2021 Auvergne met Dirk

Je kunt er niet omheen. Europa kleurt steeds roder. Ook in Frankrijk zijn de laatste groene zones oranje geworden, en het geheel kleurt overwegend rood.

Na een jaar onverdroten inzet in de bestrijding van de COVID-pandemie, is de behoefte groot om aan al mijn keurslijven te ontsnappen. Dit motoreisje kan mij hierbij helpen.

Ook dit wordt een trip, hoewel beperkt van duur en omvang, waar ik heel lang naar uitgezien heb, maar welke mij toch zekere moeite gekost hebben om aan te vangen. Ik heb de laatste 2 maanden al een paar pogingen gedaan om te reizen, wat in zekere mate gelukt is. Om echter ten volle te genieten en mij volledig in te leven in mijn rol als reiziger, moet ik het gevoel hebben dat ik mijn andere leven achtergelaten heb. Ik onthecht me van de luxe waarin ik gewoonlijk leef, en natuurlijk ook van alle plichten die die luxe in stand moeten houden, en ik kan dan weer leren genieten van de mooie kleine momenten die zich al dan niet spontaan aandienen.

Met Dirk heb ik in het verleden vele reizen gemaakt, zonder evenwel het verloop ervan in een dagboek of relaas te gieten. Vele van die reizen zijn echter wel vastgelegd in beeldmateriaal, ook reeds volledig gedigitaliseerd, maar nog niet gekoppeld aan deze blog.

Dirk kocht onlangs weer een motorfiets. Na een zevental jaar ‘anders reizen’ voelde hij het waarschijnlijk ook alweer jeuken, zij het dat die zeven jaar scheiding hem nu net omgekeerd terug met die oude liefde herenigde. Gezien het maar een lichte jeuk betrof is het kaliber van de motor ook iets meer bescheiden dan de vorige.

Na mijn eerste reisdag neem ik ´s avonds toch nog de moeite een aanzet te geven aan dit reisverslag. Het is halfnegen, en ik voel mij overmand worden door vermoeidheid. Het verslag is de laatste 10 jaar echter integraal deel gaan uitmaken van mijn motoreizen, dus om een bekend Frans gezegde te parafraseren, “Voyage oblige”.

Bekijk de reisvideo…

Dag 1 (Zondag 8 augustus 2021):

Watervliet (B) – Vitry-le-Francois (F)

Om zeven uur stipt laat ik Watervliet achter mij. Ik passeer nog even langs de kleindochtertjes in Gent. Ze zijn vrolijk en lief, want straks gaan ze een weekje logeren bij oma, die blij is dat ik op reis ben, zodat ze haar aandacht kan verdelen over slechts twee kleuters in plaats van drie.

Om kwart over acht sta ik aan de deur van Dirk en Katelijne in Scheldewindeke. Na een koffie en een kleine hap verlaten we het nog rustig ontwakend dorpje, en nemen de snelweg om via Philippeville vlot de Franse grens te bereiken. Het is winderig en fris, en de extra kledij is zeker geen luxe. Een paar kleine regenbuien deren ons niet. De wegen zijn reeds tamelijk druk, en de keuze voor de snelweg is dus een goed idee.

In Couvin maken we de eerste koffiestop. Goed beschermd achter glas, maar met een mooi uitzicht op het marktpleintje. Buiten op het terras zitten drie Waalse motards. Ze zijn blijkbaar nog niet even verkleumd van de kou als wij. Het cafeetje is binnenin opgefleurd met vele foto’s van Amerikaanse ‘Indianen’. Dit voert mijn gedachten even terug naar mijn reis doorheen Amerika in 2017. Het lieve dienstertje serveert per ongeluk een grote koffie in plaats van een kleine, en excuseert zich herhaaldelijk, ons verzekerend dat we toch maar een kleine hoeven te betalen.

Nog even terug de snelweg op tot in Frankrijk, en vervolgens start het krinkelen en kronkelen doorheen het zoete Frankrijk. Vanop de snelweg rijden we als het ware Rocroi binnen, een voormalig vestingstadje, waaromheen de omwallingen en muren, ontworpen door Vauban, nog zo goed als intact zijn. Binnen de muren ligt een mooi geplavuisd stadsplein, van waaruit stervormig een tiental straten uitwaaieren.

Smalle veld- en boswegels voeren ons nu verder zuidwaarts, tot in Signy l’Abbaye. Van de abdij is niets meer te bespeuren, die werd met de grond gelijk gemaakt na de Franse revolutie. Het dorpje heeft echter nog een mooi stadhuis, en lieflijke waterkanten langsheen de Vaux.

Na wat verder gereden te hebben is het ondertussen middag geworden en we nemen plaats op een stadsbank om onze picknick naar binnen te werken.

Valleien, bossen en uitgestrekte korenvelden volgen mekaar op. Hier en daar reeds een zonnebloemenveld. Net na Machault duikt een groot monument op: de Amerikanen bouwden op de Blanc Mont een memorial ter nagedachtenis van hun deelname aan WO1 in 1918. Het lijkt wel een grote graansilo.

Wat verder passeren we weer een memorial, ditmaal een ossuarium, dat het gebeente van 10.000 soldaten bevat, gesneuveld in de gevechten in de Marne tijdens de 1^e wereldoorlog. Een fotootje nemen wordt lastig, want een man in rode T-shirt ontsiert de ganse site. Vreemd genoeg schijnt hij daar te staan wachten tot ook zijn gebeente rijp en bleek genoeg is om bij de rest gevoegd te worden.

Langs kleine wegen omzeilen we de lastige passages door de steden. Omstreeks 18u zoeken we een hotelletje in Vitry-le-Francois en belanden  in hotel ‘Au Beau Sejour’.

Het hotel wordt opengehouden door een koppel 70-plussers. Ze willen het hotel overlaten, maar dit zal de gegeven omstandigheden heel lastig worden. De man excuseert zich voor het vuile tapijt in de gangen. Een maand terug is hier een druggebruiker op zijn hotelkamer in delier geraakt na een overdosis drugs. Al die vlekken zijn bloedvlekken afkomstig van de wonden die hij zichtzelf toebracht door herhaaldelijk met zijn zotte kop op de muren in te beuken.

We maken een wandeling doorheen het mooi verzorgde kleine stadje. De grote kathedraal lijkt eerst wat pompeus maar straalt toch een indrukwekkende rust uit overheen het grote centrale marktplein. De hele binnenstad is in dambordpatroon aangelegd, met aan de rand het mooie stadhuis, waarachter een groot park welke tot ons hotel reikt.

In een kleine eettent vinden we nog een snelle hap, maar niets om over naar huis te schrijven. We wandelen nog even rond en zoeken de bedsponde op. De hotelbaas zit nog steeds in zijn bureautje achter plexiglas.

Dag 2 (Maandag 9 augustus 2021):

Vitry-le-Francois (F) – Parray-le-Monial (F)

Het is nog donker buiten wanneer ik wakker word na een goede nachtrust. Een koffietje zet mijn geest op scherp, en ik vat vol moed de blog aan. Ik heb even werk om het verslag in te passen in het hoofdmenu en vervolgens online te zetten.

Op TV worden de nieuwe coronamaatregelen die vandaag van kracht worden sterk in de verf gezet. Je hebt op vele openbare plaatsen een vaccinatiepas nodig. Geen zorg voor ons. We zijn gevaccineerd én hebben de pas.

Het is ondertussen 7u gepasseerd en ik moet mij dringend klaarmaken voor het ontbijt. We gaan naar beneden en vinden een lege ontbijtzaal. Alles staat echter klaar voor een Frans ontbijt: stokbrood, croissants, chocoladekoeken, zoet beleg en koffie in soepbekers.

Bij het laden van de moto’s word ik omzwermd door kleine agressieve mugjes. Ik smeer mij snel in met muggenmelk maar het is al te laat. Naast onze moto´s staan nog twee andere zware BMW’s.

We vertrekken onmiddellijk zuidwaarts onder een stralend blauwe hemel met slechts een weinig hoge bewolking. Het is nog fris. We zitten hier op de grens tussen Champagne en Bourgogne, en rijden langsheen wijngaarden en producenten van champagne en cremant. Naarmate we zuidwaarts rijden wordt de hemel alweer wat grijzer met toch een licht dreigend tintje. De temperatuur wordt wel snel aangenamer.

In Brienne-le-Chateau staat een mooi barok kasteel op een rots aan de rand van het stadje. Het herbergt momenteel een psychiatrisch centrum, en lijkt volledig ontoegankelijk en afgesloten.

Wat verder gaan we op zoek naar een brommerzaakje, waar Dirk de ketting van zijn motor kan laten smeren. Dan nog wat inkopen voor de picknick.

Op een terrasje nemen we een koffie. Onze COVID-pas wordt gescand en goedgekeurd.

Het is toch alweer een verplaatsingsdag. Rustige landwegen wisselen af met lieflijk rustige dorpjes, waar doorheen we soms kleine rondjes draaien. Hier en daar stappen we even af. Rond de middag passeren we even langs de mooie abdij van Fontenay, welke we reeds vroeger eens bezochten.

Montbard, Saulieu. Mooie dorpje Sully, met drie kerken. 2 vrouwtjes

De agglomeratie van Montcenis/Le Creusot is moeilijk te doorkruisen. We passeren er een enorme Michelin fabriek. In een drukke bocht houden we toch even halt voor een koffie geserveerd door een norse urk.

Ook Monceau-les-Mines is te mijden. De ganse regio doet mij denken aan sommige vroegere Waalse mijnregio’s.

In Perrecy-les-Forges komen we weer wat op adem, zij het dat Dirk die adem wel hard nodig heeft om met het thuisfront te overleggen hoe daar een stroompanne moet aangepakt worden die de ganse dag geduurd heeft. We bezoeken de mooie Romaanse kerk behorend bij een priorij.

Het is al 17u gepasseerd en ik boek een hotelletje in Parray-le Monial, een halfuurtje verderop: “Les trois pigeons”. Het hotel is gelegen pal in het centrum, zodat we ’s avonds de stad nog kunnen bezoeken, en ondertussen wat kunnen gaan eten.

Dag 3 (Dinsdag 10 augustus 2021):

Parray-le-Monial (F) – Le Brugeron (F)

Ondanks het harde bed heb ik toch zeer goed geslapen. Er was buiten geen lawaai te horen.

Ik rommel maar wat aan, drink een koffie, werk wat op mijn laptopke, en sta vandaag wel mooi op tijd klaar om te gaan ontbijten.

Het ontbijt is uitgebreid, gevarieerd en lekker.

Na het afrekenen verlaten we Parray en nemen de grote weg naar Anzy-le-Duc. Hier is alweer een mooie priorij te bezichtigen, althans deels, evenals de bijhorende kerk.

Dit alles in een mooi rustig dorpje, waar we ook nog een echte warme bakker vinden, en dan zelfs nog een authentiek en warm Frans brood.

In Montaiguet-en-Foreze stappen we alweer af voor de bezichtiging van een mooie oude stadspoort.

Een landelijke weg voert ons naar La Pacaudière, waar we westwaarts de bergen van het Massif Central induiken. De ruige natuur slokt ons op en brengt ons naar La Loge des Gardes, op meer dan duizend meter hoogte. In feite is dit hier een skioord, althans de infrastructuur is er nog wel, en de sneeuw wordt natuurlijker steeds schaarser.

We wandelen wat bergop tot aan het ruime terras en nemen een koffie, beschermd door een klein parasolletje van Ola.

Dan weer de moto op, op zoek naar een hotelletje waar we 2 nachten kunnen blijven.

15u: La Vie en Rose. In het restaurant is men net bezig de lunch aan het afwerken. Ik vraag naar de beschikbaarheid van 2 kamers voor 2 nachten, en na wat gemopper lukt dit nog ook, althans deels, want ze tovert zowaar een suite met twee aparte slaapkamers en gedeelde badkamer uit haar hoed. De kamers moeten echter nog opgemaakt worden, en dát was vermoedelijk de reden van haar ongenoegen.

We stappen weer op de motor en rijden naar de Col du Béal, de hoogste col uit de buurt op 1390 meter. We doen het heel voorzichtig aan, want er is net grint gestrooid op de weg, en dat is nog niet vastgereden. We passeren de boomgrens, en zien al de hoogste top van de regio opduiken: de Pierre sur Haute, op 1634 meter. Er is een toren en een communicatiemast te zien.

Aan de top van de col is er een restaurant met terras, waar we ons met veel geluk onmiddellijk kunnen installeren onder één van de schaarse parasolletjes. Van hieruit hebben we een mooi zicht op de berg en de rustige drukte, nu en dan onderbroken door het lawaai van enkele quad’s. Mensen komen af en aan. De meesten beperken zich net zoals wij tot het aanschouwen van de steile helling naar boven. Er is een weg van meer dan 5 kilometer tot de top, maar het is een militaire weg, en enkel  toegankelijk voor voetgangers en fietsers.

Terug in het dorpje wandelen we nog even om en rond en in de kerk, en zakken dan af naar het hotel. We brengen de bagage naar boven, verfrissen ons, en vatten dan een boswandeling aan. Het eerste stuk daalt af tot aan een wild klaterend riviertje met wat verder zowaar een echt watervalletje.

De terugweg duurt wat langer en gaat natuurlijk weer bergop, maar is langer en minder steil, en geasfalteerd. In het parkje naast het hotel rusten we wat uit op een bankje, en slaan een koppel gade met een kleine camper. Ze reizen samen met een kat en een grote hond, die ze beide keurig aan de leiband houden.

Het avondmaal is eenvoudig: een slaatje, gevolgd door een varkenspoot voor Dirk en een eendenbil voor mij.

Dag 4 (Woensdag 11 augustus 2021):

Le Brugeron (F) – Le Brugeron (F)

Vanaf 6 uur hoor ik nu en dan een stille auto passeren. Vermoedelijk bergaf. De nacht was lang en verkwikkend. Het bed is goed.

Ik sta op en zet mij aan het werk. Het wordt heel zachtjes licht buiten. Er wordt weer mooi weer voorspeld. Ik werk mijn steeds minderende mails af, evenals het verslag. Om 7 uur hoor ik Dirk rommelen, en ga mij ook klaarmaken.

Het ontbijt is op zijn Frans, redelijk uitgebreid, met zelfs fruit en yoghurt.

We halen de motoren uit de garage en zetten aan. De eerste stop is in Olliergues. We bezoeken een kleine burcht met binnenkoer op een hoge rots midden in dorp. Eigenlijk is het dorp rondom de burcht ontstaan met een kerkje aan de voet van de rots.

Op het marktplein is altijd wel iets te beleven: een motard, volledig warm ingeduffeld, is aan het sukkelen met een fles olie die uitgelopen is. Hij zal wel nog even werk hebben.

We rijden dan verder, over de rivier Dore, en vervolgens onder de spoorweg door. Ik maak nog even halt voor een foto van een mooi oud stationsgebouweke.

De streek is erg groen, wat betekent dat we het treffen met het weer. Er zijn grote hoogteverschillen.

In Cunhlat is het net markt. We stappen af en lopen wat rond. Het is al warm, en we installeren ons op een terrasje voor een koffie met uitzicht op het marktgebeuren.

Nog een etappe verder in Sauxillanges picknicken we in een rustig parkje op een lommerrijke bank. Terwijl Dirk op uilenjacht gaat ruim ik wat op en sla de mensen gade die hier hun hond uitlaten, en anderen die de festiviteiten van volgend weekend voorbereiden. Het is al bijna dertig graden. Aan de hemel valt geen enkel wolkje te bespeuren.

Dan weer de moto op.

Net voor Issoire, in Parentignat, is er een statig kasteel dat het ganse kleine dorpscentrum domineert.

In Issoires zoeken we een parkeerplaatsje in de schaduw, rechtover de kerk, en bergen we de jassen in de motorkoffers op. De helmen gaan aan de ketting. De kathedraal is erg mooi met beschilderde zuilen en plafonds, een mooi koor, en een crypte met rondgang.

We wandelen verder doorheen de kleine stadskern, en stoppen dan even voor een  verwenkoffie met ijs. Van hieruit hebben we een mooi zicht op een statige horlogetoren, opgetrokken in zwart basalt.

We vervolgen onze toer door dit mooie stadje en komen terug uit aan de imposante achterkant van de kerk.

Na het stadsbezoek stappen we nog een motozaakje binnen voor kettingvetspray. In de grote toonzaal staan tientallen kleine terreinmoto’s en quad’s.

De terugweg verloopt grotendeels langs andere wegen, langs St Dier d’Auvergne, de stuwdam en hydro-elektrische centrale van Sauviat.

Het avondmaal nemen we weer in het hotel.

Dag 5 (Donderdag 12 augustus 2021):

Le Brugeron (F) – Saint-Privat d’Allier (F)

Lang geslapen en dus onmiddellijk alles moeten klaarmaken om te gaan ontbijten en straks te vertrekken, want het wordt terug een verplaatsingsdag, weliswaar niet te ver, maar toch naar het zuiden en iets westwaarts, om de drukte om en rond de Ardèche te vermijden.

Na een goed ontbijt, mét yoghurt als afsluiter, laden we de motoren, rekenen we af, en laten we ‘La Vie en Rose’ achter ons, richting Ambert. Daar gaan we tanken: benzine voor de moto, en brood, worst en kaas voor de inwendige mens.

We verlaten algauw de grote weg, en rijden door het ‘platteland, van de Haute-Loire, met zijn bergen, dalen, bossen, velden, en lieflijke dorpjes, het een al meer dan het andere. Allègre trekt onze aandacht van ver, met de imposante restanten van een mooie burcht, hoog torenend boven een zich langzaam inslapend voormalig stadje.

We stappen af en volgen de hoofdstraat naar de hooggelegen burcht.

De lange hoofdstraat telt vele tientallen winkeltjes, of beter, voormalige winkeltjes, want bijna alle zijn ze verlaten, of omgevormd in eenvoudige woningen.

Zelfs toeristen zijn hier geleidelijk aan weggebleven. Geen enkel restaurantje of terrasje meer. De koffie moet dus wachten.

Toch gelukkig nog een restantje uit vervlogen tijden: een oude Vedette, in prachtige staat.

Maar de koffiestop komt er dan toch. In Fix-Saint-Geneys zien we in een zijstraatje een rustig terrasje. We slaan het komende en gaande volk wat gaande. Aan het tafeltje naast ons komt een koppel motards zitten, man en vrouw op een zware BMW vlaggenschip. Een kleine blonde vrouw in een zware Nissan Navarra pick-up probeert haar auto te keren op straat. De zware auto kreunt en kraakt, valt stil, gaat naar voor en naar achteren. Zou Boerjantje hier ook nog verre familie hebben? De bazin van het café en de vrouw van de motard hebben er hun plezier in:´Naturellement une femme!’, zegt de ene, ‘Et naturellement blonde!’, zegt de andere. Ik kijk even verwonderd op, verrast door zulke boude uitspraken, en zie dat beide vrouwen ook blond of geblondeerd zijn, en dat eigenspot hen dus blijkbaar niet vreemd zijn.

We stappen de motoren weer op en slaan algauw weer af naar het westen, het drukke verkeer achter ons latend, en de bergen tegemoet. We rijden over een mooie bergrug met prachtige vergezichten aan beide zijden, tientallen kilometers ver.

De bergen in het westen zijn in feite oude vulkanen, onherkenbaar door een weelderige begroeiing. In de dorpjes echter kun je er niet naast kijken: de natuursteen is niets minder dan het gesmolten lavagesteente. Ook de vlakkere gedeelten van het landschap zijn ingenomen door vruchtbare akkers, waar de boeren zich haasten om de aangekondigde onweders te snel af te zijn. En die onweders zijn inderdaad op komst. Dat was deze morgen reeds te zien aan de waas die rond de bergen in de horizon hangt, en de zware bewolking die zich hier en daar geleidelijk vormt.

Ondertussen hebben we weer gepicknickt, en hebben we ons nadien geïnstalleerd op een ommuurde terrasje in een onooglijk klein dorpje. We hebben uitzicht op een typisch huisje opgetrokken in zwarte basalt.

De praatgrage bejaarde bazin serveert ons een koffie met een fris glas water erbij. Binnen in haar restaurantje zijn enkele stielmannen in de basaltstenen haard een enorm spit aan het installeren, wat niet zonder slag of stoot gaat, want de vulkaansteen is heel hard te doorboren. Ze vraagt van waar we zijn, en voelt zich met ons verbonden, gezien ze uit de regio Pas-de-Calais afkomstig is, en pas na vele omzwervingen hier beland is. Ze lijkt mij hier toch niet met haar volledige goesting te wonen, maar nu te oud om weer te veranderen.

We zien in de verte de eerste regengordijnen, gelukkig nog ver genoeg en erg plaatselijk. We stappen terug op de motoren, en vinden al heel gauw twee comfortabele kamers in een klein oud hotelletje wat verderop, Le Vieux Auberge. Terwijl we ons wat verfrissen begint het zacht te druppelen, maar niet voor lange tijd.

Uiteindelijk hebben we de drukte niet echt kunnen vermijden, want we zitten hier in Saint-Privat d’Allier, op een van de eerste pleisterplaatsen op de Camino de Compostela, vertrekkend vanuit Le Puy-en-Velaye. Het is evenwel een ander publiek: de mensen zien er goedgemutst uit en nog vol goede moed en voornemens, en zijn eerder achteraan dan vooraan of rondom rond beladen. Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn laptopje aan een terrastafeltje net aan de rand van de weg, die momenteel nog druk bereden wordt. Dirk is even zijn Iphone gaan opladen, omdat die na amper 10 uur reeds telkens leeg loopt.

Het is redelijk fris, het waait nogal en kan elk moment weer beginnen onweren, en wanneer Dirk beneden komt, ga ik mijn fleece halen, en gaan we op stap naar de oude burcht op de rots aan de rand van het dorp.

Dit was vroeger de kern van het dorp: een enorme burcht en een mooie Romaanse kerk op een hoge rots, en daaromheen eenvoudige huisjes langsheen de steile straatjes.

In de kerk kun je je boekje afstempelen om te bewijzen dat je deze etappe volbracht hebt.

We zitten hier in half pension, en gaan om zeven uur aanschuiven in de afgescheiden eetzaal, die al snel volloopt. De maaltijd is eenvoudig en lekker, en ditmaal mét een toetje!

Nadien gaan we nog even wandelen tot het te donker wordt, en trekken we ons terug in onze kamers.

Dag 6 (Vrijdag 13 augustus 2021):

Saint-Privat d’Allier (F) - Saint-Privat d’Allier (F)

Ondanks de ligging aan de hoofdweg was er deze nacht niets van het verkeer te horen. De straten liggen er nog nat bij. Het moet deze nacht nog wat geregend hebben. Toch is de hemel aan het opklaren.

De ontbijtzaal loopt snel vol, en het koffieapparaat kan niet volgen. De meeste gasten zijn van rijpere leeftijd. Een uitgeteerd ogende man laat plots zijn vrouw alleen en gaat buiten een kankerstokje opsteken. Nat het ontbijt controleer ik even de motor, die de nacht buiten heeft doorgebracht. Het oliepeil is nog ruim voldoende. Dirk smeert de ketting van zijn motor. Vervolgens weer naar boven, en dan nog een uurtje op het terrasje voor het hotel de voorbijgangers gadeslaan, plannen maken voor vandaag, en mijn verslag aanvullen. Den uitgeteerden blijkt een motard te zijn. Hij stapt op zijn Ducati: Zijn madam zwiert zich soepel op de duozit, en ze verdwijnen snel uit het zicht.

Dirk is zijn ochtendgymnastiek aan het doen, midden op straat. Enkele mensen bekijken hem met een scheef oog. Vervolgens gaat hij proviand inslaan in het bakkerijtje verderop.

We kunnen nu vertrekken voor een tocht doorheen de bergen van de Margeride. We rijden zuidwestwaarts. Een groot wit beeld trekt van ver mijn aandacht. Een kleine aardeweg leidt ons tot aan de voet van het beeld: La Notre Dame de Gévaudan. Het beeld werd opgericht als dank voor de bescherming van het dorp Saugues tijdens de 2^e wereldoorlog. Overmorgen wordt hier in open lucht een mis opgedragen.

In La Clauze stoppen we even om een bijzondere achtzijdige toren te bezichtigen, een restant van een vroegere burcht of graanschuur?  Dit gehucht bevindt zich op de via Podiensis, die vanuit le Puy en Velay vertrekt en naar Santiago de Compostela leidt. Er lopen hier dan ook alweer heel wat caminards rond, waarvan zelfs een gezinnetje met een kind op een ezeltje.

Via Le Pas de l’Ane op bijna 1500 meter steken we de bergkam van La Margeride over en belanden zo in de Lozère, een ander departement.

We rijden tot Malzieu–Ville, en stappen af. Dit stadje heeft nog een goed bewaarde ommuurde stadskern, en er zijn net wat historische festiviteiten in voorbereiding. Een doedelzakspeler laat enkele noten  schallen over het kleine marktpleintje. De rest van het stadje lijkt eerder doods, behalve aan de rand waar de horeca gevestigd is. Het is dan ook warm, en regelmatige rust en hydratatie is dan ook aan de orde, vooral voor mensen die de middelbare leeftijd al voorbij zijn.

Het kost wat moeite om de juiste weg te vinden om het stadje te verlaten, maar het lukt ons toch om de juiste weg te vinden tot in Lajo, waar we picknicken en even uitrusten. Met het warme weer duikt ook een van de mooiste geneugten op van het motorrijden: allerhande heerlijke (en soms een minder heerlijke) geuren die we opsnuiven bij onze passages langsheen weiden, bossen, velden, pas gemaaid of niet. In Covid-tijden, en op onze leeftijd, heeft dit geurenfestijn nog een extra voordeel. Het bewijst dat je geen COVID hebt, én dat dementie nog niet om de hoek loert.

St-Alban-s-Limagnole is een dorpje waar bovenop een rots een oud kasteel staat met ernaast een hospitaal. Ik bezoek het kasteel met mooie binnenkoer. Er is net een tentoonstelling van natuurfoto´s van de bergregio.

In St-Amans houden we nog een laatste keer halt vooraleer de terugweg naar het hotel aan te vatten.

Ditmaal steken we La Margeride opnieuw over langs de Col du Cheval Mort op bijna 1500m.

Dan rijden we langsheen de Chapeauroux, eerst een beekje van nauwelijks twee meter breed, maar steeds bredere en dieper wordend naarmate we verder rijden. Ondanks de hitte is de rit erg genietbaar.

Dan volgen we de Ance, met enkele kleine stuwdammetjes, tot die zich dan wat verder stort in de Allier, een zijrivier van de Loire.

Het is bijna 18u wanneer we het hotel bereiken. Na het avondmaal gaan we nog wat wandelen en zoeken dan onze kamer op bij het invallen van de duisternis.

Dag 7 (Zaterdag 14 augustus 2021):

Saint-Privat d’Allier (F) - Saulieu (F)

Een warme dag kondigt zich aan. We vatten vandaag zachtjes de terugweg aan, langs kleine wegen, waar we vermoedelijk weinig zullen merken van dit beruchte zwarte weekend.

We zijn de eersten in de ontbijtzaal. Het lijkt vandaag minder druk in het hotel, of lijkt dat enkel zo en zijn ze allen aan het uitslapen? Dirk is wat onrustig, want hij is zijn zonnebril kwijt, die hij hard nodig heeft bij dit zonnig weer. Gelukkig heeft de patron hem gisteravond gevonden en veilig opzij gelegd. We laten het ontbijt ons smaken, ik reken ons verblijf af met de patron, en we verlaten met enige spijt dit goede adresje.

Dit redelijk vroege uur is het best om met de moto te rijden: nog niet te veel verkeer, en een aangename temperatuur. We volgen min of meer de heenweg terug noordwaarts. Toch zie ik nu weer nieuwe landschappen, is het een heel andere ervaring. In Ambert gaan we weer tanken en mondvoorraad opslaan. Soms een leuk weerzien of herinnering. Zo is ook de olievlek nog zichtbaar in Olliergues op de plaats waar die motard een kapotte oliefles uit zijn bagage haalde.

Maar ook wij ontsnappen niet aan een groot malheur! Net voorbij Noirétable nemen we een koffie bij Marcel Blanc in het onooglijk dorpje Les Salles. Marcel ziet er wat sullig uit, maar blijkt toch een ondernemer van formaat, gezien hij het huis ernaast opkocht en volledig renoveerde om zijn huidige zaak van bar, bakkerij en gokkantoor in onder te brengen. De verhuis is gepland voor oktober. Bij het wegrijden beperkt de motor van Dirk zich echter tot wat pruttelen. Na een aantal keer proberen lukt het uiteindelijk toch, en hervatten we de route. Niet voor lang echter, want ik zie Dirk in mijnen retroviseur heftig zwaaien. Hij is nu ook nog zijn telefoon kwijt. Gevallen? Achtergelaten op het terrasje? We rijden terug, maar de GSM ligt niet in het cafeetje. Plots ziet hij de telefoon aan zijn voeten liggen, vermoedelijk van tussen zijn kleren gevallen, nu hij afgestapt is.

Doorheen les Monts de la Madeleine langsheen de Besbre kronkelen we doorheen het ene na het andere kleine dorpje tot in Lapalisse. Zowel Lapalisse als het volgende stadje Jaligny-sur-Besbre hebben een mooi kasteeltje, waarvan we in onze passage slechts een glimp opvangen.

In een klein dorpje proberen we een kloostertje van meer nabij te bekijken. Het bevindt zich boven op een rots, met ernaast een kerk, een marktpleintje, een gemeentehuis en enkele huizen. Het dorp heeft zich nu neerwaarts sterk uitgebreid, terwijl het enorme klooster afgesloten is, en aan een triestige aftakeling wordt overgelaten.

Uiteindelijk bereiken we rond 17u Saulieu, waar we naar een hotel op zoek gaan. We hebben geluk. Het juffertje van de toeristische dienst heeft in een mum twee kamers opgesnord, wat niet evident is in dit drukke toeristische weekend. De moto’s mogen we in de garage zetten. Het dakkamertje is heel klein, maar biedt het nodige comfort, met toilet, lavabo en douche.

Om 19u gaat het restaurant open. Nadien kan ik Dirk zover krijgen om het stadje nog eens te bezoeken.

Het gaat aanvankelijk gemakkelijker dan gedacht, want de straat loopt naar beneden. De terugkeer is iets lastiger, maar die inspanning garandeert een snelle en deugddoende nachtrust.

Dag 8 (Zondag 15 augustus 2021):

Saulieu (F) – Watervliet (B)

Wanneer ik ’s morgens in de ontbijtzaal kom is Dirk druk in gesprek met de andere hotelganger die we gisteren ook reeds zagen. We vertrekken een hal uurtje vroeger dan de andere dagen, en kunnen wat langer genieten van de ochtendfriste.

Op deze zondagvoormiddag is het moeilijk een cafeetje te vinden, maar uiteindelijk vinden we er toch een aan een drukke weg in Lusigny sur Barse. We ontsnappen aan de drukte van Troyes door er ver genoeg ten oosten van te blijven, rijden door onmetelijke graanvelden, en passeren langs Dampierre, met haar mooie grote kasteel. Of dit kasteel enig verband houdt met onze vroegere graaf van Vlaanderen weet ik niet, maar dit kasteel is in elk geval van veel recentere datum. Het is afgesloten en geeft een verwaarloosde indruk.

Even verder, in de buurt van Songy picknicken we in de lommer onder de lindebomen. Er zijn veel muggen, en een ervan heeft mij direct als picknick uitgekozen en bijna leeggezogen. Gelukkig heb ik muggenmelk bij, en het blijft bij deze ene prik, die mij wel een serieuze plaatselijke zwelling oplevert.

Naarmate de dag vordert, en we meer noordelijk komen, neemt de wind en de koelte toe, hetgeen de rit wel wat draaglijker maakt. In Rocroi houden we om 17u even halt. Gezien het morgen gaat regenen, en er veel lastiger verkeer te verwachten is, besluiten we toch ineens door te rijden naar huis. We bereiken Scheldewindeke om 19u, en vervolgens rij ik zelf verder naar Watervliet, waar ik omstreeks 8u30 behouden toekom.

Hiermee komt een einde aan een mooi reisje, doorheen een land dat dag op dag roder kleurt door toename van het aantal COVID-besmettingen, maar waar we hebben kunnen ervaren dat de meeste mensen het helemaal niet nauw nemen met de geldende richtlijnen.