.

Even verder is het hotel. We gaan binnen en gaan onmiddellijk slapen.

Eddy schreef:

76217 km  woensdag 6 juli  naar Kazan
Dokter Alain helpt me met wat pilletjes want ik heb wat problemen in de buikstreek. Onderweg stoppen we aan benzinestation voor een ijsje. De uitbaatster en haar man zijn een en al vriendelijkheid. Zij heeft nog in Duitsland gewoond en tatert er op los en is ten zeerste geïnteresseerd in onze reis. We komen ook langs een openluchtmuseum voor vliegtuigen met o.a. de Tupolev (kopie van de Concorde). Vele kilometers hebben we degelijke weg maar dan komen we zowat in de hel terecht. Kilometers met putten waar vrachtwagens zich stapvoets door wurmen en waarbij hun cabine op en neer wordt geslingerd. Dikwijls krijg je nieuwe asfaltwegen onder de wielen maar soms is het een lappendeken waarbij de vering tot het uiterste getest wordt. Na vandaag stel ik mijn vering heel licht in vooraleer er iets van mijn RT vliegt. Op 20km van Kazan steken we de machtige Wolga met zijn meanders over. In de deelrepubliek Tatarstan is het rustiger rijden, ook in Kazan zelf. Het is hier geen gekkenhuis zoals in Moskou of Ryazan. De receptioniste van het hotel maakt een fotokopie van elke bladzijde van mijn paspoort. Ik verneem dat WIFI niet ‘free’ is want je moet je aanmelden op een speciaal telefoonnummer. ’s Avonds na een eerste bezoek aan de stad en op terugweg naar het hotel, zie ik 4 jonge prostituees langs een drukke straat staan om de aandacht van voorbijrijdende chauffeurs te trekken.

Dag 13 (donderdag 7 juli 2016):

Kazan verblijf

Zes uur. Zonnig en lawaaierig buiten. Mijn computer wacht gretig om mijn belevenissen van de vorige dag de wereld in te sturen. Ook de vrouwen van Stefan und Peter volgen dagelijks het verslag, zo goed en zo kwaad als mogelijk is, want in het Nederlands en zeker niet altijd eenvoudig opgesteld.

Het ontbijt is om acht uur. Geen buffet ditmaal. In pure Sovjetstijl krijg ik een keuzelijst met 6 ontbijtmenuutjes voorgeschoteld. Het een met thee, het ander met koffie, pannenkoekjes met of zonder confituur, omelet of spiegelei, en altijd een klein broodje. Van deze  keuze zijn er dus zes combinaties mogelijk en ik kies voor nummer 2. De niet meer zo jonge dame in sovjet keuken-outfit is nochtans vriendelijk en zorgt voor een vlotte bediening. Ik vraag mij af hoeveel verwarring en beroering het zou teweeggebracht hebben indien ik nummer twee gevraagd had met thee in plaats van koffie… Dertig jaar geleden zou hiervoor zeker de chef van het restaurant van achter zijn groot leeg bureau vandaan gehaald zijn voor dringend overleg, gevolgd door strenge terechtwijzing van de lastige klant.

Het kleine ontbijt is snel verorberd. Kazan wacht op ons.

Even na 9 uur staan we met ons vieren op straat en begeven ons naar de halteplaats van de rode hop-on hop-off tweedeksbussen. Uiteindelijk blijkt dit geen goed idee, want de mooie plaatsen boven op het balkon zijn reeds ingenomen, en de bus vertrekt pas veel later dan aangegeven in de brochure, en er rijdt er slecht 1 elk uur, zodat we riskeren vele uren door te brengen wachtend op een volgende.

Te voet dan maar. Een echt mooie stad! Ik verwijs voor een verslag hierover naar talrijke publicaties die je kunt vinden op het internet. Het is omstreeks middag wanneer we het Kremlin bereiken. Aan de ingang is er een commercieel evenement aan de gang ter promotie van minibusreisjes doorheen gans de Russische federatie. Enkele groepjes traditionele dansers worden afgewisseld met Russische cheerleaders. Daar zijn we snel op uitgekeken en stappen het Kremlin binnen. Een indrukwekkende Qol-Sarif moskee, een scheve klokkentoren, een 500 jaar oude kathedraal, en het paleis van de president van Tatarstan. Rond drie uur in de namiddag verlaat Stefan ons. Hij heeft net als vorig jaar een deugddoende massage geboekt. Een paar uurtjes later haakt ook Eddy af, maar we spreken met hem af om zes uur aan het terrasje waar we gisteren gegeten hebben.

Naast de Kathedraal van de Erectie van het Kruis is een winkeltje van de paterkes. Daar drinken we een gekoelde Kvas, een populaire Russische frisdrank gemaakt op basis van brood. Dat doet deugd, maar zoals bij elke frisdrank heb je nadien toch nog dorst.

Het kerkje ernaast, waar ooit het bekende icoon van Onze Maagd Maria van Kazan vroeger bewaard werd is gesloten. Dit icoon is eeuwenlang zowat het meest waardevolle icoon van de Russisch-orthodoxe kerk geweest, maar werd gestolen in 1904, en werd nooit teruggevonden.

Peter en ik gaan dan terug op stap naar de plaats waar een zijrivier zich in de machtige Volga werpt. We nemen wat foto’s van het Kremlin in de avondzon vanop de brug, en gaan dan naar het strandje eens kijken of het de hengelaars lukt om iets te vangen. Eén ervan is redelijk geklappig en toont ons zijn vangst: een baarsachtige vis van wel 40 centimeter. Even later vangt hij met zijne ‘lancée’ een ‘sander’ van 20 cm, maar die vindt hij te klein en werpt die terug. Ik vraag hem hoe groot die ‘sanders’ wel kunnen zijn en hij maakt een gebaar van zo een 70 cm. Even later heeft hij weer prijs, maar het is slechts een riviermossel, die hij ook terugwerpt. Hijzelf vindt die niet lekker, maar sommige mensen eten die wel.

(videoreportage)

Terug dwars doorheen het Kremlin naar het stadscentrum, en dan wat later gaan eten samen met Eddy en Peter. We eten in een traditioneel restaurant. We zien er geen buitenlanders, en het personeel is in historische klederdracht. Plots zien we dat de tafel naast ons leeg is, de borden nog vol, maar dat handtassen en portefeuille nog open en bloot op tafel en stoel liggen. We verwittigen de ober. Geen erg. Die mensen zijn even buiten een kankerstokje gaan oproken. En ja, even later zijn ze terug en zetten de maaltijd verder.

Terug naar het hotel. De straatmadeliefjes die we gisteren tegenkwamen op weg naar het hotel blijken reeds allemaal geplukt te zijn.

Vermoeid het bed in.

Eddy schreef:

76686 km - donderdag 7 juli: verblijf in Kazan

Vandaag rust voor de motoren. Ontbijt om 8 u. Keuze uit 5 menu’s. Daarna naar de halte van de ‘hop-on/hop-off’-bus. Maar daar komen we te vroeg aan. Dan maar eerst een wandeling maken langs o.a. de basketarena en het standbeeldje van de duivel. Terug aan de bushalte blijkt dat de uren op de folder niet juist zijn. We gaan te voet naar het kremlin. Aan de hoogstgelegen ingang is er een happening bezig van Red Bull voor de fietsteams die van Moskou naar Vladivostok onderweg zijn. Lokale cheer girls en een folkloristische groep tonen hun beste danspasjes. Binnen bezoeken we o.a. de immense Kul Sharif moskee waar je vanop een terras speciaal voor toeristen de gebedsruimte kan overschouwen en de gebedsdienst kan volgen. Verder zijn er nog een kathedraal en verschillende torens naast mekaar in vreedzame samenleving. Hierna verlaten we het kremlin en steken de brede rijweg over om een kijkje te nemen aan het stadion van Roebin Kazan. Dan maar terug de stad in on te voet de weg te volgen van de ‘hop-on/hop-off’-bus. Je ziet dat Kazan en bij uitbreiding Tatarstan veel geld heeft; vele moderne gebouwen en de bouwval wordt grondig gerestaureerd. Zelfs de plaatselijke FSB is modern gehuisvest.

Dag14 (vrijdag 8 juli 2016):

Kazan RU > Nizhny Novgorod RU 370km

Vermoeid opgestaan. Wat prutsen, verslag bijwerken en dan naar beneden voor ontbijt nummer 5, dus met thee; en durf het aan om te vragen ‘zonder citroen’. De dienster heeft er onverwacht plezier in dat ik iets vraag dat niet voorzien is op de ontbijtlijst. Ze voelt er zich misschien door bevrijd van het Sovjet-dirigisme, en van de planeconomie, welke ze waarschijnlijk als jonge vrouw nog bewust meegemaakt heeft.

Er is goed weer voorspeld, maar onderweg hebben de weergoden anders beslist. We doorspartelen probleemloos, maar wel nat, een paar hevige regenzones. Er zijn ook weer een aantal wegenherstellingswerken, die natuurlijk elke zomer moeten uitgevoerd worden vanwege de grote schade die elke winter aanricht, en ook worden een aantal stukken elk jaar omgetoverd tot een nieuw glad stuk zwart biljartlaken.

Niet ver voor onze eindbestemming veroorzaakt een verkeersongeluk een enorme file, gelukkig in tegengestelde richting, maar wel tot in de stad.

Goed aangekomen in Hotel ‘Y Domika Petra’. Het bevindt zich in een kleine, eerder wat aftandse villa.

De ontvangst is vriendelijk, en we mogen de moto’s plaatsen achter een zwaar hek. Ook de vensters van het hotel zijn gebarricadeerd door tralies. Dat zal vroeger wel de woning geweest zijn van een ‘hebber’ in het land van de ‘niet-hebbers’. Rechtover het hotel is een oud gebouw waar ooit Peter de Grote zou gelogeerd hebben gedurende drie dagen, vandaar vermoedelijk de naam van dit hotel: ‘In het huisje van Peter’.

Stefan und Peter laten weten dat ze slechts later zullen aankomen, dus gaan wij reeds op stap. In de ganse stad lijkt de tijd lang te hebben stilgestaan. Deze stad heeft toch nog niet echt kunnen meegroeien met de welvaart die we wel aangetroffen hebben in bijvoorbeeld Kazan en Saransk. Maar des te meer charme en nostalgie straalt de binnenstad wel uit. Het gaat te voet op en neer. De hoogteverschillen zijn zeer uitgesproken.

Het grote kremlin is nog steeds volledig ommuurd en torent hoog uit boven de Volga, reden ook waarom deze locatie werd gekozen.

In de zeer lange verkeersvrije  straat doorheen het centrum zijn hier wel bijna alle gelijkvloerse panden ingenomen door winkeltjes en horeca, meestal met opzichtige reclame. KFC en Burger King ontbreken hier ook niet. Dit illustreert nog eens de paradox van dit land, dat zo zijn best doet om een land na te apen, waarmee het opnieuw op koude voet van oorlog leeft, maar waar het toch zo naar op ziet.

’s Avonds eten we een lekkere varkensmedaillon met bosbessensaus, een geroosterde aardappel, en een ovengestoofde appel. Als je een echt stuk vlees wenst moet je een medaillon of een filet vragen, anders is het toch maar gehakt of kipkap waar ze een en ander door gemengd hebben. Terug in het hotel krijgen we nog een thee geserveerd door de nachtreceptioniste. Ze doet een heel verhaal over haar leven, onder andere een verblijf van een jaar in Miami, waarvan ze nu spijt heeft dat ze daar niet gebleven is. Mensen die zich beklagen dat ze vroeger de verkeerde keuze gemaakt hebben, je vindt ze overal in grote getale. ‘Stop met zagen ! Doe verder of kies voor wat anders, maar gá er voor !’ Toch vertelt ze even later voorzichtig, maar toch moedig, over haar grote passie: ze schrijft poëzie. Eddy blijft nog even luisteren, maar ik ben moe en ga slapen.

Eddy schreef:

76686 km - vrijdag 8 juli: naar Nizny Novgorod

Op een traject van ongeveer 10 km staan in tegenovergestelde richting 3 aftandse auto’s, zoals er nog wel rondrijden, met erachter verstopt een flitsbak! Vandaag krijgen we onze eerste regenbui over ons. Gelukkig is die niet van erg lange duur maar na een korte pauze begint het toch fel te regenen. De temperatuur daalt ook aanzienlijk. Ik wil versnellen maar voel mijn achterwiel doorslippen op wegmarkeringen. Even verder walst men verse asfalt en de regen zorgt dan ook voor een enorme dampwolk; Ik wacht even bij Alain wanneer zijn bril beslaat. Op 50 km voor Nizny Novgorod is een aanrijding gebeurd tussen een terrein- en een vrachtwagen. De politie is reeds ter plaatse. Het resultaat is een file in de andere richting van een 15 km met stilstaand en stapvoets verkeer. Op 30 km van ons doel passeren we op afstand een enorm industriecomplex. De stank die er veroorzaakt wordt moet enorm zijn want wat ik ruik vanop enkele kilometer is zelfs erger dan de geur van de meeste drekputten. Ook Nizny Novgorod heeft een knap kremlin waarvan de wallen de heuvel op en aflopen.

Dag 15 (zaterdag 9 juli 2016):

Nizhny Novgorod RU > Ivanovo RU 250km

Vandaag slechts een beperkte afstand te overbruggen. Dus alles op het gemak. Om acht uur gaan we het ontbijt verorberen dat we de avond ervoor moesten bestellen door middel van een meerkeuzelijst. Op de tafeltjes staat het nummer van de kamer en voor elkeen is een ontbijt volgens wens voorzien. Op mijn zitplaats is reeds koffie voorzien terwijl ik thee besteld had. Ik krijg kasha (porridge) welke ik zeker niet besteld heb. Maar aangezien ik toch zo gemakkelijk ben, mor ik niet en zal ik alles opeten, zij het met ietwat lange tanden. Ik heb ondertussen die kasha eens geproefd. Geef mij maar een lekkere rijstpap met bruine suiker.

De mevrouw die ons bedient is vriendelijk. Maar dan komen Stefan und Peter er aan. Ook bij hen klopt het geleverde niet met de bestelling. Nochtans moet dit geen probleem zijn, want zowel koffie als thee komt uit een zakje, en er zijn zakskes genoeg. De dienster loopt echter naar de receptie en vergezeld van de receptioniste komt ze terug naar de ontbijtzaal. De receptioniste lacht naar ons en zegt dat het helemaal geen probleem is om te wisselen, en stelt ons gerust terwijl we de dienster horen grommelen en briesen in de keuken. Maar allé, het eitje is wel niet zachtgekookt maar toch lekker, evenals de smeerkaas en het minuscule broodje. Ik verlaat pas de ontbijttafel wanneer de kasha, die ik wijselijk gehouden heb voor op het einde, de rest van mijn honger volledig heeft gestild (of beter: weggenomen).

De weg verloopt voorspoedig; het is fris, maar daarvoor bestaat een trui. Aan de kant van de weg zien we een restant van lang vervlogen tijden: een ingangsbord van de kolchoze ‘Rode Vuurtoren’.

We passeren langsheen een groot stuwmeer op de Volga. De einder van het meer is niet te zien: het strekt zich tot honderd kilometer noordwaarts uit. Ook moeten we een steile helling op, overheen een enorme sluis. Die is nodig, aangezien grote schepen de Volga afvaren, vermoedelijk tot de Kaspische Zee.  Een indrukwekkende constructie, zij het dat alles wel tekenen van aftakeling vertoont en continu wel hier of daar in de steigers staat. We vervolgen dan nog onze weg over de dam, met aan de rechter kant het water, en aan de linker kant  in de diepte een dorp.

.

Als de dam doorbreekt wordt dit dorp gewoon weggespoeld. We zien twee heel jonge vrouwen en enkele kleuters of peuters de steile dam afdalen tot het water. Wat ze daar zoeken weet ik  niet, maar als één van hen uitglijdt is het een drama, want de gladde steile wand is bekleed met algen en dus spekglad, en door de strakke wind werpt het hoog klotsende water haar grijpgrage golven hoog in de lucht, reikend naar de nietsvermoedende kinderen.

Wat later begint het toch wat te regenen, maar dat valt uiteindelijk toch mee. We gaan wat eten: borsch en daarna een kotelet, patatjes en champignons.

In Ivanovo gaan we op zoek naar het geboekte hotel. We zoeken, maar vinden het hotel niet. Nog verder zoeken, vragen, rondrijden. Stefan und Peter zijn er ondertussen ook. Uiteindelijk vinden we het zogenaamde hotel, dat niet meer dan een roestig ijzeren uithangbord blijkt te zijn, en daaronder de ingang van een kelder onderaan een gore appartementenblok waarvan de deur open staat. Ik ga er voorzichtig binnen, maar zie enkel een rommelig kot met een rode zetel, ik ga direct weer buiten. Dat kan onmogelijk het hotel zijn. Maar dan komt een vriendelijke vrouw uit de kelder naar buiten en zegt dat het hotel toch hier is, en ze de ‘administrator’ zal bellen. Vijf minuten later staat daar dan een wat oudere man voor ons. ‘Waar is het hotel’ vraag ik en hij zwaait met zijn arm in de richting van een andere appartementenblok. Vermoedelijk hier en daar wat kamers verspreid. Op de vraag waar de privé parking voor de moto’s is wuift hij weer naar ‘ergens’ met zijn arm. Hij is blijkbaar van onze komst op de hoogte gebracht door Booking.com, maar heeft slechts drie kamers. Wij tonen echter onze reservaties voor vier kamers. Na wat over en weer gediscussieer stappen wij op om een ander hotel te zoeken. Ik zal ons geld trachten te recupereren bij Booking.com.

We vinden met de hulp van TomTom al gauw een goed hotel met propere kamers, maar de moto’s kunnen niet veilig geplaatst worden. Dan nog maar eens op zoek, maar nu hebben we prijs: Hotel Onegin verborgen achter wat groen in een prachtig gerenoveerd historisch pand, evenwel dubbel zo duur als het vorige. (Achteraf heeft Booking.com ons deze kosten terugbetaald.)

De ontvangst is hartelijk. De motoren worden op de afgesloten parking onder een partytent geplaatst. Het personeel poseert zelfs even op de motoren.

En wij achter de balie…